WITTE ROOK
WASPROGRAMMA MET HEILIGE INTENTIE
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 06/01/15
Neus: James Heeley (foto onder)
Om maar direct met het parfum in huis te vallen: dit is een van de vreemdste geuren die ik ooit heb geroken. En ik ben er nog steeds niet achter of ik de inspanning van James Heeley moet waarderen of nu juist dat extra zetje geven richting de eeuwige parfumvelden of het vagevuur. May it rest in peace. Zand erover. Anyway the wind blows.
Toch is Cardinal interessant èn ‘angstaanjagend’: aan mijn overtuiging dat alle ingrediënten vanzelfsprekend met elkaar in volle harmonie kunnen resoneren, voegt Cardinal een grote dosis twijfel, een tijdelijke geloofscrisis toe.
Cardinal kun je qua naam door de inhoud niet anders dan tweevoudig interpreteren. Als zelfstandig naamwoord: de dignitaris die in de katholieke kerk lokaal qua invloed direct onder de paus zetelt. Als bijvoeglijk naamwoord: cruciaal. En beide kun je ruiken wat sfeer betreft. Want kerkelijk wierook en mirre spelen de hoofdrol als ‘zelfstandig naamwoord’.
Cruciaal is echter de rol van wit linnen – gedragen door kardinaals onder hun soutanes als onderdeel van hun ‘office wear’ denk ik dan maar. Heeley omschrijft de geur zelf als ‘wierook gehuld in plooien van wit linnen’ die gedragen door een vrouw haar doet veranderen in ‘een onbevlekte jonge priesteres’. Bij de drager ziet hij een (jonge)man voor zich met ‘rood-bruin haar en een melkachtige, witte huid. Romantisch en mystiek’.
RUIK&VERGELIJK
Ik zie iets anders voor me: een wasmachine op volle toeren wanneer de geur van start gaat. Wit linnen wordt opgevoerd met een niet vermelde, maar flink waarneembare aldehydeninjectie ondersteund door witte musk. Althans dat ruik ik. Clean en scherp. Duurt behoorlijk lang voor je de andere ingrediënten kunt waarnemen. Zoals de roze en zwarte peper. Maar die werken meer samen met waar het om draait in Cardinal: wierook geholpen door mirre.
En dat vind ik geen gelukkige combinatie. Alsof je wierook in het washok aansteekt om de geur van waspoeder te maskeren – terwijl de bedoeling van Cardinal juist het tegenovergestelde is. Want het zijn juist de aldehyden die op de een of andere manier de wierook doodslaan – ondanks de peper. Dat wordt nog versterkt door de synthetische ambergris in de basis: ambrox(an).
Als ik twijfel aan een geur en aan mijn onderscheidend vermogen, dan denk ik altijd: ‘sta op en wandel’. Een geur begint meer te leven, te ademen in de openlucht, heeft zuurstof nodig. Zo gezegd, zo gedaan. Ik rook al joggend door het Vondelpark – gelukkig – ook de warme noten van cistus labdanum duidelijker en verankerde die wierook door het hout in de basis beter. Met name de link tussen cistus labdanum en patchoeli doet de scherpe opening verdwijnen. Alleen had dat voor mij intenser gemogen. De wierook blijft clean, geeft niet aan de geur het gewenste mystieke, rokerig effect – ‘wasmachine in het Vaticaan’ blijft door mijn hoofd spoken. Witte rook in plaats van een donkere, ijle en soms bijna adembenemende wolk die rondkringelt.
Ik weet ook dat veel mensen van deze cleane benadering van geuren houden. Geuren die ruiken naar linnen en kraakhelder katoen fris gewassen en daarna direct gestreken overhemden en lakens. Maar voor mij komt het toch te dicht in de buurt van persoonlijke hygiëne in plaats van een olfactorische ervaring. James Heeley denkt er anders over: ‘Een tijdloze geur met een zeldene hedendaagse elegantie’.
GEURENGOEROE 