‘CAPRICCI’
Jaar van lancering: 20??/2012
Laatst aangepast: 10/07/14
Neus: ‘Pierre Montale’, Jacques Cavallier
Er zijn zomerse bestemmingen waar parfumhuizen graag vertoeven en inspiratie opdoen, maar waar ik nog niet zou willen flauwvallen vanwege te veel rosé tijdens de lunch, laat staan dood aangetroffen op een leuk, gezellig terrasje (waar ik ook toevallig zat) vanwege een uit de hand gelopen lokaal maffiaconflict. Ofwel, ooit chique mondaine plekken in Italië ver verwijderd van het gepeupel, waar de oude elite ooit verpozing en rust zocht.
En in de hoop hier nog een paar left overs van te vinden nu worden bestormd door de nieuwe elite (op hun jachten) en de massatoerist (met de veerpont). Ik kwam tot dit ‘inzicht’ tijdens mijn eerste en laatste bezoek aan Venetië in 2004. In mijn gedachten zag ik de lagunestad zoals afgebeeld in animerende toeristenfolders gevrijwaard van het beroemde carnaval: badend in zonlicht en schoongeveegd. Geen massatoerist (zoals ik) te bekennen.
Bij aankomst bleek ik één van de duizenden die zich als een mier door en over de gezellige straatjes en steegjes, pleintjes en bruggetjes, geflankeerd door verveelde toeristenprullariaverkopers, moest wringen. Ademnood. Lucht happen. En toch: als ik denk aan Venezia (1992) van Laura Biagiotti ‘zie’ ik in gedachten nog steeds het wereldwonder voor me zoals het ooit was.
Daarom ben ik ook vastbesloten nooit Portofino te bezoeken – in geur gehuldigd door onder meer Tom Ford en Dolce & Gabbana. Over de eilanden die Acqua di Parma voor zijn Blu Mediterraneo-lijn bezoekt twijfel ik nog.
Capri in ieder geval niet, na de reisimpressie die ik van een bevriend echtpaar kreeg die ik als spionnen onlangs vooruit had gestuurd: het was zich kapot geschrokken. De constant aan- en afmerende boten die ze vanaf Napels (‘zien en dan sterven’) naar het droomeiland moesten brengen, beloofde niet veel goeds. Al aangekomen dachten ze op een terrasje (‘Perfecte service dat wel’) hoe snel ze weer konden terugkeren, verbaasd als ze waren over de winkelstraten gevuld met luxemerken die je ‘toch al’ in alle grote steden hebt, maar eigenlijk niet verwacht op een pittoresk eiland.
En toch: noem Capri in één adem met parfum en ik word zwak van hart, begin te dromen, te mijmeren. Goed dan maar weer dat parfumhuizen dit verloren gevoel proberen vast te houden in geuren.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Dus vertoefde ik onlangs bij http://www.parfumaria.com om in een ‘Capricci state of mind’ te komen. Maria van Geuren liet me kennismaken met Montale’s Soleil de Capri en Un Bateau pour Capri van Eau d’Italie. Leuke vakantieplannenstimulerende namen in ieder geval.
Alleen, Montale vind ik echt een ‘instinker’. Dat wil zeggen: het doet met Soleil de Capri wat het ook met veel van zijn andere ‘oud-vrije’ geuren doet: een veredelde versie van een populaire geur in de ketenparfumerie. Voor mij is Soleil de Capri een copycat (merkwaardig om dit in verband met een nichemerk te gebruiken) van Dolce & Gabbana’s Light Blue pour Homme (2007) en dus gemaakt voor nichemannen die op veilig gaan en toch duur willen ruiken.
Beschaafd op het flauwe af deze frisse mix met groen randje van grapefruit, kumquat en meer citrusachtige nuances begeleid door een pittige witte musk-injectie die zich door de onbestemde witte bloemen (oranjebloesem?, jasmijnindolen?) in het hart een weg zoekt naar de basis. En daar vindt een transformatie plaats: de witte musk wordt donkerder door even onbestemde kruiden (beetje ‘kaneelig’, beetje ‘kruidnagelig’) en krijgt zelfs een hout-, aqua-achtige structuur die doet denken aan ambergris. Wordt hierdoor mannelijk.
Maar zo saai-braaf. Van een nichegeur verwacht ik meer uitgesprokenheid. Ga met Soleil de Capri de straat op, vraag mensen van welk merk deze geur is, grote kans dat ze zullen antwoorden met Hugo Boss, Dolce & Gabanna, Tommy Hilfiger, enz., enz.
Dan geeft Eau d’Italie in ieder geval meer waar voor je geld. Hoewel het ook zweeft tussen niche en ketenparfumerie, ervaar je met Un Bateau pour Capri meer eiland, meer zee, meer zomergenot, meer verfijning. Geen absoluut en vernieuwend meesterwerk dat Jacques Cavallier aflevert, maar hij interpreteert Capri wel met meer kwaliteit en speelsheid.
In een enorm fris waterbad sprenkelt hij eerst fresia, perzik en pioenroos. Dit sublimeert samen in zachfruitig, frisbloemig en zoetbloemig boeket dat in het hart een klassieke allure krijgt door jasmijn, roos en heliotroop – en ondertussen blijft de aquanoot uit de opening doorstromen. Elegant is hoe heel langzaam een subtiele zonnige houtnoot (waarvan de boot gemaakt is) mee komt drijven. Zonder te overdrijven geeft het de bloemen een aardse toon.
Leuk ook om te ruiken dat de heliotroop met zijn vanille-amandelachtige geur heel slim de witte musk in de basis verpakt, waardoor zijn schoongewassen effect, plaatsmaakt voor een poederig spoor. Un Bateau pour Capri is eerder een ‘op het water’-geur dan een ‘eilandgeur’.
Maar ook hier: ga er mee de straat op en het zal me niet verbazen dat welwillige sniffers de geur eerder associëren met onschuldige, fruitbloemige, witte muskgeuren van Ici Paris XL en Douglas dan met het chique Eau D’Italie. Zelf doet de geur me denken aan de diverse ‘summer breeze’-variaties van Estée Lauders White Linen (1996) met Gwyneth Paltrow als kapitein. Voor beide geuren geldt: voor mensen met ‘nicheverlangens’ die het liefst willen ruiken naar een ketenparfumeriegeur op niveau. En die hebben dan aan Soleil de Capri en Un Bateau pour Capri een goede.
RUIK&VERGELIJK
Wat ik dan wel jammer vond: mijn goede vrienden namen niet de moeite om de flagshipstore te bezoeken van het merk dat Capri als ‘geureneiland’ als eerste op de kaart heeft gezet: Carthusia. ‘Eén keer trek je de conclusie, vriendschap en Capri zijn een illusie. Vriendschap en Capri zijn een droom. Een pakketje schroot, met een dun laagje chroom…’.
Carthusia Fiori di Capri (1990)
Acqua di Parma – Blu Mediterraneo – Arancia di Capri (1999)
Michael Kors Island Capri (2007)
Carthusia Caprissimo (2009)
Estée Lauder Bronze Goddess Capri (2012)
Profumi Capri Capri Night (????)
Profumi Capri Luna Caprese (????)