GEURENGOEROE

EEN EAU DE TOILETTE VERPAKT ALS EAU DE COLOGNE

ZOALS HET HOORT: FRISHEID OP BASIS VAN HOUT

Jaar van lancering: 2019

Laatst aangepast: 03/05/19

Neus: Alberto Morillas

Historici en andere specialisten zullen waarschijnlijk pas over honderd jaar (of zelfs nog later) mijn gedachte kunnen bevestigen of ontkrachten dat wanneer een andere ‘designer du jour’ in plaats van Alessandro Michele bij Gucci de creatieve arbeid van Frida Giannini had overgenomen, Guilty Cologne ook wel was verschenen en for that matter ook The Alchemist Garden – de spectaculaire retro-retro-retro-nichelijn van Gucci.

Ontwerpers komen en gaan, lang van tevoren geplande parfumprojecten blijven bestaan. Misschien was de interpretatie en de invulling iets anders geweest, de visualisatie daarentegen zeker niet – dat is de handtekening en de visie van de opdat moment in dienst zijnde designer.

Goed bekeken is de huidige eau de cologne-variant bij heel veel masstige- en prestigelabels een vervanging van de sportgeuren en sportvariaties op een populaire geur van de afgelopen tig jaren – bijna iedereen deed eraan mee: Gucci, Prada, Chanel, Dior, Lanvin, Armani, Dolce & Gabanna, Ralph Lauren, Yves Saint Laurent. Met andere woorden: een ‘pro-actieve’ geur die borrelt van frisheid.

Ben benieuwd wat Guilty Cologne gaat doen. Want een pure eau de cologne heeft het niet echt makkelijk, buiten het nichecircuit om. En daar is de omzet ook maar zo zo. Marc Jacobs kan er over meepraten. Hij lanceerde in totaal 20 versies (in Amerika splashes genoemd). Eerst alleen te koop in 300ml, de laatste drie (gelanceerd in 2012) in 100ml. Dit kleinere formaat overtuigde blijkbaar ook niet, want daarna werd zijn eau de cologne-kraan dichtgedraaid.

Eén van de redenen volgens mij: het waren geen eau de colognes in de ware zin van het woord. De kenmerkende pure, kortdurende schurende instantfrisheid opgeroepen met voornamelijk echte citrusvruchten en kruiden werden – in plaats van een basis van hout en patchoeli – ‘platgeslagen’ door diverse basisingrediënten – waaronder witte musk en synthetisch hout. En die zorgden voor katoenachtige feel. De pure kick, het ‘waterval’-idee ontbrak.

En dat geldt ook voor een gedeelte voor Guilty Cologne. Het is voor mijn gevoel eerder een eau de toilette, alles blijft wat langer hangen, je kunt er dus langer van (na)genieten. Los daarvan, Alessandro Michele bleek al jaren een stille bewonderaar van deze klassieke kordaat-chique manier van parfumeren. Hoogste tijd volgens hem om fanatic followers of Gucci-fashion te laten kennismaken met een andere kijk op Gucci-geuren.

Volgens het persbericht ontdekte hij het geurgenot van eau de cologne, toen hij op zoek ging naar inspiratie voor nieuwe modesilhouetten. Hij belandde bij films, fotoboeken, modemagazines uit de jaren zestig en zeventig. De mannen die hij daarin aantrof waren niet alleen maar hippies en vreemde vogels op love & peace festivals. Ook zag hij veel klassieke mannen, maar dan wel gestoken in strakke geruite pakken en felgekleurde overhemden.

WAT GUILTY COLOGNE IK EIGENLIJK?

Hoe zouden deze mannen geroken hebben? Michele kwam in samenwerking met Alberto Morillas (opvallend: ik heb op internet nog geen foto gevonden waarop ze samen naar het vogeltje kijken) uit bij de klassieke eau de cologne. Die, zeg maar, een moderne bewerking kreeg. Ofwel, uiterst fris gelinkt aan stoer en warm hout, met ‘in between’ een lichte bloemennoot.

En dàt ruik je in Guilty Cologne in overdaad. Uiterst fris: fris-bloemig bergamot omringd door rozemarijn en jeneverbes. En laatste twee laten zich sterk gelden: groen, fris, beetje rokerig zelfs richting etherisch. Met – mooi gedaan – al op de achtergrond de sterke houtbasis die je door een zoetzuur spoor van viooltje (hét dandy-bloempje) en heliotroop (denk amandel, denk vanille) in totaal toch een frisse indruk achterlaat.

Het mooiste wordt dus voor de basis bewaard: vers gekapt hout afkomstig van ceder en cipres infused met patchoel’. Mooi, omdat je goed ervaart hoe met name het cederhout de bergamot en de kruiden in zich opzuigt, ‘ronder’ maakt. Daarnaast ook nog eens de bloemen vasthoudt en de totaalcompositie voorziet van de gewaardeerde droge warmte zonder dat de transparantie het onderspit delft. En de witte musk met blanke patchoeli zorgt voor een cleane toets – verplicht onderdeel van geuren van nu – zonder dat het chique en gedecideerde gevoel van ‘ouderwetse mannelijke chic’ verloren gaat.

Een ander ding: eau de cologne doet niet aan geslachtsdiscriminatie, maar Guilty Cologne is voor mij meer mannelijk dan vrouwelijk. Maar juist door de cleane toets zal ‘zij’ er ook niet van schrikken. Niet als ze het bij een man ruikt, maar als ze het zelf probeert ‘bij hem’, of in de parfumerie. Nog iets: deze cologne heeft compositorisch niets in common met Guilty pour Homme uit 2011, of Guilty (voor haar) uit 2010.

Alleen, alleen, wat ik in deze niet snap is de (aldus Youtube) officiële muziekvideo voor Guilty Cologne door K$upreme. Call me old fashioned, en ik weet dat de royalty van de r&b-scene een enorme, niet te onderschatten invloed heeft op het koopgedrag van hun followers… maar de boodschap van de geur komt bij niet over. En hij sprayt de motor van zijn Rolls Royce – echt een statement! – niet met Guilty Cologne maar met de edp- of edt-versie. Of is het dat in Amerika een eau de toilette als cologne wordt verkocht?

Zou Alessandro Michele hiervan op de hoogte zijn? Was toch leuk geweest als hij een cameo appearance had gemaakt, bijvoorbeeld als de lemonade-verkoper. Dat dan weer wel: de verschillende clips werden miljoenen malen bezocht! Gotch-a! Gucci-a!