ZIT HIJ TE VEEL OP DE AUTOMATISCHE PARFUMPILOOT?
KAN HIJ NOG MEESTERWERKEN LEVEREN?
Je kunt serieus parfum bespreken. Je kunt geur met een kwinkslag analyseren. Je kunt van geuren de slappe lach krijgen of – iets wat nog maar zelden gebeurt bij mij – sprakeloos worden. Puur door bewondering, puur omdat je voelt dat er iets bijzonders gaande is, iets origineels in de ware zin van het waard.
Maar van parfum tranen in je ogen krijgen zuiver van ontroering omdat het je ziel raakt is mij persoonlijk nog nooit overkomen. Ook nog nooit van dichtbij meegemaakt.
Tot het moment dat ik Rose Barbare ter sprake bracht tijdens ons parfumpraatje. Uit 2005. Van Guerlain. Door Francis Kurkdjian. Toen ik’m voor het eerst rook dacht ik dat de grond onder mijn voeten (maatjes 45) verdween. Wat een fantastische moderne interpretatie van het chypreconcept. Een volle zoete roos, zonder cliché-vrouwelijk te worden. Een met doornen met een elegante mossige ondertoon zonder old school te zijn. Maar tot mijn tranen toe geroerd dat niet – ‘terwijl ik zo’n emotioneel mens ben!’ ;->
Bij Maria gebeurde het wel. Een bijzonder moment. Iets wat tijdens ons parfumpraatje te snel onder een schaterlach verdween van Geurengoeroe. Het was meer verbazing en verwondering, geen uitlachen. Ik ga nu heel goed nadenken welk parfum mij het meest heeft ontroerd…
GEURENGOEROE 