MINIMALISTISCHE NEO-COLOGNE
Jaar van lancering: 2013
Laatst aangepast: 26/03/14
Neus: Bruno Jovanovic
Concept & realisatie: Jean-Christophe le Greves
Het was een langzaam proces dat vanaf het nieuwe millenium begon: de oude cologne nieuw leven inblazen. Ging met horten en stoten. Want dan weer werd de cologne ‘ancienne’ – Bigarade van Frédéric Malle (2001). Dan weer ‘nouveau’ – Cologne van Thierry Mugler (2001). Beide lekker, beide – zoals de bedoeling is – ongekend fris. En toen kwam Marc Jacobs om de hoek kijken met zijn splashes: dat waren meestal geen colognes in de klassieke zin van het woord doordat de basis vol was van hout- en muskachtige noten en daardoor langer bleven hangen – meer een eau de toilette werden. Maar, wat ik hoopte: instantfrisheid van korte duur, dat ervaarde ik niet bij deze in 2013 bruusk stopgezette lijn.
De merken die het daarna probeerden, zweven tussen beide: Hermès en bijvoorbeeld het nouveau colognemerk dat sterk op Hermès leunt, Atelier Cologne, leveren nieuwe en oude colognes. Nieuw, en wennen voor mij: het gebruik van witte musk in de basis van colognes waardoor de geur blijft hangen en eigenlijk een eau de toilette of eau de parfum-effect krijgt. Hout is eigenlijk voor mij al discutabel, maar een overduidelijk laundry-effect door witte musk associeer ik niet met zonnige en natuurlijke frisheid, maar met waspoeder en schone, witte was. Clean in plaats van fris. Hoewel Voyage van Hermès (2012) op een hele slimme manier de witte musk als een soort van katalysator voor de citrusnoten wist te verwerken, sloeg het cologne-effect hierdoor wel een beetje dood. Iets wat je ook ondergaat in Homme Cologne (2013) van Dior.
Het moge duidelijk zijn: ik ga voor ouderwetse colognes. Maar, zo vraag ik me af: moeten eerst nog heel veel nieuwe ‘colognehuizen’ opgericht worden en bestaande merken met aparte cologne-lijnen komen voor de eau de cologne weer echt succesvol wordt bij het grote publiek? Of zal het een randverschijnsel in de nichesector blijven? Als het aan Jean-Christophe le Greves – bedenker van Thirdman – ligt dus niet.
Hij kiest voor de ouderwetse, negentiende eeuwse benadering van colognes: dus fris, ongekunsteld, androgyn en als je het een moderne 2.0-omschrijving wilt geven: minimalistisch en langhoudend. Een van zijn tot nu toe vier gelanceerde colognes is Eau Nomade en roept India in al zijn kruidige frisheid op. Denk aan stalletjes waar marktkooplui voorbijgangers verleiden met versgeperste citroenen en bloedsinaasappels. Zie en ruik de hoog ‘opgestapelde’ gemalen kruiden en adem met name het aroma in van het rijke en warme kardemon… al een tijdje populair als detail in voornamelijk mannengeuren, nu voor het eerst in overdrive gebruikt.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Bijna onvoorstelbaar – kan het me bijna ook niet indenken – dat alleen kardemon, citroen en bloedsinaasappel zo’n rijke en geschakeerde cologne oplevert die naast zijn ‘klap-in-het-gezicht’-effect ook nog eens langer genietbaar blijft dan de gemiddelde klassieke cologne.
Eerst lijkt het alsof je de drie ingrediënten seperaat ruikt, alsof ze alle drie de kans krijgen om hun eigen specifieke en gefragmenteerde geurspectrum te verspreiden. Zo is de Siciliaanse citroen niet alleen scherp en fris, maar geeft ook een zekere warmte bloot. De kardemon is ook gefacetteerd: zowel droog groen, zowel fris-prikkelend (denk gember), zowel zoet, zowel een beetje musky-aards. En dan bloedsinaasappel: die is zoals je een bloedsinaasappel wilt ruiken: rijker dan de gewone sinaasappel, overzoet, spetterend fris met een bijna likeurachtig randje.
Vervolgens blenden ze samen in een krachtig-kruidige cologne die, naar ik vermoed, een lichte noot van (witte) musk en nog wat ‘beklijvers’ bevat (ambrox?) om het geheel toch niet al te snel te laten vervliegen. En voor het totale frisheideffect zal het me ook niet verbazen dat cascalone aan deze – vergat het bijna te vermelden – zeer elegant-frisse compositie is toegevoegd.
RUIK&VERGELIJK
Wat bloedsinaasappel in combinatie met een cologne-effect betreft, dan ontkom je niet aan:
Guerlain – Aqua Allegoria – Orange Magnifica (2005)
Atelier Cologne Sanguine (2010)
Interessante neus trouwens die Bruno Jovanovic: hij maakt zowel geuren voor de nichemarkt als voor de onderste kant van de parfumsamenleving. En, opvallend, zijn bijdrage voor de middennoot kent het minste succes:
Karl Lagerfeld for H&M Liquid Karl (2004)
Avon Crystal Aura (2006)
Giorgio Armani – Ondes – Extase (2008)
Giorgio Armani Idole (2009)
Beyoncé Pulse (2011)
A Lab on Fire Almost Transparent Blue (2012)
Frédéric Malle Dries van Noten (2013)
GEURENGOEROE 