GARDENIA?
Jaar van lancering: 2012
Laatst aangepast: 26/06/18
Neus: onbekend
Ik heb onlangs op de burelen van Coty New York de eerste lijn gezien – onder een loodzwaar embargo, bijna op straffe des doods – die van a tot z is geconcipieerd door Alessandro Michele. Ik gebruik bewust een minder courante omschrijving omdat bedacht of ontwikkeld, zijn idee geen recht doet. Een miniscule tip van de sluier gevat in één zin: how retro-vintage can you get! Nog een hint: ga heel, heel, heel ver terug in de tijd.
Ondertussen wordt er door hem aan bestaande geuren een nieuwe invulling gegeven. Zoals de Gucci Flora the Garden-reeks uit 2012. Hier betreft het meer een kwestie van presentatie, want aan de inhoud is – voor zover ik weet – niet gesleuteld. En dat had voor mij ook wel gemogen. Want dit kwintet – Gracious Tuberose, Glamorous Magnolia, Generous Violet, Glorious Mandarin en Gorgeous Gardenia – stamt nog uit de tijd dat de Gucci-geuren onder licentie viel van Procter & Gamble (waarvan de bijna gehele geurendivisie in 2015 is opgegaan in Coty).
En dat ruik je op de een of andere manier nog. Voor mijn gevoel kreeg Gucci toen dezelfde mass market-behandeling als Hugo Boss (ook toen Procter & Gamble). Wat wil dat zeggen? Strakke, scherpe composities waarin Italiaanse chic en finesse gecombineerd met natuurlijkheid meestal ontbrak. Met andere woorden: de brutale eigengereidheid (vanzelfsprekend in de Gucci vintage-geuren), de over the top luxe die het merk in zijn kleding met plezier uitstraalde ervaarde je niet.
Gelukkig heeft Alessandro Michele Gucci bevrijdt van dit mass marketing-denken. Hij geeft het door hem van sex sells (Tom Ford), via bling-bling (Frida Gianini) naar een hippy über de luxe getransformeerde label weer een nieuwe (in feite klassieke) parfumstatus. Wil zeggen: Alessandro Michele past zich niet aan de gemiddelde smaak, maar wil juist dat die zich ‘aanpast’ aan die van hem.
Nou, en dat zíe je in ieder geval goed aan de limited edition 2018 van Gorgeous Gardenia. Wat mij stoorde – de paarsachtige kleur van de jus – wordt door hem gemaskeerd door de flacon te hullen in, te coaten met de kleur die je direct associeert met de gardenia – vol ‘boterbloem’-geel. Zit je direct op het goede spoor wat de inhoud betreft.
WAT GORGEOUS GARDENIA IK NOU EIGENLIJK?
Tja. De opening is ‘klassiek’ Procter & Gamble-scherp. De rode bes en peer ontbreekt het aan natuurlijkheid, alsof ze eerst door een wasprogramma met Vanish zijn gehaald. Daarbij legt de rode bes het af tegen de overzoete, maar vlakke frisheid van de peer.
Hierachter verbergt zich de gardenia, maar die krijgt geen kans haar ware volbloemige, romige aard te laten gelden omdat ze wordt gekoppeld aan het zoetig-exotische aroma van frangipani waarachter ze zich snel, ongewild, verschuilt, verdwijnt. Van een echte solifleur gardenia is hier geen sprake.
De afronding versterkt de ‘slappe hap’ zou ik willen zeggen. Bruine suiker met patchoeli. Denk bij de eerste aan een vage vanillenuance, bij de laatste aan een zeer blanke variant die ook nog even door het wasprogramma is gegaan. Algemene indruk: een ‘fruichouli’ populair bij de jongste doelgroep van de parfumerie. Ik spreek bij deze de hoop uit dat Alessandro Michele zich ook even met de inhoud gaat bemoeien, maar wellicht is hij te druk met het embargo-project.
