GEEN CHYPRE IN DE WARE ZIN VAN HET WOORD

TERWIJL DE INSPIRATIEBRON ER OM ‘VRAAGT’

Jaar van lancering: 2011

Laatst aangepast: 02/11/14

Neus: Marie Duchène

‘Ambassadrice’: Anna Magnani

Concept & realisatie: Stefania Giannino-Nobile

Heb het al vaker ook opgemerkt en doe het weer: een parfumhuis begint meer te leven als je personen ontmoet die er direct bij betrokken zijn, en met hart en ziel het hoe en waarom kunnen toelichten. Dat merkte ik weer onlangs tijdens een interview met Stefania, creatief directeur van Nobile 1942. Zij was door Rob en Liesbeth Helmer van The Scent Company naar Nederland gehaald voor een meet & greet in hun nieuwe, Amsterdamse showroom.

Ik kwam gezien mijn chypre-preoccupatie eigenlijk maar voor één Nobile-geur – Chypre 1942. Maar voor Stefania Giannino-Nobile hier aan toe kwam, wou ze me eerst een aantal belangrijke nieuwe ontwikkelingen toelichten. Eén daarvan was me al direct opgevallen. De presentatie is chiquer geworden, mocht van mij ook wel: doppen zijn zwaarder van ‘goud’, ‘bewerkt’ en de – handgeplakte – etiketten ogen meer vintage, vertrouwd-oud – iets wat goed bij uitstraling en ‘belevenis’ van het Italiaanse nichelabel past. Zonder dat het te chic en te overdreven wordt – iets waarvoor Stefania Giannino-Nobile zal waken. Verder de introductie van een ‘gladiator’-geur – Rudis di Nobile – die de nieuwe richting van Nobile aangeeft (bespreek ik binnenkort).

Wat Chypre 1942 betreft doet zich een interessante vraag voor, waar volgens mij weinig gebruikers bij stilstaan: in hoeverre stuurt een ‘hommage in geur’ je gedachten van tevoren en/of tijdens het ondergaan qua ‘beleving’? Hangt natuurlijk van de vereerde persoon in kwestie af en kennis over – in dit geval – haar: Anna Magnani (1908-1973) een Italiaanse actrice die je op één lijn kunt stellen, zo niet hoger, met Gina Lollobrigida, Sophia Loren, (de van oorsprong Tunesische) Claudia Cardinale en Silvana Mangano.

Met dit verschil: Anna Magnani, die in 1955 een Oscar kreeg voor haar rol in The Rose Tattoo (hoe hip nu deze titel ‘qua geur’) heeft altijd een ruw, puur natuur kantje behouden. Haar look is nooit gladgestreken en weggesminkt conform de glamourwensen van de Italiaanse cinema in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Iets wat je terugvindt in haar bijnaam La Lupa (de wolvin). Magnani – door Time omschreven als ‘one of the most impressive actresses since Garbo’ – is in feite de personifactie van een klassieke chypre die in de basis in overdrive gaat en de bloemen dus ‘overdreven’ verpakt in hout en leer met een smeuïg-sensueel randje.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Gemaakt door Marie Duchène, die je bijna de ‘in house’-nose van Nobile 1942 kunt noemen, gebeurt dat dus niet echt. Chypre 1942  is een moderne interpretatie van een chypre, is alleen geen Anna Magnani (ik herken haar trouwens ook niet op de verpakking zoals ik haar ‘ken’). Daarvoor is de geur te mooi en te elegant, mist een broeïerige warmte – een kenmerk voor een neo-chypre. Als ik aan de geur ruik – en je wilt die linken aan een Italiaanse actrice – dan denk ik eerder aan La Lollobrigida en La Loren.

Chypre 1942 is een sierlijk aaneenrijgen van zuivere ingrediënten dat resulteert in een bloemenparfum op oosterse basis die niet een klassieke chypre durft te worden. Eerst een citrusopening – bergamot, mandarijn en oranjebloesem – die meer de zoete dan de frisse noten van deze drie benadrukt. Het hart combineert drie klassieke ladykillers – tuberoos (foto), jasmijn, roos.

Maar dit bloementrio stelt zich niet aan, iets wat je in een chypre wel verwacht en ook doet als het de kans krijgt). Want de tuberoos stelt zich zeer bescheiden op, geeft de jasmijn en roos een slechts sensueel zetje, geen erotische ‘kom-maar-op’-klap. De sensualiteit komt tot ontplooiing in de basis. En die is meer warm, dan oosters erotisch: benzoïne, vanille, amber en tonkaboon. En die wordt geleidelijk aan droog-poederig zonder dat het hout (patchoeli en sandelhout) echt meewerkt.

Had Marie Duchène ook nog een gulle dosis leer en (eiken)mos toegevoegd dan was meer recht gedaan aan het ‘wolvin’-karakter van de actrice. Anna Magnani ‘in parfum’ is voor mij eerder een vintage-ontmoeting tussen Guerlains Parure (1975), Mystère (1978) van Rochas en Tabac Blond (1919) van Caron. En dat een klassiek chypreparfum nog steeds gemaakt kant worden – ondanks de beperkingen wat het gebruik van eikenmos betreft – bewijst Grossmith. Ruik maar aan Golden Chypre (2012).