VIOOLTJESHOUT, BRUIN HOUT

Jaar van lancering: 2012, 2013

Laatst aangepast: 07/04/14

Neus: Aurélien Guichard

Concept & realisatie: Fashion Fragrances & Cosmetics Ltd

De Nouvelle Collection (en Pacific Collection) van Robert Piguet kun je een beetje vergelijken met de neo-nichelijnen van masstige-merken als Chanel (Les Exclusifs), Dolce & Gabbana (The Velvet Collection), Giorgio Armani (Armani Privé), en om er nog een te noemen, Hermès (Hermessence). Binnenkort aangevuld met die van Bulgari. Waarom? De naam Robert Piguet heeft door zijn reputatie (die eigenlijk op slechts twee – maar wat voor twee! – klassiekers is gebaseerd) nog steeds een wereldwijde weerklank. Toch knap. Stom om daar in de doorgedraaide parfumbusiness van nu, niet op in te haken. Nog zoiets: er resteren geen parfums meer die na het verscheiden van Piguet verschenen: zijn allemaal al opnieuw in productie genomen.

Het ‘zwarte woud’ is een geliefd, het zij sporadisch terugkerend thema in de parfumindustrie. De limited edition uit 1987 én voorloper van Chanels Egoiste (1990) heette zo, en ik vond ooit op een rommelmarkt Forêt Noire van Christian Descente. Wat het wil oproepen, moge duidelijk zijn: een bos waar de zon niet echt kans krijgt om door te dringen.

Af en toe slechts een verdwaalde lichtstraal die, door een toevallig windje die de bladeren ‘opengooit’ en daardoor de bodem bereikt. Ik verwacht bij Bois Noir een donkere, ‘vochtige geur’ die je de bladeren en vermolmde takken naar een soort humus van smeltende balsems laat ruiken. En als het kan wat groen als symbool voor de ‘vergane glorie’ voor het eens zo sappig gebladerte. Warm, broeierig, maar niet zonnig. Gebeurt dat ook… ?

Bois Blue daarentegen is, meer nog meer dan Bois Noir, een gedroomd woud; een poëtische interpretatie van een bos waar… ja, wat gebeurt daar niet zo al? Ik denk aan lichtgevleugelde elfjes die met een toverstokje huppelen van het ene tere blauwe bloempje naar de andere.

Die als een soort heksenkring op open plek in een bos staan, waar zowel de zon als de maan de kans krijgt zijn en haar licht over te laten schijnen… maar zonder in de synthetische Barbie-parfumdroomwereld van Britney Spears terecht te komen. Volwassen en eigenzinnig, en dus met ‘respect’ voor de parfumkennis van de koper. Geen makkelijke doordraaideur-geur dus. Gebeurt dat ook…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Par blue, Bois Blue (2013) ruikt in eerste instantie poederachtig als een lieflijk parfum (voor elfjes). Nog geen spoor van hout te ontdekken in de opening… die een beetje saai is voor een huis als Piguet: bergamot en citrus. Energiek-fris dus. Niet meer, niet minder. Dan wordt de geur blauw, maar nog steeds geen hout. Opgeroepen door een aller lieflijkste, maar intense melange van zonnig en bloemig lavendel en zoet viooltje.

Dan wordt het interessant: de ‘blauwe’ bloempjes worden besprenkeld met een laagje nootmuskaat, als een soort alternatieve iris. Ook droog, ook poederig, maar kruidiger en aardser… Nu is het de bedoeling dat zich hier achter een bos bevindt, maar de melange van sandel- en cederhout en vetiver ontplooit langzaam. Moeten we even de tijd geven…

Ondertussen ga ik maar wandelen door Bois Noir (2012)… Moet ik de ‘zaklantaarn’ van mijn iphone aanzetten om niet verdwaald te raken, niet te struikelen over het guaiac- en cederhout (in de opening), sandelhout en patchoeli (in het hart) en cistus labdanum (in de basis)?

Niet echt, het is een goed onderhouden Staatsbosbeheer-bos. Het is net alsof je het geselecteerde hout in volgorde van opkomst ‘stam voor stam’ ruikt. Maar het is vooral de patchoeli-cistus-melange die er uit springt en die je blijft ruiken… maar het hout begint niet te smeulen, te broeien door de cistus labdanum.

Beetje timide, niet ‘dwingend’. Ik had eigenlijk meer verwacht door de naam. Het is eerder bruin hout dan zwart hout wat je ruikt. Er had voor mij wel wat meer hout gekapt mogen worden… wat rokerig wierook had de compositie volgens mij goed gedaan, had de geur zwarter gemaakt. Bois Noir is eigenlijk een hele fatsoenlijke en nette houtgeur die neigt naar mannelijk. En ondertussen (anderhalf uur om exact te zijn) begint het hout van Bois Bleu te leven op mijn huid en eindigt als een poederige, zoetige, lieflijke viooltjeshoutgeur. Bois Noir blijft daarentegen hetzelfde.

RUIK&VERGELIJK

Ben van plan alle geuren uit de Nouvelle Collection te bespreken, onderstaande heb ik al gedaan. Maar dit valt weer in een andere collectie.

Robert Piguet – Pacific Collection – Chaí (2012)