HA-HA-HA: ‘DEDICATED TO FRENCH PERFUMERY ARTISANAL KNOW-HOW’
VERY EASY COME, VERY EASY GO
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 30/03/18
Neus: Émile Coppermann, Christophe Raynaud
Volgens mij heeft Karl Lagerfeld schijt aan alles. Aan namen, aan reputaties, aan smaak, aan heersende opvattingen, aan zichzelf als ontwerper, aan zichzelf als persona, als cliché van de excentrieke modeontwerper. Mark my words: als na zijn overlijden – zijn leeftijd wordt nu geschat op 187 – of na zijn aftreden bij Chanel/Fendi/Karl de wel of niet geautoriseerde biografieën verschijnen, zullen die heel wat stof doen opwaaien. Smullen heet dan dan.
Volgens mij maakt het der Karl ook niet uit welke kleding (H&M op niveau volgens een verbijsterde zwager die onlangs met zijn dochter/mijn nichtje ging verjaardagshoppen) en geuren onder zijn eigen naam verschijnen – gezien het magere succes van zijn geuren en de wisselende parfumpartners de afgelopen decennia. Als hij gevraagd zou worden om voor Etos of Boots een geurenlijn te ontwerpen, antwoordt hij vast en zeker ‘Gern gescheh’n!’ inclusief een passende en ludieke verantwoording (ooit ontwierp hij een jeans voor C&A).
Als Karl Lagerfeld de verantwoording van zijn nieuwe twee geuren – zag ze toevallig voorbijkomen op internet, toch benieuwd – heeft gelezen, moet hij vervolgens na het ruiken, er het zijne van hebben gedacht en gelachen, heel hard.
Het klinkt nogal hoogdravend: een ‘olfactorische avant-garde visie op mode opgevoerd met kostbare parfumingrediënten waarvan de typische geurfacetten opnieuw worden geïnterpreteerd’. Het nieuwe duo wordt bovendien onder een noemer gebracht – Les Parfums Matières – die niche en exclusiviteit doet vermoeden maar het niet is. Kan er ook nog wel bij: ‘dedicated to French perfumery artisanal know-how’.
Het zijn gewone, zeer toegankelijke girls- and boysgeuren helemaal in lijn met zijn girls- en boysmode maar zonder de ‘parfummaterie’, zonder de essentie van respectievelijk abrikoosbloesem en vetiver te bevatten en die twee zeker niet in een nieuw licht presenteert. Het meest opvallende: de prijs. Helemaal de 100ml-variatie: € 49,00.
WAT FLEUR DE PÊCHER & BOIS DE VÉTIVER IK EIGENLIJK?
Mijn vermoeden wordt bevestigd bij bezoeken aan www.karl.com. Fleur de Pêcher – neus Émilie Coppermann – Google-vertaald: ‘Puur en schoon, deze frisse eau de parfum combineert citrusachtige tonen van yuzu, nashi-peer met perzikbloesem, jasmijnthee en katoenmusk. Geïnspireerd door de delicate aanraking van fluweel, is het hart van de geur luchtig en licht, als een abrikoosachtige zijden sluier op de huid’.
In gedachten ruik ik een Guerlain Aqua Allegoria, de realiteit toont wat anders: een zeer, zeer lichte bloemengeur met hint van zacht fruit. Het is net of de neus te zachtjes op de knoppen in zijn atelier heeft gedrukt waaronder zich de verschillende ingrediënten bevinden. Het is een aanzet, een schets. Eerst een whiff van citrusfris, dan de lichte, diffuse bloemennoot een beetje gekieteld door thee. Wat uiteindelijk overblijft: een zachtfluwelige muskgeur met abrikoos (de vrucht en niet de bloesem voor mijn gevoel) in een aura van frisheid. Maar very easy come, very easy go. Eerder een eau de toilette dan een eau de parfum.
Geldt ook voor Bois de Vétiver: ‘Geïnspireerd door de musk van een bos bij zonsopgang, heeft deze eau de parfum een mannelijke, aantrekkelijke aantrekkingskracht. Intense basistonen van vetiverhout en patchoeli worden gecombineerd met bloedsinaasappel, munt en geranium, voor een subtiel maar krachtig resultaat. Langdurig op de huid verrast de omhullende geur met zijn warme en koele contrasten’. Maar ook een ‘frisse houtachtige vetiver bedoeld als ‘een ode aan de vetiver en zijn contrasten’.
Was het maar waar. Ik heb Bois de Vétiver – gemaakt door Christophe Raynaud – nu al tig keer op mijn polsen gespoten en het wonder wil maar niet geschieden. Ik blijf een ozonfrisse opening ruiken lichtjes groen aangezet. Als je je neus er echt hard inzet dan misschien het bloed van de sinaasappel – het zal de gemiddelde koper in ieder geval ontgaan. Maar ‘vetiverhout’ (vetiver is geen hout, maar wortel): ‘ech nie!’ Patchoeli? Ja, een die sinds Karls geboortejaar in de zon heeft gelegen en waaruit de houtachtige noot is verbleekt. Ik ruik zelfs geen ‘heldere patchoeli’. Wel: een idee van hout wiegend in water waarover een ozonwind waait.
Karl, moet dit nu? En hebben Emilie Coppermann en Christophe Raynaud geen werkethos? De eerste kan het wel: Floriental (2015) van Comme des Garçons. De tweede ook best, waarvan getuigt: Tubéreuse de Madras (2017) van Boucheron en om in de categorie populaire schoolpleingeuren te blijven: 1 Million (2007) van Paco Rabanne. Misschien had Raynaud even Copperman moeten contacteren: ze maakte ook Ferrari’s Vetiver Essence (2015).
GEURENGOEROE 