DE DRIE GRATIEËN
Jaar van lancering: 2005, 2006, 2012
Laatst aangepast: 29/05/14
Neus: Jean Claude Gigodot
Model: onbekend
Concept & realisatie: Virginie en Antoine Roux
Volgens Virginie en Antoine Roux hebben mensen – ook in de parfumerie – nu meer dan ooit behoefte aan echte verhalen, ware beleving en pure emotie. Is dat zo? Zo ja, worden we er niet mee doodgegooid? Bijna elk parfumhuis of geurenlabel, laat zich maar wat graag voorstaan op zijn unieke geschiedenis, zijn unieke gebruik van ‘eeuwenoude’ ingrediënten, zijn unieke gebruik van heel oude procedés enz. enz. – uniekheid regeert oppermachtig. Maakt niet uit of het authentiek of uit de duim gezogen is.
De klant slikt het voor zoete kok. Of toch niet, want is die wel echt geïnteresseerd in al die fascinerende vertellingen? Gaat het in eerste (hoop ik) en laatste instantie (denk ik) niet om de geur zelf? Nu moet gezegd: in de nicheparfumerie is vaak meer oprechte aandacht voor authentieke verhalen en dito geschiedenis door de vanzelfsprekende link met handwerk en vakmanschap (die er wel heel vaal heel dik wordt opgelegd) en de liefde voor het vak die de uitbaters hebben. Daar is elke boeiende geschiedenis welkom zo lijkt het.
Dan heeft het aan Au Pays de la Fleur d’Oranger – anno 1998 – een goede, want de wortels zijn verweven met één van de belangrijkste ingrediënten in de parfumerie. De grootvader van de oprichters, Virginie en Antoine Roux, leverde namelijk oranjebloesem aan de parfumfabrieken van Grasse. Hun hele leven zijn ze dus omringd geweest (en nog steeds) door de geur van de bittere sinaasappelboom dat zich afspeelde (en nog steeds doet) rondom La Colle sur Loup – een van de belangrijkste gebieden voor de oranjebloesem- en rozenteelt (foto).
Tot het ‘annus horibilis’ 1956. Toen vernietigde een ongekend strenge winter de plantages. En kozen veel telers eieren voor hun geld door hun grond te verkopen aan bouwondernemingen waardoor Grasse zijn reputatie als belangrijkste producent van parfumingrediënten steeds minder waar kon maken. Eén van de redenen waarom Jean-Paul Guerlain in Nabeul, Tunesië, een nieuwe plantage opzette.
Toch blijft de herinnering aan de oranjebloesem leven voor Virginie en Antoine: de oudste oranjebloesemboom van La Colle sur Loup bloeit nog steeds in de tuin van hun ouderlijk huis. Dat gaan we binnenkort eens in het echt bekijken… Deze geschiedenis levend houden en garant te stellen voor de toekomst, was de aanleiding voor de oprichting van Au Pays de la Fleur d’Oranger.
Die ruik je met name in het gelijknamige Néroli Blanc-trio. En met de nieuwe collectie uit 2013 – Les Inédits – maak je kennis met parfums waarin telkens één ingrediënt centraal staat dat vroeger ook op de velden rondom Grasse werd geteeld en die ik binnenkort bespreek: Tubéreuse Rosée, Bergamote Boisée, Jasmin Rêvé, Lavande Ombrée (2013). Rose Irisée en Violette Sacrée (2014). Figue Fruitée (2013) is een apart hoofdstuk, omdat de vijg nooit voor de parfumproductie wordt geteeld (is een synthetische formule), maar voor Virginie en Antoine gelijkstaat met het leven van ‘la douce Provence’.
Dany Dior organiseerde een ontmoeting met het merk in Amsterdam. Ging er een beetje bevooroordeeld naar toe: alsof neroli de laatste tien jaar al niet voldoende tegen het licht is gehouden. Ik kan zo tien geuren opnoemen, maar dat doe ik dus niet. Dat zei ik ook tegen de ‘vertegenwoordiger’ Philippe Constantin van Au Pays de la Fleur d’Oranger. Maar toen begon hij te vertellen over de geschiedenis gaf ik me, voor ik het wist, gewonnen. Want wat me opviel – terwijl hij Néroli blanc Intense Eau de Parfum (2005), Néroli blanc Eau de Parfum (2006) en Néroli blanc Eau de Cologne (2012) toelichtte: ik rook de Provence, ik waande me in de landelijke contreien van Grasse.
Opvallend in deze: neroligeuren ruiken vaak fris, krijgen daardoor associaties met zee of worden in de basis te veel in witte musk verpakt. In beide gevallen mis je het licht-warme, lichtzwoele briesje van de Mistral en de warmte van de Provencaalse aarde. En dat ruik je wel in Néroli blanc Intense Eau de Parfum en Néroli blanc Eau de Parfum. Iets minder in en Néroli blanc Eau de Cologne. Aangenaam vertrouwd met een toefje authenciteit en hierdoor ‘affordable and comprehensible niche’. Wat ik niet helemaal snap: de moodfoto’s met modellen – die staan zo haaks op de natuurlijke uitstraling van het merk, wordt hierdoor wel heel erg – onnodig – lifestyle en glamour.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Altijd weer een prettige ervaring om neroli in al zijn natuurlijkheid te ruiken. Altijd leuk om drie verschillende concentraties van neroli ‘naast elkaar’ te ruiken. Misschien ten overvloede: neroli wordt verkregen via stoomdestillatie uit de bloesems resulterend in een concrète en of absolu – je ziet het aan de kleur: amber-oranje. En dat ruik je ook: vol en bloemiger dan de etherische olie die ontstaat via waterdestillatie van de bloesems waardoor een meer lichte zoet-bloemige geur (meer geel, bleekachtig van kleur) met een scherpe ‘terpetijnachtige’ boventoon ontstaat, wat de klassieke cologne-sensatie verraadt.
De verschillen zijn trouwens wel heel subtiel. Want in alle drie zeer gracieuze variaties wordt de oranjebloesem aan roos en jasmijn gekoppeld – wat de aangename klassieke toets verklaart. Néroli blanc Intense Eau de Parfum, het kan niet anders is ondanks de cologne-achtige en knisperende noot (versterkt door bergamot en ‘vergroend’ door verbena) de volste en de rijkste.
En toch heel ‘clean cut’, niet zwoel. Komt door de strakke basis van cederhout besprenkelt met ‘vanillevlokjes’. Zorgt ervoor dat de oranjebloesem zijn zonnige toets behoudt en zijn frisheid ziet verwarmd.
Néroli blanc Eau de Parfum is groener en strakker in vergelijk met het eau de parfum. Komt op conto van met name petitgrain – die geeft de neroli een enorme oplawaaier geholpen door bergamot. En interessant, wordt later warmer door benzoïne en een karamel-noot, en krijgt tegelijkertijd een sierlijke, fruitig-fluwelige toets door abrikoos en perzik. Opvallend: langer op de huid, dan lijken Néroli blanc Intense Eau de Parfum en Néroli blanc Eau de Parfum te wisselen. De eerste wordt warmer, de tweede frisser.
Dan Néroli blanc Eau de Cologne dat is de meest klassieke neroli-cologne die je kunt voorstellen. En verandert niet in een citruscologne omdat de grapefruit en bergamot de frisheid van de neroli ondersteunen zonder haar bloemigheid te killen. Groene thee, licht het geheel op, geeft deze neroli-cologne een eigentijds accent.
RUIK&VERGELIJK
Met elkaar dus. En neroli van de concurrentie ruik je ook in – ik noem slechts tien, sorry elf. Nummer twee is trouwens de allerwarmste, allervolste en allerzwoelste:
Annick Goutal Néroli (2003)
L’Occitane Néroli (2003)
Giorgio Armani – Armani Privé – Eau de Jade (2004)
Tom Ford – Private Blend – Neroli Portofino (2007)
Diptyque L’Eau de Néroli (2008)
Guerlain Cologne du Parfumeur (2010)
Atelier Cologne Grand Néroli (2010)
Chloé – Eau de Fleurs – Néroli (2010)
Guerlain – Aqua Allegoria – Neroli Bianca (2013)
Patricia Nicolaï Eau Soleil (2013)
Yves Rocher – Secrets d’Essences – Néroli (2013)
