CIPRESSEN IN DE NACHT
Jaar van lancering: wist ik het maar
Laatst aangepast: 14/03/14
Neus: ben toch benieuwd wie de geuren voor Nobile 1942 maakt
Als je het even niet zit zitten – doen we allemaal wel eens, toch? – dan heeft Nobile 1942 een oplossing, zo niet dé: richt je ogen naar de nachtelijke hemel; hét moment om inspiratie op te doen, om je gevoelens en gedachten de vrije loop te laten. Laat maar gaan. Laat maar stromen.
Nog mooier qua setting volgens Nobile 1942: als je deze existentiële twijfel voelt aan de voet van een cipres die Vincent van Gogh ook al zo betoverde: ‘Prachtig van lijn en geproportioneerd als een Egyptische obelisk’, schreef hij ooit aan zijn broer Theo. Verdomd: de maan en de zon lijken op dit schilderij op ogen, of zie ik dat nu verkeerd?
Dergelijke momenten – dit beweert Nobile 1942 allemaal, ik niet – herinneren ons ook aan het gevoel van verlies, maar maakt die dragelijker doordat we in contact staan met het oneindige – het oneindige dat al zoveel kunstenaars, schrijvers, filosofen en wetenschappers heeft geïnspireerd. Zoals bijvoorbeeld Michelangelo Pistoletto (anno 1943). Hij noemt het oneindige ‘de derde hemel’: het gelukkige verbond tussen de kunstmatige en natuurlijke wereld.
En dan volgt er een filosofische uitleg, waaruit ik niet veel wijzer wordt: ‘Een grafisch en wiskundig symbool van oneindigheid’, een ‘derde cirkel die de wedergeboorte symboliseert van een nieuw humanisme’ en een ‘evolutionaire stap waarin de menselijke geest manieren vindt om te leven met de wijsheid van de natuur’. Maar als je Pistoletto’s kunstwerk Infinito ziet – foto onderaan – dan heeft het kwartje kans om te vallen in je geheugen-verlies-kamer.
En dat allemaal om de naam Infinito toe te lichten. Aan het volgende hebben we meer qua oproepen van een gevoel, een stemming: ‘Er is een magische atmosfeer, nachtelijk maar zonnig tegelijkertijd: vol van harmonie en schoonheid, vol van Shakespeariaanse poëzie’.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Hoe vertaal je een cipres in een nachtelijke setting? Je moet dus hout ruiken. Dat staat voorop. Maar is dat hout smeulend en warm? Of is dat hout droog en ‘uitgeleefd’. Nobile 1942 kiest voor beide. Maar eerst is er een frisse bries van bergamot die omringd is door een wolk van wierook waaruit flitsen van gember schieten. Voorwaar een originele combinatie die een beetje doet denken aan Messe de Minuit (2000) van Etro.
Die wierook, door de gember behoorlijk scherp en prikkelend van aard, neemt je mee naar het hart en geeft zijn rokerige nuances door aan droog en ‘uitgeleefd’ cipres- en cederhout dat je vervolgens een tijdje samen heel puur natuur ervaart. Dus intens droog-zonnig.
Geleidelijk aan begint het hout te smeulen, want melkachtig sandelhout mengt zich in het geheel dat met behulp van patchoeli en vetiver het ‘totale houtplaatje’ aardser en smeuïger laat worden. En witte musk – een mooie droge variant – zorgt voor een aangename warmte. En dat roept dus samen op: een cipres in de nacht.
Ook geranium wordt als ingrediënt opgevoerd, maar heel eerlijk gezegd ruik ik deze ‘mannelijke roos’ niet. Want Infinito heeft niets bloemigs, niets roosachtig voor mij. En over mannelijk gesproken: dit is dus een echte klassieke mannengeur. By the way: Infinito is onderdeel van de Fragranza Suprema-lijn als ik het goed begrepen heb. Vind ik eerlijk gezegd een beetje overdreven. De geur is elegant en zeer beschaafd. Meer niet. Maar dat is al heel wat.
RUIK&VERGELIJK
Geurengoeroe en Nobile 1942:
Nobile 1942 Casta Diva (2009)
Nobile 1942 Estroverso (2010)
Nobile 1942 Café Chantant (2013)
Nobile 1942 Anonimo Veneziano (????)
Nobile 1942 Pontevecchio (????)
Nobile 1942 Vespriesperidati Silver, Vespriesperidati Gold (????)
