SENTIMENTEEL EN NOSTALGISCH
Jaar van lancering: 2013
Laatst aangepast: 17/07/13
Neus: onbekend
Concept & realisatie: Nobile 1942
Interessant om te zien: om zich te onderscheiden van mainstreamparfums, blijft de nichesector (al vaker gesignaleerd) zoeken naar inspiratiebronnen die minder voor de hand liggen. Je kunt het niet zo gek verzinnen of het wordt vertaald in een geur (al vaker gesignaleerd). Een beetje en vogue: de wereld van theaters en operagebouwen uit de 19de eeuw: roept een verloren tijdperk op waar velen zich nu tijdelijk graag in onderdompelen – dat weet Hollywood ook.
In menig kostuumdrama blijft het een komen en gaan van in mist gehulde koetsen waarin vaak verboden romantische relaties worden geconsumeerd of tot ontploffing komen. Julien: ‘Yvette, ma biche, we moeten stoppen, mijn vrouw heeft gedreigd me op straat te zetten!’ Yvette: ‘Julien, Julien, non, non, dan pleeg ik zelfmoord – vraiment, non, non, aahhhhhhh!’
Van een iets platter niveau: het café chantant 
(in het Frans zangcafé); plek waar vooral lokale muzikanten optraden. Hoewel er overeenkomsten zijn met cabaret, variété en vaudeville is een café chantant oorspronkelijk een terrasje waar uitvoerende kunstenaars populaire muziek – luchtig, soms gewaagd en zelfs grof, maar in tegenstelling tot cabaret apolitiek en niet confronterend – ten gehore brachten.
Het wordt voornamelijk geassocieerd met het belle époque in Frankrijk die duurde van 1870 tot 1914 en waar de Fransen, getraumatiseerd door de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog, nostalgisch terugkeken op het schijnbaar gouden tijdperk voor de oorlog waarin louter onbezorgd plezier maken zo vanzelfsprekend leek.
Café Chantant – mij aangeboden door http://www.parfumaria.com – is dus ook de naam van een nieuwe Nobile 1942-parfum. De sfeer: ‘A cheerful buzz, burns of laughter, ladies in stunning evening gowns whose chypre perfumes are blended with gentlemen’s tobacco, ready to enjoy the show from their table in the front row, no matter their social status. The enjoyment of the pleasure, a genuine joie de vivre towards the end of the nineteenth century, following a wave of optimism, regenerating the great European capitals’.
‘First in Paris, the café chantant influenced Italian artists of great fame and they became hunters of the Italian café chantant. Even ladies regularly attending the cafes had fun by imitating the gestures and clothing of those women who drove their men so crazy… the sciantose (een straatversie van de operadiva), a full-Italian folk which flavor delivers pleasure to everyone’.
Even terzijde: volgens mij bestond het chypreparfum als zodanig toen nog niet. Hoewel volgens de boeken Guerlain in 1910 Chypre 53 en Chypre de Paris te koop aanbood, is het pas in 1917 wanneer ‘inhoudelijk’ de eerste echte chypre wordt uitgevonden door François Coty.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Een te verwachten ingrediëntenlijst. Maar geen chypre. Een beetje neo-chypre. Logisch als je een nostalgisch en sentimenteel getinte geur wilt maken. En dat is volgens mij de bedoeling van Café Chantant die zweeft tussen gourmand en oosters.
Anijs, heliotroop en vanille bepalen de toon. De eerste wordt in de opening begeleid door zwarte bes en laurier. Eerlijk gezegd: die twee neem ik niet echt waar. Of, volgens mij later – met name zwarte bes – die pas begint te leven als de zoete, amandel-vanilleachtige heliotroop zich meldt.
Die wordt gourmand door heemst. Ofwel, althea officinalis (tekening). De struik is lid van de kaasjeskruidfamilie waarvan het slijm uit de wortel traditioneel werd gebruikt ter bereiding van marshmellow.
Vandaar de meer bekende naam: marshmallowplant. Deze zoetigheden worden poederig door iris en krijgen een sensuele ondertoon door vanille begeleidt door kruidig-poederig benzoïne, poederig musk en een krachtige patchoeli-noot. Laatste voorkomt gelukkig, wat mij betreft, dat Café Chantant te poezelig en te gourmand wordt.
RUIK & VERGELIJK
Toch slaagt de geur er in een zekere mate in vergane glorie en mufheid (positief bedoeld) op te roepen, alleen niet zo krachtig als onderstaande odes op het belle époque.
Hilde Soliani Vecchi Rossetti (2008)
Histoires de Parfums 1889 Moulin Rouge (2010)
GEURENGOEROE 