GEURENGOEROE

JEUGDS(C)ENTIMENT

Jaar van lancering: 1982

Laatst aangepast: 28/07/14

Neus: Betty Busse

Als er één geur is die mij doet terugdenken aan een onbekommerde jeugd, toen de wereld nog aan mijn voeten lag en de zomers maar niet van ophielden wisten, dan… Eau de Fleurs. Het was een van de eerste vrouwengeuren die ik voor me, myself and I aanschafte van het zuurverdiende geld dat ik bij elkaar sprokkelde met mijn krantenwijk en zaterdagse afwaswerk in de lokale vestiging van de Hema.

Ik kocht eerst een 50ml-flacon bij de lokale V&D, maar al snel besloot ik ook de 300ml-versie te nemen. Verbaasd als ik was over de ongekende prettige natuurlijkheid, het idee dat je een gestileerd barok boeket in je hand hield. Alsof ik bloemen rook die bloeiden langs de sloten, in de weilanden en bossen, en tussen korenakkers in de buurt van mijn huis. Nog meer verbaasd was ik over het feit dat de mega-uitvoering op een gegeven moment is verdwenen uit mijn bestaan. Op een dag ontbrak Eau de Fleurs uit mijn parfumcollectie. Ik heb twee van mijn zussen – die ook gek op deze geur waren – nog gevraagd of zij hier meer van wisten…

Gisteren overkwam me so to speak een wonder op een rommelmarkt in Brussel: tussen overbodig geworden speelgoed en kinderkleding lagen twee, bijna zo goed als lege flacons van Eau de Fleurs. Mocht ze meenemen voor vijftig eurocent. En ja hoor, wat ik mijn gedachten had opgeslagen, bleek bij opening nog steeds present: een rijk, maar ongecompliceerde en natuurlijke bloemenverfijning met een prettige waternuance gelijk een voortkabbelend beekje.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Heb het altijd jammer gevonden dat de ‘nieuwe beslissers’ bij Nina Ricci (lees: Puig) Eau de Fleurs blijkbaar te licht hebben bevonden om in de vintage-lijn van het huis te worden opgenomen.

De paar miniliters die resteren in de twee flacons zijn in het geheel niet verzuurd, nog steeds is er die sprankeling, die mooie combinatie tussen zonnig fris en bloemig zoet. Zo analyseerde ik dat nog niet bij de allereerste aankoop. Toen was er de loutere verbazing hoe een parfumeur zoiets überhaupt achter zijn orgel voor elkaar kon krijgen. Nu valt me op dat de sinaasappel de citrusexplosie (die aanvoelt als een cologne) van bergamot en citroen haar zoetheid schenkt. Ook nu pas dat die prikkelende, bijna etherische groene noot – dat moet wel rozemarijn zijn.

In het hart bepalen de helaas tegenwoordig zo weinig gebruikte cyclaam met haar ‘slijmerige’ sensualiteit (foto) in combinatie met de tegenwoordig gelukkig wel meer verwerkte hyacint (fris, erotisch, overzoet) de toon. Ofwel, suikerzoet- en voorjaarsgenot die samen meer bloemig worden door jasmijn. Mooi ook dat ‘ondertussen’ de magnolia en citrusbloesem de frisheid van de opening voortzetten.

Voor een licht-sensuele toets staat de ylang-ylang garant. En de basis is bescheiden, zorgt er alleen voor dat dit bloemenwater blijft stromen; een zachte mix van (in dit geval en zoals het hoort hout-rozig en melkachtig) sandelhout en musk. Goh, wat een simpel, maar mooi genoegen die zo natuurlijk overkomt en geen enkele scherp-synthetische noot heeft. Live geplukt in de natuur lijkt het wel.

RUIK&VERGELIJK

Een neus waarvan eigenlijk weinig bekend is. En wat er van Betty Busse is geworden. Sterker, ik had eigenlijk nog nooit van haar gehoord. Toch heeft ze vier klassiekers op haar naam staan.

Estée Lauder Estée (1968)

Chloé Chloé (1975)

Nina Ricci Fleur de Fleurs (1982)