ROZENKRANS 2: EEN FRUITIG-GROENE ROOS, MAAR ‘HIPPIE’?
Jaar van lancering: 2011
Laatst aangepast: 03/03/2015
Neus: James Heeley
‘Models’: Daria Halprin, Jim Morrison
Concept en realisatie: James Heeley
Het heeft allemaal met beschouwing en interpretatie te maken natuurlijk, en daardoor vind ik James Heeley niet bepaald hip of hippy in zijn benadering van parfum. Zijn geuren zijn chic, klassiek en ‘verzorgd’, en daardoor aangenaam – excusez voor diegenen die zich aangesproken voelen – saai.
Je wordt niet getrakteerd op olfactorische visioenen en dare devils in parfumconcentraat waarvan je denkt: ‘Wow, word ik naar een onbewoond eiland verbannen en ik mag slechts een, twee, drie – de rechter is mild – vier of vijf geuren meenemen ter vertroosting, dan zit er geheid een van Heeley bij’.
James Heeley ‘in verband met’ roos associeer ik qua naam ik eerder met Lady – of the – Roses of Sentimental Rose. Niet met Hippie Rose. Het zij zo. Ik heb mijn hart gelucht.
Hij omschrijft zijn roosevocatie als ‘An air of freedom. The rising sun of a new, care-free day’. Maar dan, lees wat er gebeurt: ‘A warm wind filtering through the Californian desert’. Kan ik me iets bij voorstellen. Maar dan – wat nu? – in enen waait zijn roos vervolgens een andere kant op. Vanuit Californië topografisch gezien richting het westen: ‘The perfumed air of a Himalayan temple’.
Maar voor de drager/draagster geldt: ‘Waves of long, shining hair flicker over dust and sand and soft, tanned skin’. Hippie Rose wordt door Heeley uitgebonjourd met ‘freedom is not far. Against a rose coloured sky of dusk, we dream of love and peace and better days’. Zing nu met iedereen die toevallig in de buurt is samen John Lennons ‘All we are saying, is give peace a chance…’, bis, nog een keer, en nog een keer.
Heeley is inderdaad in een hippie-mood, gezien zijn imaginaire protagonisten van Hippie Rose: Jim Morrison: ‘A gorgeous Californian – spiritual, free and wild’. En Daria Halprin – geen karakteromschrijving van haar. Wel vermeldt hij dat ze speelde in Zabriskie Point uit 1970. Een film die geldt, we citeren Wikipedia, als aanklacht van regisseur Michelangelo Antonioni (vooral bekend van Blow Up uit 1966) tegen de Amerikaanse consumptiemaatschappij.
In een rozenknop: tijdens de studentenopstand van 1968 wordt tijdens een demonstratie een politieagent gedood. Student Mark wordt van de aanslag verdacht. Hij vlucht de woestijn in met een gestolen vliegtuig’. Hoe loopt dat af, vragen we ons af? ‘Hé, Geurengoeroe, cut the crab, begin eens met het beschrijven van de geur!’
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Sorry hoor, ik dacht: ‘Wat een leuke achtergrondinformatie!’ Anyway, afgaande op de ingrediënten ruik je ‘op papier’ direct dat het niet een ‘omverwerpende’ rozengeur is: bergamot, groen mos (groen… lijkt me nogal…), Bulgaarse roos, amber, vetiver, wierook, musk.
Maar wat schetst mijn verbazing: dit is een roos die je in eerste instantie tegemoet spettert: luchtig, zuur, ‘supergroen’ – alsof het gekartelde groene gebladerte van de rozenstruik is meegenomen in het rijpingsproces – en met een fruitigheid die doet denken aan framboos en lychee. In dit geval gelukkig gevrijwaard van het risico dat het rode fruit Hippie Rose ‘dichtplakt’, synthetisch in de lak zet.
En dit gevoel houdt lang aan; de roos blijft doorbloeien om vervolgens haar meer bloemige noten ruimte te geven. Heel langzaam openbaart zich de basis. Alleen is daarin voor mij geen sprake van groen mos. Ik zou het eerder wit mos willen noemen, schoongewassen door witte musk, lichtes aangeraakt door amber en vetiver (die een lichte houtstructuur geeft). Want de afronding heeft iets cleans. Door wierook – het ‘Himalaya-tempel’-idee – had deze pure roos een zweem van mystiek kunnen krijgen en daardoor ‘hippie’ kunnen worden. Alleen dat ervaar ik niet echt: Hippie Rose wordt niet rokerig, niet ijl, niet verstild. Hippie Rose is een helder, maar intens roosparfum. En een roos wordt volgens mij alleen pas echt ‘hippie’ als je haar ent op pure patchoeli.
