EEN DROOG-WRANG-GROEN ZACHT WATER
‘VELOURS DE TOILETTE’
Jaar van lancering: 2019
Laatst aangepast: 16/06/19
Neus: Christopher Sheldrake?
Ik ging dus even naar de site van Serge Lutens om te kijken wat hij zelf te melden heeft over L’Eau d’Armoise. Niet echt wat je noemt overzichtelijk de categorieën waaronder zijn 71 geuren zijn gerubriceerd. Ik zou ze allemaal wel willen hebben (ik heb er nu 24 – oude versies gelukkig; ja ook sommige van zijn geuren zijn inmiddels aangepast; dieptepunt Féminité du Bois) met dien verstande dat ik ze eigenlijk zelden draag, een paar uitgezonderd.
Ik vind ze altijd wel goed als referentie ter vergelijking met exercities van de concurrent. Nog een dingetje: de laatste geuren vind ik eigenlijk niet meer leuk. Te duur zijn Section d’Or-lijn (€ 450,00 50ml) en de inspiratie ervoor te far fetched.
Zou laatste komen omdat de nichesector in zijn geheel met steeds vreemdere filosofieën en boodschappen op de proppen komt, waardoor hij niet wil en kan achterblijven?
Een Franse journalist, eens mijn tafelgezel tijdens een lancering van een Gucci-geur in Milaan, wierp een ander licht op Lutens’ doorgeslagen kijk. Ik zei hem dat Lutens tijdens mijn gedenkwaardige long way back ontmoeting met hem in Amsterdam (naar aanleiding van de introductie van zijn label in Nederland), mij zijn privénummer handgeschreven had gegeven. Zijn antwoord: ‘Tu aimes le cocaïne?’ Tismewat.
En tegelijkertijd heeft Lutens natuurlijk ook een rete commerciële lijn, die (zoals ik eerder al eens vermeldde) beginners in het nichecircuit over de drempel moet halen. Die lijn heet nu Les Eaux de Politesse. Het moet gezegd: een très chique benaming voor zijn waters. Want politesse is tweeërlei interpreteerbaar, met eigenlijk dezelfde betekenis: hoffelijk/beschaafd en ‘gewreven’/gepolijst.
Ofwel, het proces waardoor een oppervlak van een materiaal glad en glanzend gemaakt wordt, waardoor het een sterk spiegelend effect verkrijgt. Laatste kun je overdrachtelijk op een persoon toepassen (eenvoudig gezegd: door opvoeding, studie en levenservaring van ruw en onbeholpen naar geciviliseerd) en geprojecteerd op parfum geeft het goed weer wat de bedoeling is: eenvoudige waters verfijnd verheffen.
Maar had dit nu gemoeten? Ik bedoel de flacons van deze lijn. Wel erg doorsnee, onderste plank Etos/Kruidvat/Trekpleister. De dop is cheap, niet chic, de vierkanten fles zo standaard, no niche-uitstraling. Maar misschien is dat nu juist het aantrekkelijke voor ‘de beginners’, want niet moeilijk dus ‘herkenbaar’.
Les Eaux de Politesse kent vier eerder in zijn ‘klassieke’ flacon gestopte geuren – Santal Blanc, Fleurs de citronnier, Gris clair, L’Eau froide – en twee nieuwe L’Eau de Paille en L’Eau d’ambroise. Vreemd in deze: L’Eau, de allereerste Lutens for the common people, valt hier niet onder.
Laat het aan de Fransen over om iets simpels een poëtische ‘meerwaarde’ te geven, want zo worden de ‘beschaafde waters’ op zijn site omschreven: ‘Op de voorgrond treden of vervagen, elk heeft zijn moment. Licht, fris, transparant, ontdek een nieuw facet van parfums van Serge Lutens’.
WAT L’EAU D’ARMOISE IK EIGENLIJK?
‘Hoe kon ik weten toen ik verstrooid een blad uit een struik plukte en het tussen mijn wijsvinger en duim wreef, dat bijvoet zou later spreken vanuit een parfumfles?’ Dit zijn Luten’s mijmeringen omtrent de bijvoet waaraan hij toevoegt: ‘Bekend om zijn vele geneeskrachtige eigenschappen, neemt bijvoet, samen met zijn middeleeuwse verbeelding, ons diep in het hart van zijn krachtige, aromatische geur’. Waarom nu juist middeleeuwse verbeelding? Had ik graag toegelicht gezien.
Dat wrijven van de Artemisia vulgaris heeft het meeste effect wanneer de struik op het hoogtepunt van bloeien is. Op dit moment – de wind heeft zaden naar mijn tuin gebracht met al een diverse grote struiken tot gevolg – ‘doet’ die nog niets. Maar als bijvoet volop ‘uitgerijpt’ in bloei staat, dan ruik je pas een licht wrange, kruidige noot met verschillende nuances: bladgroen, aards, droog, hooi-achtig, noot-achtig, beetje etherisch met een – wat nu erg hip is – minerale noot.
En dat ruik je allemaal in L’Eau d’ambroise begeleid door een aqua-achtige noot. En op de achtergrond iets vaags zoet dat doet denken vanille en tonkaboon. Leuk en fijn dat er geen citrusachtige noten zijn toegevoegd – voorspelbaar. Je zit direct in het wrange groen.
Eigenlijk is de geur te simpel voor woorden. En dat is dan ook wel weer ‘gewaagd’ in de zin van dat je wellicht van Lutens meer verwacht. Wat ‘aansluiting’ betreft: L’Eau d’ambroise komt qua opbouw overeen met Les Eaux van Chanel: geuren die zonder eau de cologne-effect op een zachter dan zachte manier willen verfrissen, strelen. Eerder een mist dan een eau de toilette. Misschien is ‘velours de toilette’ een passender beschrijving van het product. Ben benieuwd welk merk volgt.
GEURENGOEROE 