RUM & CHOCOLADE ‘PIRATEN-STOER’ GEMAAKT DOOR HOUT
EN: HOE SERIEUS NEEM JEZELF ALS PARFUMHUIS EN -CONSUMENT?
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 15/01/18
Neus: onbekend
Zeg je pirates dan denken de meesten volgens mij aan de filmreeks The Pirates of the Carabbean met Johnny Depp als Jack Sparrow. Een rol die hem beter bij past dan het karakter dat hij verbeeldt in de quasi diepgaande promotieparfumclip van Sauvage (2015) van Dior. Als Sparrow is hij subversief-humoristisch, als ‘Sauvage’ gespeeld-getormenteerd wat moet doorgaan voor serieus, diepgaand – noem het kunst.
En daar heb je direct ‘een soort van’ probleem: wil je als merk serieus genomen worden dan moet je je ook als zodanig presenteren. Maakt niet uit of de boodschap dan pretentieus en/of ongeloofwaardig is. Humor is dan in ieder geval uit den boze. Sterker, daar ontbreekt het nogal aan in de parfumbranche. Hoe groot is nu feitelijk het succes van het grappig bedoelde en ‘de smaak van het establishment uitdagende’ Moschino’s Fresh Couture (2015) en Scandal (2017) van Jean Paul Gaultier…
Zou het zo zijn dat mensen bij aankoop van een luxeproduct alleen serieus aangesproken willen worden, want het is een ‘serieus’ bedrag waar ze zich voor aankoop serieus in hebben verdiept. Nou, dan heb je aan Dior – sinds kort – een goede. Om aan te tonen dat het couturehuis een serieuze olfactorische relatie met zijn miljoenen klanten onderhoudt, opende het vorig jaar onder de paraplu van LVMH in Grasse Les Fontaines Parfumées. Volgens de LVMH-site ‘de creatieve workshops van François Demachy en Jacques Cavallier, de meesterparfumeurs van Louis Vuitton en Christian Dior’ – zie foto. Als ik het goed heb begrepen een atelier, laboratorium, museum, winkel en pr-vehikel ineen (als journalist zeg je natuurlijk geen nee als je wordt uitgenodigd) die de bezoeker duidelijk maakt dat de eeuwenode productie, kennis en knowhow van de parfumhoofdstad van de wereld niet verloren gaat, vanaf nu gewoon weer in de flacons van de LVMH-merken stromen.
Terzijde: zijn ze bij het luxe conglomeraat wel een beetje laat achter gekomen. Daarnaast zijn deze fonteinen geen garantie voor goede, ‘serieuze’ geuren. En in een dergelijk prestigieus project schuilt ook een gevaar: het verhoogt de verwachtingen bij de consument, die verwacht perfectie bij elke volgende geur. Voldoet J’Adore in Joy (2017) hieraan? Ga je dan huilen of lachen, of op zoek naar merken die niet door hun eigen ambities en ‘serieusheid’ heen zakken, geur vanuit een andere hoek bekijken zonder aan kwaliteit in te boeten.
Bij Atkinsons is die bijvoorbeeld vanzelfsprekend alleen anders verpakt, met humor dus. Merk je ook aan de introductie: Pirates’ Grand Reserve is een ‘rijk, avontuurlijk brouwsel van straatrovers en boekaniers. Chocolade en glorieus gerijpte rum huldigen de Engelse gentleman-piraat Sir Francis Drake die de wereld rondzeilde onder de vlag van koningin Elizabeth I. Even moedig en romantisch als de legendarische ontdekkingsreiziger geeft Pirates’ Grand Reserve een gevaarlijke en bedwelmende draai aan een favoriet in de parfumerie: rum’.
WAT PIRATEN’ GRANDE RESERVE IK EIGENLIJK?
Maar nu het fijne: er is meer dan alleen rum en chocolade waarvan je kunt genieten. Tijdens de eerste whiff krijg je door de rum-uitbarsting associaties met de variaties van Muglers A*Men (1996) en bijvoorbeeld Double Vanille Spiritueuse (2007) van Guerlain. Alleen gaat Pirates’ Grand Reserve verder waar deze twee stoppen; het ontstijgt het gourmand-boudoir-idee doordat de compositie is doorwrocht met hout waardoor de geur ook aantrekkelijk is voor mannen.
Moet wel gezegd: moeilijk om de bloemige noot – jasmijn – eruit te pikken, omdat je direct in de zoetigheid zit, wat alleen maar wordt versterkt door de heliotroopbloem met haar naar vanille neigende boeket. Maar zoals gezegd: het hout levert hier goede prestaties. Het combineert de zonnige droogte van cederhout met de vochtigheid van patchoeli.
Vaak bedekken gourmandnoten het hout als een ondoordringbare laklaag, in Pirates’ Grand Reserve lijkt het alsof de rum, cacao en vanille vanuit het hart van het hout zich een weg naar de bast weten op te werken en daar subtiel hun codes verspreiden. Goed gedaan. En serieus. En humorvol.
