ARABESK, ARABELLA, ARABEST
Jaar van lancering: 2006
Laatst aangepast: 09/07/14
Neus: Lorenzo Villoresi (foto)
Ik had zin een oriëntaalse verleiding gezien door de ogen van een Europese neus. Eén van de redenen: mijn ontdekking (eerder een openbaring) van vorige week, toen ik bij toeval – was mijn parfumotheek aan het herindelen – rook aan een tot nog aan de rand gevulde flacon die ik jaren geleden op een rommelmarkt had gekocht, maar altijd links heb laten liggen: Isaphan van Yves Rocher. Waarom? Ja, goede vraag. De uitstraling? De flacon komt eigenlijk ‘best wel’ rijk over.
Terwijl de naam van de producent niet direct een kwaliteitsgarantie is voor oosterse melanges. Maar het lanceringjaar is wel boeiend: 1977. Hetzelfde jaar als Yves Saint Laurents Opium. Alleen, wat ik me nu afvraag: eerder of later? Want Isaphan ruikt – wonder boven wonder – als twee druppels water naar Opium – of is het nu andersom? Heb Yves Rocher hierover gemailed.
Ondertussen dacht ik: ‘Kan ik een parfum ruiken dat een stap verder gaat dan deze twee; een parfum dat je net iets voller, fijnzinniger en dus de essentie van een oosters parfum naar westerse smaak laat ervaren?’ En zo kwam ik bij Alamut van Lorenzo Villoresi. De naam mag misschien klinken als een ‘romantisch’ persoon of dromerige plaats van handeling uit één van de Vertellingen uit duizend-en-één-nacht, de ‘realiteit’ klinkt minder als een sprookje.
Of wat er nog van over is: het is de naam (Alemoet op zijn Nederlands) van een in 840 gebouwd kasteel op 2100 meter hoogte in de bergen van het huidige Iran ten zuiden van de Kaspische Zee, dat zijn strategische uitzonderlijke positie dankte aan het feit dat het slechts aan één kant kon worden aangevallen – vandaar ook de naam: Alamut betekent adelaarsnest. Dat deden dus in 1090 met succes de Assassijnen (een veronderstelde verbastering van hashshashin: ‘zij die zich met hasjisj bedwelmen’): de schrikaanjagende islamitische sekte opgericht door Hassan-i Sabbah (‘de oude man uit de bergen’ – circa 1030-1124) waar het Franse en Engelse assassin uit de middeleeuwen van afstamt.
Andere historici beweren dat de betekenis is gebaseerd op hoe deze Hassan-i Sabbah zijn volgelingen aansprak met Asasiyun (‘zij die trouw zijn aan de Asās’, wat ‘oprichting van het geloof’ betekent) en door pelgrims mogelijk verkeerd werd begrepen en verhaspeld tot hasjisj. Hoe het ook zij, na deze verovering werd het kasteel beroemd om zijn bibliotheek en tuinen die – ‘Hè moet dat nou nu echt, mongool?’ – in 1256 door de Mongolen met de grond werd gelijkgemaakt.
To top it off: de ruïnes werden in 2004 tijdens een aardbeving nog eens flink door elkaar geschud. Iraanse archeologen zijn nu bezig met een ‘reconstructie’ hopende dat Alamoet hierdoor kan uitgroeien tot een belangrijke toeristische trekpleister waar in de museumwinkel misschien wel een hoekje wordt gereserveerd voor…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Dit wetende, ruikt Alamut misschien anders dan verwacht. Geen ruige en ‘onherbergzame geur’ die je de hete berglucht, verschroeide aarde en hout gecombineerd met de geur van woeste paarden laat ondergaan. Wel aldus Villoresi ‘een reis naar het oosten, een sensuele arabesk van geuren. Bloemen uit duizend-en-één-nacht, de droom van geheime tuinen, zeldzaam en kostbaar hout, het warme aroma van amber (foto) en musk’.
Voor mij is het een warme amberwolk die zeer rijk geschakeerd is gelijk – inderdaad – een arabesk omringd met een halo van bijna alle belangrijke bloemen die worden gebruikt voor een traditioneel oosters parfum. In de opening: osmanthus, roos en jasmijn.
Het hart: narcis, tuberoos, ylang-ylang, oranjebloesem. En deze bloemenweelde wordt in het hart ‘veramberd’ door cistus labdanum en amber, en in de basis door wederom amber, musk, sandelhout, patchoeli, benzoïne, leer en poederige noten. Geen frisse introductie dus; je zit direct in amber die je even kans moet geven zich te ontplooien, om de bloemen waar te nemen.
Ik ruik in het begin voornamelijk osmanthus en vervolgens de prachtige zwoele combinatie van narcis, tuberoos en ylang-ylang die geleidelijk aan door roos, jasmijn en poederige noten transparanter en zachter wordt zonder dat de warme amber aan kracht verliest.
Die wordt eerder meer geprononceerd door de ondersteuning van hout en ‘meer op de huid’ door musk, benzoïne en leer. En toch blijft de amber zacht, krijgt zelfs onbedoeld ook een licht gekruide gourmandtoets. Heel elegant, heel klassiek met name door de poederregen die over het geheel valt. Heel opvallend: een oosters parfum zonder vanille.
RUIK&VERGELIJK
Alamut uitgelegd aan de hand van beroemde ‘westerse’ oosterse klassiekers uit de ketenparfumerie. Voor mij zweeft de geur (ook verkrijgbaar in parfumextract) tussen onderstaande. Want het heeft de zachtheid van de eerste en de kruidigheid van de tweede en derde.
Guerlain Shalimar (1925)
Lancôme Magie Noire (1978)
Estée Lauder Cinnabar (1978)
GEURENGOEROE 