‘CHAUD DU SUD’
WARME IN PLAATS VAN EEN FRISSE ‘EAU DU SUD’
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 03/12/14
Neus: Silvana Casoli
Als ik aan de geur ruik en de naam lees, dan verschijnen in mijn gedachten diverse kades in zuidelijke contreien waarlangs zouthoutbomen vol rijp ‘pluk, mij, pluk mij’- drop groeien en waarvan het groen de verpozende wandelaars tegen de zon beschermt. Een droombeeld.
Komt natuurlijk door lices – lijkt op liquorice, dus zoethout. De realiteit: Quai de Lices – is genoemd naar Place des Lices in Saint-Tropez. En de invulling is weer gezellig cliché: de sfeer van de oude haven en de cafés waar ooit lang geleden Brigitte Bardot nog paparazzi-free van het gewone, dagelijkse leven kon genieten.
Grappig dan weer wel: afgaande op de foto’s van Place des Lices komt mijn droombeeld aardig in de buurt van ‘het echte werk’. Grappig dan weer wel: volgens Silvana Casoli heeft Quai de Lices een ander effect op de drager dan op de draagster tijdens ‘Saint-Tropez wild nightlife’. Of is het volgende tongue in cheek: ‘His fragrant skin seduces immediately. He is at once charming and elegant. He sports white linen and strikes a casual pose. He dons a Panama hat, smokes a Cohiba and sips a mimosa… The night is just beginning’.
Maar ‘worn by a woman, Quai des Lices is an instant attraction: ‘When she walks by, his look betrayes his deepest desires’. En wat gebeurt er als ze aan elkaar ruiken, in elkaar opgaan? Ik durf er bijna niet aan te denken. Ondertussen vraag ik me af wat lice nu eigenlijk betekent. Zoveel mogelijkheden: berging, bergruimte, berghok, arena, kampplaats, strijdtoneel, strijdperk, wijfjesjachthond, teef…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Misschien vreemd omschreven: Quai des Lices is voor mij een uitgepuurde Sables (1985) van Annick Goutal. Want hoewel ook ‘gourmand’ gunt Quai des Lices je meer nuances. Is Sables een dichte, ondoordringbaare wolk vol zoetigheid, Quai des Lices is een schaapjeswolk waar de wind nog effect op heeft, die de compositie lucht geeft, die de kaai van een warm-zwoel Saint Tropez verlevendigt met een briesje. De geur is voor mij hoog zomer omdat je een op een mooie manier een bepaalde, zanderige en houtachtige droogte ruikt als de citrusnoten zijn uitgespeeld. Komt op conto van dennennaalden en eucalyptus – die roepen samen zo puur Zuid Frankrijk en voor mijn part de hele Mediterranée op. Knap, die mengeling van strak-fris, beetje ijlgroen met toch zonnige ondertoon.
En wat doet de mimosa (foto) het goed in deze geur – ook zo typisch Zuid Frankrijk. De goudgele, ‘honingbolletjes’ linken sterker met de zwoele basis dan met dennennaalden en eucalyptus. Dit is mimosa dronken gemaakt (zonder dat ze er in verdrinkt) door een voor mij whisky-cognacachtige noot die verrassenderwijs tot leven komt door een stevige tabaks- en patchoelibasis. Terwijl ik moet denken aan strobloem en zoethout. Houdt Silvana Casoli mij voor de gek? Of mijn neus mij? Pas na heel lang ‘volhouden’, merk ik dat het een behoorlijk zoete, in vanille geweekte tabak is.
Ook mooi: de ‘groen gemaakte’ mimosa blijf je ruiken. Quai des Lices is een goed voorbeeld van een geur die je diep tot je moet laat doordringen. In eerste instantie dacht ik ‘aardig, vlak gourmandplezier’, maar hoe meer ik me er in verdiep, hoe meer ik ruik, hoe verder de geur verwijderd raakt van mijn vooroordeel. Het allerleukste aan Quai des Lices: eindelijk weer – eens – een ‘Eau du Sud’-geur die de warm-zwoele sfeer van Zuid Frankrijk benadrukt in plaats van het gebruikelijke koele zeewater geparfumeerd met citrusvruchten, kruiden en hout.
GEURENGOEROE 