SHOWTIME VOOR EEN KOSMOPOLITISCH, FRUITIG ROZENPARFUM
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 25/03/14
Neus: Thierry Wasser
Muziek: Nancy Sinatra sings The boots are made for…
Thierry Wasser ziet zichzelf als de Pygmalion (van de draagster) van La Petite Robe Noire. Even ter herinnering voor de nót musicalliefhebbers: Pygmalion (in de gedaante van professor Higgins) is de beschermster van Eliza Doolittle: een jong, plat pratend geval uit de arbeidersklasse die hij transformeert tot een chique lady die het algemeen beschaafd Engels perfect beheerst en zich daarnaast ontpopt tot fashion icon. Of was het nu een fashion victim?
Naam van de musical: My Fair Lady (première 1956) dat gebaseerd is op het toneelstuk Pygmalion (première 1913) van George Bernard Shaw dat weer was geïnspireerd op de – gelijknamige – prins/beeldhouwer uit de Griekse mythologie die zijn wens in vervulling ziet gaan: zijn gemaakte beeld (Galatea) van ivoor waar hij verliefd op is, wordt door Aphrodite tot leven gewekt. Deze mythe leidde in de middeleeuwen tot de gedachte dat perfecte vrouwelijkheid alleen kan bestaan dankzij mannelijke scheppingskracht.
Kijk, en dat verheldert dus een beetje de rol van Thierry Wasser zich heeft toebedeeld: de ‘beschermheer’ van een denkbeeldige Parisienne die hij met behulp van La Petite Robe Noire transformeert tot een dancing queen. In La Petite Robe Noire Couture neemt haar danszin een professionele wendig: ze wordt gepromoveerd tot act in de Folies Bergère. Ze laat zich het succes van haar bewonderaars smaken. Ze drinkt het met volle teugen. En voor deze optredens is haar kleine zwarte jurkje ingeruild voor iets meer chique én meer uitdagende modellen: eentje opgebouwd uit parels, eentje met een queue met waaier-effect – die als ze zin heeft langzaam, plagerig uittrekt.
Maar een echte zogenaamde striptease-act zoals Britney Spears, Beyoncé, Kylie Minogue, Madonna en – hellup! – Miley Cyrus het op de planken brengen, zal het niet worden. Daarvoor is La Petite Robe Noire Couture te Paris en Guerlain te Frans – toch?
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
De couturetoetsen in deze nieuwe versie zijn subtiel. Bij de eerste whiff denk je misschien: ‘What’s new?’ Dezelfde roodfruitige uitbarsting, maar ruik je even door dan proef je ‘alleen’ de duidelijke ‘bepoedersuikerde’ framboos-noot fris gemaakt door bergamot. Gelukkig: deze framboos is niet te zoet en wordt daardoor niet te plakkerig. Nog een verschil: de amandel en zoethout zijn eveneens verdwenen uit de opening.
En dat zou je de couturebehandeling kunnen noemen, want hierdoor ruikt La Petite Robe Noire Couture minder boudoir, minder gourmand en krijgt de roos in het hart meer kans om haar zoet-fruitige boeket te verspreiden. Dat gebeurt bijna terloops. Toch goed ruiken, want deze roos is heel vol die een beetje een groene, aardse ondertoon krijgt – alsof het blad en de wortels zijn meegenomen in de compositie (of het idee daarvan vertaald). Wat mij alleen ontgaat is de chyprebasis: ik ruik niet echt de houtachtige structuur patchoeli, vetiver en mos. Dat staat voor mij niet gelijk met het voor mij groene accent van de roos.
Zou dat komen omdat de roos wordt ‘overschaduwd’ door een van de fetishingrediënten van Guerlain: het naar rum en vanille ruikende tonkaboon? Zou dat komen omdat de framboos zelfs tot de basis weet door te dringen en eigenlijk van geen wijken weet? Zelfs als de geur langer dan een uur op de huid zit? En nu ik al een paar dagen zit te ruiken aan La Petite Robe Noire Couture, wordt me eigenlijk een ding steeds duidelijker: dit is eigenlijk een rozengeur. Niet pastoraal en puur, maar ‘gelakt’ en kosmopolitisch.
RUIK&VERGELIJK
Het kleine zwarte jurkje kent inmiddels diverse uitvoeringen…
La Petite Robe Noire EDP (2012)
La Petite Robe Noire EDT (2013)
La Petite Robe Noire P (2013)
