KAMELEON-GARDENIA
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 17/12/14
Neus: Andy Tauer
Het leukste om een nieuwe geur te ontdekken: gewoon sprayen en zonder de ingrediënten en het verhaal te kennen op je neus laten inwerken. In dit geval word je natuurlijk gestuurd door de naam en wetende dat Andy Tauer de geur heeft samengesteld; dan verwacht je iets bijzonders.
Als je Gardénia van Chanel en Gardénia van Isabey (beide 1925) als klassieke referentie neemt, zuiver om het feit dat deze twee de oudste, nog leverbare solo-gardenia’s zijn, dan wijkt Tauer hier bewust van af. Moet ook wel anno nu. Dus niet fluweel-vol, geel-zonnig met een tegelijkertijd lichtgekruide en transparante ondertoon (alsof je door de bloemblaadjes kunt kijken). Krijg je ook niet. Wel een opening die iets groens, maar meer iets aards heeft. Ik moet denken aan champignons en truffel op bezoek in de parfumerie.
Eigenaardig, maar ik neem nog geen gardenia waar zoals ik haar ken. Tegelijkertijd voegt zich er een gourmandachtig accent bij dat voor mij richting een ‘in brand gezette’ likeur gaat. Ik moet ook denken aan crème brulée. Aha, nu ruik ik haar all of a sudden: vol, maar dan gardenia-blaadjes neergedwarreld op dit desert van eieren, suiker en vanille.
Maar vreemd, vreemd, vreemd. Dat was gisteren. Nu ruik ik toch meer een hooiachtige warmte. Nu lijkt de gardenia gesneden uit een xl-champignon warm gehouden in een hooikist. Verrassend. Maar lekker op de klassieke manier zoals je van gardenia geniet? Klassiek, couture-achtig? Vreemder en nog verrassender: na dit kameleonachtige traject dat Tauers Gardenia heeft afgelegd, ruik ik ‘op het einde’ deze bloem in geen velden of wegen meer.
Wel een duidelijk lactone-noot met houtachtige ondertoon (sandelhout?). Ze lijkt verdwenen onder bovengenoemde accenten zonder dat je nog een spoor van haar kunt ervaren. Dit is een gardenia die als een nachtelijke komeet door de compositie schiet. In haar staart geeft ze haar bloemige noten vrij om daarna in het niets, het heelal te verdwijnen.
Helemaal er naast zit ik niet: Andy Tauer stelde zich voor hoe een gardenia ruikt verlicht door de maan. Ook niet wat betreft de ingrediënten: champignon, gardenia, geroosterde koffie, groene noten, jasmijn, roos, (sandel)hout, tonkaboon en vanille. En eigenlijk deelt hij mijn conclusie: ‘Sitting next to my gardenia plant, smelling, making notes, I learned that the gardenia fragrance is different every day’.
Ik ben erg benieuwd hoe de geur ontvangen wordt. – kan me indenken dat er mensen zijn die helemaal geen gardenia ruiken. Wel interessant: Tauers Gardenia is voor mij een bevestiging dat ‘nouvel gourmand’ heel voorzichtig op weg is een nieuw begrip in de parfumerie te worden. Geuren die ruiken naar hartige, minerale, aardse (in de betekenis van warm, rul zand) ingrediënten en die een vervanging, een alternatief zijn voor de oer-klassieke verleiders: bevergeil, ambergris, civet en (echte) musk. Wil je een moderne gardenia-geur die, zij het een beschaafd vilein is, probeer dan: Robert Piguets Gardénia (2014)
GEURENGOEROE 