GEURENGOEROE

OUDERWETS PARFUMPRET MET CIVET

VIES MAAR CHIC, CHIC MAAR VIES?

Jaar van lancering: 2000

Laatst aangepast: 09/02/14

Neus: Laura Tonnato (foto)

Laat je wat parfums (én familie, én vrienden, én collega’s) niet misleiden door de presentatie. Het gaat om de inhoud, toch? Dat is iets wat ik me – val voor de zoveelste maal in herhaling ik weet het – vaak moet voorhouden als ik de strakke, saaie en ‘minimal’ presentatie zie van veel nichemerken – én de over, under en not gestylde ‘look’ van familie, vrienden en collega’s. Kan daar niets iets meer aan toegevoegd worden, iets ‘spannends’, iets eigens?

Een duidelijke handtekening misschien? Meestal not dus… Het gevolg hiervan kan zijn: je mist veel moois en interessants. Zoals bijvoorbeeld de geuren van Laura Tonnato – qua presentatie word ik er niet echt geil van. Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Althans dat wreef Maria van Geuren me onlangs in mijn neus.  Terwijl de reden tamelijk onschuldig was. We kregen het toevallig over Tocade (1994) van Rochas, deze in vanille ondergedompelde bloemenweelde. Jammer vonden we het alle twee dat die ook al uit de roulatie was genomen. Maria zei dat ik niet hoefde te treuren, gezien ze een geur kende die als twee druppels er naar rook – eigenlijk beter was: Laura Tonnato’s Dama (1994).

En verdomd: très Tocade, maar met nèt meer iets zoetfinesse (door het viooltje), net meer iets gedurfde, minder vlakke amberverfijning (door opoponax). Volgde vervolgens een ‘privétournee’ langs deze sinds 2000 actieve neus uit Italië met inmiddels meer dan 22 parfums op haar repertoire. Kreeg ondertussen een leuk verhaal van Maria van Geuren dat ‘weer eens’ aantoont, dat Nederland op het wereldpodium toch als belangrijk wordt gezien – ook in de parfumwereld. Re (2000), een geur die tot verbijstering van Maria van Geuren van de markt was gehaald vanwege gering succes, is na aandringen van haar door Laura Tonnato weer in productie genomen…

Voor mij was de keuze snel gemaakt: Oropuro (2000). De reden is simpel: eindelijk weer eens geur waarin het voor mij overheerlijke, maar volgens velen pis-poep stinkende civet niet zuinig wordt toegepast. Helemaal überheerlijk omdat voor Laura Tonnato deze geur een olfactorische vertaling is van puur goud. Oro: goud. Puro: goud. Dat doen en durven maar weinigen, ook in de nichesector waarin civet schittert door afwezigheid.

Oropuro is eigenlijk exemplarisch voor de huidige state of mind in mainstream parfumindustrie omdat het haaks staat op de cleane en ‘schoongewassen’ geuren die nu voornamelijk de toon bepalen. In gang gezet door het (terechte) verbod op de verwerking van dierlijke ingrediënten (gezien de manier van ‘oogsten’) vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw: musk, bevergeil en civet. Vreemd wel dat ambergris ook bij deze groep werd ondergebracht, gezien het feit dat dit excrement van de walvis meestal bij toeval op stranden belandt en dat daar niet doelbewust op werd/wordt gejaagd. Dat had een andere reden: vraag ‘Japan’ maar.

Het mooie voor de weinige civet-liefhebbers onder ons: de parfumindustrie is er in geslaagd een bijna identiek, natuurlijk getrouwe kopie te produceren. Maar dat weerhoudt – ook de nicheparfumerie – er niet van het níet te gebruiken. Daarom alleen al hulde voor Laura Tonnato. Heel veel geuren zouden opleven, aan karakter winnen door een miniscule tinctuur-toevoeging van dit ‘pure goud’. Trouwens: je kunt er op een nog andere manier van genieten, en wel met een bakkie leut: in bepaalde kringen is het nu très en vogue koffie te drinken waarvan de bonen van tevoren door het darmkanaal van de civetkat zijn geloosd… Ook dat gebeurt niet op een bepaald diervriendelijke manier. Daar rest een schone taak voor George – Nespresso – Clooney,

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Ik moet nu eigenlijk cleane bloemengeuren-fans zien te overtuigen. Where do I begin? Misschien met de ‘reversed psychology’-method. Stel je voor: je moet je lakens verschonen, want die liggen al een week, of zelfs twee weken. Maar telkens als je in je bed stapt, ruik je iets wat ‘best wel’ aangenaam is. Wat is het? Een gevoel van herkenning. Je eigen lichaaamsgeur (misschien wel vermengd met die van je partner). Je drukt je neus nog eens in het kussen, en wordt ‘overvallen’ door een gevoel van tevredenheid, comfort en ‘happinez’.

Dit vermogen heeft dus volgens mij civet… het heeft iets ‘vies’, versletens en tegelijkertijd vertrouwds. Het is in feite een voortzetting van je lichaamsparfum. En – wees gerustgesteld – Laura Tonnato verwerkt het gedoseerd. Ik ruik de bergamot niet (tussen de lakens), maar de civet openbaart zich stellig, niet in overdrive door het te wiegen in vanille (foto). Maakt het pure, animale effect net wat zachter en lieflijker…

Maar toch: het blijft animaal en dat komt op conto van die andere ‘dierplezier’-ingrediënten: musk en ambergris. Ook synthetisch van aard, maar versterken wel het weeïge, animaal-sensuele karakter. Ik weet dat Orupuro bij veel mensen ‘scares the shit out of them’. Maar, voor mij had het nog wat sterker gemogen. Misschien moet ik haar bellen, want bespoke-fragrances maakt ze ook.

RUIK & VERGELIJK

Kan eigenlijk maar aan één geur denken die ik, om mensen te laten schrikken, vaak full blown over me heen heb gesprayed, en die naar ik heb begrepen – gelukkig – weer in roulatie komt.

Mona di Orio Nuit Noire (2005)