FAHRENHEIT VERKENT NIEUW TERRITORIUM
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 23/04/14
Neus: François Demachy
Nooit geweten dat Fahrenheit (1988) – voor mij een stoere viooltjesgeur met diep- en zachtzinnige accenten – is geïnspireerd op twee schilderijen van de Amerikaanse popart-kunstenaar James Rosenquist: Fahrenheit 1982 (uit hetzelfde jaar) en Brighter than the Sun uit 1961 (zie bovenstaande afbeelding). In mijn beleving communiceerde de geur een nieuwe boodschap door met voor de parfumwereld ongewone begrippen, nieuwe stemmingen en beelden op te roepen. Fahrenheit als symbool voor een vlucht, voor een ‘verlangen naar elders.
Ook nieuw voor mij: de compositie dankt zijn krachtige noot aan het toeval. Het verhaal gaat dat uit een parfumvat achtergelaten op een binnenplaats waar licht en lucht vrij spel hadden, plotseling een onverwachte geur opsteeg waarvan de kracht en schoonheid onmiddellijk werk herkend, vervolgens geanalyseerd en gereproduceerd: de signatuur van Fahrenheit was geboren.
Ik geloof het niet, want in 1988 was de parfumindustrie al zo geprofessionaliseerd, geperfectioneerd en hightech en ‘laboratorium’ geworden, dat een vat gewoon niet meer ‘ambachtelijk-toevallig’ achtergelaten kon worden…
Nee, dat toeval was eigenlijk een bewuste keuze van de neus: met een zoetige bloemengeur ondersteund door een stevige basis een nieuwe definitie van mannelijkheid geven. Nou, moet het niet gekker worden. Maar wordt het toch: ook de flacon was het resultaat van een onverwacht avontuur. De beroemde, vervloeiende roodtinten ontstonden toen het glas plotseling afkoelde. Zou het echt?
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
En al deze toevallige omstandigheden ter introductie van een nieuwe variatie: Fahrenheit Le Parfum die – ik schrijf het maar direct – erg goed is. Niche in de parfumerieketen. François Demachy omschrijft deze verfijning als volgt: ‘Ik wilde van de heel uitgesproken creatie die Fahrenheit is geen karikatuur maken. Daarom heb ik aan de oorspronkelijke compositie elementen toegevoegd die de geschiedenis verrijken en zijn atypsiche persoonlijkheid onderstrepen’.
Met een wonderlijke uitwerking, want je ruikt deze ‘oersignatuur’ wel én niet. Het is geen echo en geen ‘herinnering aan’ geworden. Je kunt eerder stellen dat in Fahrenheit Le Parfum meer levenservaring zit en op een subtiele manier nu hippe ‘niche-ingediënten’ laat samenkomen, vooral na de opening van zoete mandarijn. Want dan ruik je een boeiende droogpoederige noot met sensueel-zoete nasleep.
Ofwel, koriander en komijn (foto) vermengd met rum. Die maken de oorspronkelijke bloemennoot (verlevendigd met viooltjesblad) donkerder, meer omfloerst. En tegelijkertijd neem je de leernoot van Fahrenheit waar die nu alleen meer uitgediept is en door de vanille meer suède wordt.
Het vreemde of verrassende aan Fahrenheit Le Parfum is dat het ‘totaalpakket’ in één keer vrij lijkt te komen, om daarna als het ware top, hart en basis ‘zoals het hoort’ te openbaren.
RUIK&VERGELIJK
Interessant om te zien dat de industrie parfum voor mannen anders interpreteert dan voor vrouwen. Met dien verstande dat tegenwoordig nog nauwelijks parfumextracten worden gemaakt en die zijn dan een intense, ‘absolute’ versie van de eau de toilette of eau de parfum.
Parfumversies van – meestal klassieke -mannengeuren, zijn meestal een nieuwe kijk op de compositie, verrijkt met de technische inzichten en mogelijkheden van ‘nu’. De structuur blijft hetzelfde, maar die wordt geïntensiveerd waardoor een voller, dieper en meer volwassen effect ontstaat. Met dien verstande dat je bij mannen parfum moet lezen als eau de parfum.
Guerlain Habit Rouge L’Extrait (2008)
Azzaro Pour Homme L’Elixir (2009)
Hermès Terre Le Parfum (2009)
Giorgio Armani Acqua di Giò di Essenza Pour Homme (2012)
Givenchy – Le Parfum Couture – Pi Leather Edition (2012)
Yves Saint Laurent La Nuit de L’Homme Parfum (2012)
Yves Saint Laurent L’Homme Parfum Intense (2013)
Deze ‘vergeten’ klassiekers – ik beperk met tot drie – mogen van mij ook wel een doorstart op parfumbasis krijgen:
Dior Jules (1978)
Chanel Antaeus (1981)
Versace L’Homme (1984)
