HYPER-HYACINT
BIJNA GETROUWE KOPIE VAN WAT DE NATUUR ‘BEDOELD’ HEEFT
Jaar van lancering: 2008
Laatst aangepast: ‘Op een regenachtige derde Pinksterdag’
Neus: Sylvane Casoli
Een mens is voorspelbaar, een goeroe is voorspelbaar. Dus wanner ik een batterij aan ‘gaat-wel-mwahh’-geuren heb doorgesnoven, dan krijg ik zin een lekkere volle geur, een geur bijvoorbeeld waarin één bloem in al haar glorie wordt gepresenteerd. Men neme de hyacint dit keer. Bedwelmend, overrompelend en voor mij een erotische evocatie (zonder wulpsheid) symboliserend van het voorjaar in vergelijk met het lelietje-van-dalen dat meer de belofte en onschuld van het nog te beginnen nieuwe seizoen verkondigt.
Dan maakt me de kleur niet uit – wit, roze, wit, blauw of geel. En dat maakt voor de geur ook niets uit: alle kleurnuances van de hyacint verspreiden (voor mij) dezelfde geur. Diegene die denkt dat de iedere kleur van deze clustergevormde blommekes anders geurt, is heel knap en very into ingredients en… very snob.
Opvallend: Blanche Jacinthe is nog door bijna geen enkele internationale parfumblog uitvoerig besproken. Vreemd. Zoveel hyacint-solifleurs worden niet gemaakt. Als je zoekt op www dan kom je alleen bij verkoopsites terecht en natuurlijk op de homesite van het door Sylvane Casoli gerunde Il Profvmo. Zij vermeldt dat ‘voornaam en delicaat, de zoete en mysterieuze hyacint het einde van de winter aankondigt. Met een complexe compositie van meer dan 130 noten. Blanche Jacinthe verrast de zintuigen, het is een afspiegeling waarvan de bloembladen altijd een kleurrijke verrassing zijn’.
Nu moet je omschrijvingen van parfumeurs zelf met wat korrels zout nemen, maar ik ga toch mee met haar constatering dat ‘Blanche Jacinthe een olfactorisch meesterwerk voor liefhebbers van bloemengeuren’ is.
WAT BLANCHE JACINTHE IK EIGENLIJK?
Hoewel er nog steeds essentiële olie aan de hyacint wordt onttrokken, ervaar je dat zelden in geuren. De reden: de prijs. Zal wel richting Arabië verdwijnen waar ze – de elite – dit soort extracten nog vanzelfsprekend vinden. Ik weet dat Santa Maria de Novella ooit een 5ml-extract ervan in zijn collectie had. En keer aan geroken en altijd spijt dat ik hem ter plekke niet heb gekocht.
Over het algemeen is de soli-fleur hyacint een combinatie van synthetische moleculen – gelijk het ook het lelietje-van-dalen. Alleen in Blanche Jacinthe zou je denken met the real stuff van doen te hebben, want só natural, só hyacint – the lady of the house speaking’ – is het effect.
Qua voorkeuren word ik op mijn wenken bediend, want Blanche Jacinthe opent met een uitbarsting van galbanum en iets merkwaardigs ‘geel-groen’ dat kamille blijkt te zijn – een originele keuze – omringd door noten van waterhyacint. Laatste is een beetje misleidend, omdat deze hyacintvariatie wel een geur verspreidt maar eerder een idee is van een lichtbloemige toets en frisheid.
En dan, en dan, de hyacint. Eerst door de voorafgaande opening nog door dauwdruppels fris en groen (alsof je een bos net geplukte aan je neus zet) maar dan vol, volbloemig en sensueel gemaakt door voor de zwoele kant van oranjebloesem en jasmijn te kiezen. Alsof je door een bos loopt op een slingerend pad geflankeerd door hyacinten dat in het ‘etherische’ niets verdwijnt. Laat ik het zo zeggen: de basis van musk neem eigenlijk nauwelijks waar – het is er en is er niet dankzij nog heel veel (124!) andere ingrediënten…
Voor mij bevestigt Blanche Jacinthe weer dat je een bloem eigenlijk niet ‘vanuit de natuur’ kunt kopiëren, maar dat een neus toch wel heel dicht in de buurt kan komen.
