PRONKEN MET ANDERMANS…
Zou het een gevolg zijn van de economische crisis? Parfums uit het onder-onderste marktsegment die ‘als twee druppels water’ ruiken naar populaire geuren uit de ketenparfumerie zie je steeds meer – maar altijd alleen in de aanbiedingenbak. En ‘iedereen’ biedt deze fakers aan. Ook de parfumerie die de originele versies verkoopt… is dit een ernstige ontwikkeling? Of gewoon om lachen: J’adore, I love it!
Kun je als parfumhuis er iets tegen doen, en moet je wel in het geschut komen? Op al die ‘smell-a-likies’ die wereldwijd overal verkocht worden en in Nederland (België moet ik nog in kaart brengen) met name bij de ‘betere’ drogisterij: Etos, Da en een paar onafhankelijke parfumerieën? En het worden er steeds meer: klonen die geurtechnisch het beoogde ‘object van verlangen’ bijna feilloos nabootsen.
Ik weet: Etos, Da en nieuwkomer Action zijn de afvoerputjes van de masstige-sector. Slaat een geur niet aan bij Ici Paris XL en Douglas (beide verkopen ook geuren van zeer twijfelachtige allure minder dan € 10,00) dan kan die altijd doorgesluisd worden naar de drogisterij die daarnaast de klant ook probeert te lokken met verhoudingsgewijs goedkoper geprijste masstige-parfums. Ik zou als Paco Rabanne en Issey Miyake bijvoorbeeld dan toch vragen stellen over het inkoopbeleid. Dat een drogistketen met je eigen geuren (meestal afkomstig uit het vage parallelcircuit) gaat stunten is één ding. Iets anders: een paar schappen liggen verder voor het blote oog, maar niet direct voor de blote neus te onderscheiden kopieën.
Ik vind ze aandoenlijk, creatief, maar vooral humoristisch deze contrabandeleveranciers – in Nederland zijn de marktleiders Danny Suprime en Jan van der Leek. Weten dat je niet echt the real stuff exact kunt (na)maken, dat je pronkt met andersmans parfums en toch via soms rake, soms flauwe, soms lach opwekkende woordspelingen de goede verstaander weet te bereiken. De prijs: een voor € 7,99 , twee voor € 14.00. Soms nog goedkoper. De fragrance fakers to name a few: I love it voor Diors J’adore, Rough voor Gucci’s Rush, Bomba voor Viktor&Rolfs Spicebomb, Rich Man voor Paco Rabanne’s 1 Million, Demonic en Stranger voor Thierry Muglers Alien en Opus en Heroic voor Yves Saint Laurents Opium.
Laatste moet L’Oréal eens gaan testen, komt de huidig eigenaar van de Saint Laurent-licenties erachter dat je ondanks de verplichte herformuleringen van klassieke parfums (Opium ‘overleefde’ het niet) heel dicht in de buurt van het origineel kunt blijven. Heroic lijkt verdomd veel op het origineel. Wat pure patchoeli toevoegen en klaar. Inhoudelijk doen al die ‘net-als-of’-geuren vooral in de opening niet onder voor het origineel.
Verbazingwekkend hoe close ze zijn. Bij-effect: hierdoor ga je je – zoals Geurengoeroe al eerder meldde naar aanleiding van Miss Glamours Suddenly meets Coco Mademoiselle van Chanel – vragen stellen over de kwaliteit van de echte merken die zo pr-pronken met de vanzelfsprekend beste kwaliteit denkbaar die ze nastreven bij hun ingrediënteninkoop. Echte concurrentie is het natuurlijk niet, ‘oneerlijke’ wel. Want consumenten die zich het echte spul veroorloven, zullen deze klonen nooit een blik waardig gunnen. Misschien een snuf… Andersom misschien wel. En zoals ook al vaker gescheven: wie wil nu een Chanel voor € 7,99, twee voor € 14.00? Je (schoon)moeder, je (schoonvader), je man, vrouw, partner, vriend en/of vriendin zeker niet. Misschien voor de gein als Sinterklaassurprise. Niet voor Moeder- en Vaderdag.
GEURENGOEROE 