GEURENGOEROE

Het zal niemand verbazen, maar door de coronacrisis zit de parfumomzet in een dipje, very big dip in feite. Goed voorbeeld: Interparfums – producent van o.a. Abercrombie & Fitch, Anna Sui, Boucheron, Coach, Dunhill, Jimmy Choo, Karl Lagerfeld, Kate Spade MCM, Montblanc, Oscar de la Renta, Repetto, Van Cleef & Arpels – rapporteerde vorige week een netto-omzetdaling van 70,2 procent gedurende het tweede kwartaal van 2020. In cijfers: van 166,2 (2019) naar 49,5 miljoen dollar. De tweede kwartaal-cijfers van LVMH (o.a. Acqua di Parma, Dior, Guerlain, Francis Kurkdjian, Kenzo, Loewe) en Kering (o.a. Balenciaga, Bottega Veneta, Boucheron, Gucci, Saint Laurent) tonen dezelfde neerwaartse spiraal. Respectievelijk: een omzetdaling van 43,5 en 84 procent.

Als je weet dat geuren, naast accessoires, een van de beste melkkoeien van deze beursgenoteerde bedrijven zijn met name op de taxfree-circuits, dan weet je hoe ‘dramatisch’ het is. Maar niet getreurd: er wordt nog steeds winst gemaakt. Dat betekent na aftrek van alle onkosten (loon, huur, productie) nog honderden miljoenen overblijven. En in China komt de verkoop weer op gang. Waar geen melding van wordt gemaakt, en waar ik erg nieuwsgierig naar ben: of door de coronacrisis het aandeel in onlineshopping is toegenomen of niet, of niet noemenswaardig.

Iets anders, lees: wishful thinking. Zal deze ceisuur – ‘moeilijk’ maar chique woord voor ‘een ingrijpende wijziging in een handelwijze, ontwikkeling of proces, waardoor een bestaande situatie definitief eindigt en een nieuwe fase begint’ – een omdenken in gang zetten. Bijvoorbeeld minder geuren produceren, minder water bij de composities en meer focussen op kwaliteit. De meeste bedrijven doen alsof. Al decennia.

Gelikte marketingcampagnes moeten ons doen geloven dat veel ingrediënten nog (natuurlijk voor dag en dauw) handmatig worden geplukt (door als maar lachende seizoenarbeiders), dat kwaliteit vanzelfsprekend is (waarom wordt dat dan nog steeds met de neus ingewreven?) en dat ze speciale laboratoria hebben geopend die zorg dragen dat de eeuwenoude kennis bewaard blijft door die te koppelen aan hightech.

Zoals Les Fontaines Parfumées in Grasse (2016), een initiatief van LVMH. Hier worden voortaan de parfums van Dior en Louis Vuitton (waarom schittert Guerlain door afwezigheid?) gemaakt onder auspiciën van de neuzen François Demachy (Dior) en Jacques Cavallier-Belletrud (Vuitton). Wat leuk, beide zijn in de streek geboren. Marketingtechnisch kan het haast niet beter.

Toch heb ik mijn twijfels. Ik zie het als een perfecte, miljoenen kostende etalage waarmee goede sier gemaakt kan worden om het volgende huppeltut-parfum (waarom niet nóg een variatie op Poison of Miss Dior?) met traditie en innovatie te omringen. Want: een parfumlaboratorium blijft een parfumlaboratorium ook al bouw je hem op de Zuidpool. En hallo, over hightech gesproken: de meeste geuren die nu worden gemaakt zijn ‘computergestuurd’ dus niet gebonden aan een specifieke plaats op de wereldkaart.

Nu we toch in de buurt zijn: over Grasse gesproken. In een tweedehands winkel in Lelystad vond ik een tijdje geleden ik drie solifleur-parfums in flesjes à raison de € 0,50 van Gourdon A. M. Volledige naam: La Source Parfumée Gourdon A.M. Hoe, wat, wanneer en ontstaansgeschiedenis, wordt me niet duidelijk na een beetje googelen. Verwar het in ieder geval niet met Gourdon, volgens www.zonnigzuidfrankrijk.nl ‘een van de mooiste plaatsjes in heel Frankrijk’, waar ook Vieille Fabrique de la Source Parfumée is gevestigd – zo’n nondescript parfumatelier dat je in zoveel kleine, leuke, pittoreske Provence-dorpjes vindt, met vaak geuren op het schap waarover je naar huis kunt schrijven.

Cyclamen, Oeillet en Héliotrope van Gourdon A. M maken hun naam meer dan waar. Want zoveel jaar na dato (ik schat jaren zestig van de vorige eeuw) ruiken de namen naar wat je ‘verlangt’. Ik ben vooral gecharmeerd van de eerste omdat die dat mierzoete van de cyclaam in zich heeft, iets wat je tegenwoordig maar zelden ruikt, zonder gourmand te worden en toch bloemig blijft. Ze lijkt gekoppeld aan het viooltje (ook zo’n bloemetje die voordat je het weet te patisserie wordt). Mooi in balans. Ruikende aan Oeillet, geeft het gevoel alsof de anjers in de jaren dertig van de vorige eeuw zijn geplukt. Mooi die melange tussen kruidnagel en roos, en lekker vol. En Héliotrope kan de concurrentie aangaan met bijvoorbeeld de gelijknamige geur van Etro. In vergelijk glijden veel van de huidige populaire geuren – een vaker geuite klacht mijnerzijds – af naar het shampoo- en wasverzachtergehalte wat geurconcentratie en -ervaring betreft.

Het leuke aan La Source Parfumée Gourdon A.M is dat het een zo’n goed voorbeeld is van hoe ontzettend rijk en divers de parfumindustrie van Frankrijk ooit is geweest. Naast de nu über-bekende merken en (door de opkomst van vintage herontdekte) vergeten huizen, blijken er in de zijstraatjes van de grote avenues nog honderden ateliers te hebben bestaan die zijn verdwenen in de mist van de geschiedenis. Af en toe duikt er per toeval weer een op.