GEURENGOEROE

Een van de ‘taken’ van geuren is om te verleiden. Althans zo ziet de parfumindustrie dat het liefst. Alleen, moet je je überhaupt afvragen of je dit wapen in stelling moet brengen om de ware te vinden. Want, hoe komt het toch dat twee op de drie, of was het nu een op de vier, relaties stranden? Kwestie van wel of geen – maskerende – geur opdoen?

In mijn in het Drentse landschap verborgen ‘geurgarage’ (lab is só has been, só not now) had ik onlangs een klein, maar fijn gezelschap op bezoek benieuwd als dat was naar de ‘mélanges magiques’ van mijn merk http://www.lebienaime.com. Sommige van de groep vonden het echt niet kunnen, andere waren benieuwd, ‘geprikkeld’ en wilden vooral heel veel ruiken. Maar waarom ik het doe toch was vooral de vraag.

Het antwoord daarop is op dit moment anders dan pak’m beet vijftien jaar geleden. Toen werd ik vooral gedreven door het ontdekken en het analyseren van families (mijn eerste onderzoek: tuberoos) én de verbazing over het feit dat voor mij zoveel voor de hand liggende combinaties niet werden gemaakt. Zoals: galbanum, vijg en wierook – dat moet toch in een heel interessant effect resulteren. Doet het ook. Of hoe komt het dat een melange van diverse nichegeuren (proefjes waarvan ik de restanten na het testen in een 100 ml flacon stopte tot dat die vol is) een prachtige sandelhoutgeur oplevert terwijl in geen van de geuren dit edele hout als ingrediënt werd opgevoerd.

Sinds een jaar of vijf ben ik geobsedeerd door dierlijke grondstoffen. Die geven – voor mij – een compositie een subtiele verrijking, een prachtige onderlaag die niets, zoals het vooroordeel wil, met pies, poep en stank vandoen heeft. Tot aan de jaren zeventig van de vorige eeuw was dat de normaalste zaak van de wereld. Remember: in the good old days zat in N° 5 van Chanel civet. Nu schitteren ze door afwezigheid.

Mijn overtuiging: een tinctuur van civet, bevergeil, musk en ambergrijs in de basis zorgt ervoor dat een compositie linkt met je huideigen ‘animale’ geur. Versterkt je eigen geur-dna als het ware. Denk zweet. En dat vinden heel veel mensen prettig. Even tussendoor: ik was onlangs op bezoek bij de Osmothèque in Versailles en mocht daar een tinctuur van echte musk ruiken…. oink, boink, heftig, dat zo’n krachtige geurexplosie in de natuur aanwezig is blijft me verbazen.

Anyway, een geur in harmonie met je eigen geur-dna, werd me een jaar of tien geleden in alle pracht geopenbaard. Ik was in Milaan voor de eerste mannengeur van Prada – Infusion d’Homme (2008). Het was warm, drukkend, verstikkend. 32, 33, 34 graden. Voor de officiële presentatie ging ik onder de douche. Maar tijdens het afdrogen begon ik al te zweten. Ik dacht eerst: ik overgiet me met eau de cologne. Het effect daarvan voel je alleen zelf, kortstondig zoals het hoort. En het nam mijn zweet (die ik zelf als aangenaam ervaar) ook niet echt weg.

What to do? Ik pakte (nog steeds een van mijn) favoriete geuren uit mijn bagage. Peau d’Espagne (1901) van Farmaceutica di Santa Maria Novella – een grrrrr-geur, want intens leer vermengd met allerlei etherische en kruidige noten. Ik behandelde hem als ware het een cologne – splash, splash, splash. Intens verhaal kort: kreeg nog nooit zoveel opmerkingen. Positief dus. Begon al bij de balie van het hotel waar ik mijn sleutel afgaf: ‘Signor, che ha un buon profumo!’ En de complimentenregen ging door. Het was zelfs zo dat andere journalisten tijdens het verzamelen voor de onthulling van Infusion d’Homme verwachtingsvol aan mij vroegen of het de nieuwe Prada in kwestie betrof.

Mijn conclusie: mijn zweet met de animale noten van Peau d’Espagne waren samengevloeid, vormden mijn geur-dna. Met andere woorden: een geur die echt bij je past valt mensen meer op dan zo maar een lukraak gekocht of cadeau gekregen geur. En het klopt. Positieve ontvangst is ook altijd mijn deel bij het dragen Cuir van Mona di Orio, Chanels Cuir de Russie (parfumextract), Cuir Ottoman van Parfum d’Empire. Of groene geuren. Of een uitgebalanceerde bloemengeur.

Een lange introductie voor het huidige onderwerp: parfums maken meer kapot dan je lief is. Letterlijk in dit geval. Want dat was een door mij aangezwengelde discussie met het gezelschap. De stelling: bestaat er een relatie tussen het aantal stijgende gestrande huwelijken en andere samenlevingsvormen én het parfumgebruik van de desbetreffende partners. Ervan uitgaande ‘zo wil het verhaal’ (vaak wetenschappelijk onderbouwd) dat je je levensgezel – op onbewust niveau – selecteert op zijn/haar lichaamsgeur.

Dat laatste wordt dus steeds moeilijker, bijna onmogelijk, om dat te beoordelen gezien de parfumindustrie er alles aandoet om het cliché in stand te houden dat geuren juist garanderen dat je seksuele aantrekkingskracht in de vijfde versnelling gaat met een geur. Het effect wordt voornamelijk in beeld en boodschap gepresenteerd. Met de mooiste modellen en duurste actrices en acteurs. In scene gezet door regisseurs waarvan ik me afvraag waarom ze in hemelsnaam meedoen met dit circus afgaande op hun staat van dienst. Neem de nieuwe mallotige campagne van Diors Miss Dior begeleid door de (nu verplichte hashtag) #whatwouldyoudoforlove? Neem het The Scent-duo van Hugo Boss.

Grappig de te verwachten reacties van de aanwezigen: bij aankoop van een geur laten zich hierdoor niet leiden. Een gekochte, gekregen geur is meestal gewoon lekker. Maar waar dan wel door? Daar hebben ze eigenlijk geen antwoord op. Is ook niet erg. Versterkt alleen maar mijn vermoeden dat de meeste mensen geen verstand van geuren hebben er niet echt in geïnteresseerd zijn. Is ook niet erg. Wel jammer, want je wordt een gelukkiger mens als je geuren draagt die bij je passen – op zichzelf al een leuk tijdverdrijf.

Maar voor ‘hetzelfde geld’ zou je deze zoektocht kunnen laten gezien de kans dan op het vinden van de ware wordt verkleind, want het aller merkwaardigste in deze kwestie is dat geuren die de seksuele aantrekkingskracht volgens parfumpromovideo’s in gang zouden moeten zetten, daar zijn nu juist alle dierlijke noten zo goed als uitgezeefd en – nu komt het ergste – leggen over het lichaam een ondoordringbare laag waarmee alle erotische boodschappen verspreidende lichaamseigen moleculen resoluut een halt worden toegeroepen. Met andere woorden: je denkt iemand met een ‘gelaagde’ geur aantrekkelijk te vinden, denkt daardoor #you’retheone, legt vervolgens het parcours van verleiden, verloven, trouwen af en dan… en dan… blijkt dat zij/hij #nottheone is omdat dat haar/zijn eigen geurdna bij ‘nadere inspectie’ toch niet matched met die van jou.

Moraal van het verhaal voor het nieuwe jaar: als je aan je eigen relatie gaat twijfelen of vrienden erover hoort klagen, vraag dan af of je je (of zij of hij) olfactorisch niet door de verkeerde boodschap hebt laten leiden. Wordt vervolgd.