GEURENGOEROE

ELEGANT DILETTANT

DE ANATOMISCHE LES IN ORANJEBLOESEM

Jaar van lancering: 2016

Laatst aangepast: 13/06/17

Neus: Hiram Green

Dat was leuk: Hiram Green was onlangs bij mij op bezoek in (het voor hem verre) Drenthe waar Geurengoeroe sinds januari zijn habitat heeft. De reden: praten, lullen, discussiëren, oudehoeren, analyseren over de stand van zaken in parfumland. Dat leverde interessante info op. Voor hem en voor mij.

Voor Hiram: ik kan hem meer de geschiedenis van het moderne parfum toelichten (waar hij zich niet zo mee bezighoudt), kan hem wijzen op linken die klassiekers met elkaar verbinden en samen voor mij het parfum-dna van de twintigste eeuw vormen. Voor Geurengoeroe: Hiram ontrafelt voor mij verhelderend hoe bijvoorbeeld ingrediënten zich tot elkaar verhouden, hoe hij zijn vak als neus als een constant ontwikkelingsproces ziet en wat zijn beperkingen zijn als leverancier van honderd procent puur natuur-geuren.

Met als interessante bijwerking: tussen de regels en de glazen wijn door, kom ik achter zijn drijfveren, zijn ‘ideologie’. Algemeen gesteld: hij vindt dat hij zelf een soort van vintage-kijk op geuren heeft. Zijn favoriete periode in deze: de jaren vijftig van de vorige eeuw. Moet ik in dit licht ook Dilettante aanschouwen?

Ja, dat kan: de geur zou niet misstaan op de kaptafel van Cathy Whitaker (gespeeld door Julienne Moore) uit de film Far from Heaven (2002). Waarop by the way ook een ‘fout’ parfum staat, namelijk een flacon van Annick Goutal – dat kan niet hè. Maar dit terzijde.

Iets anders gezien de opbouw van deze über-oranjebloesemgeur. Zou zo huppeldepup, hoe heet ze ook al weer de Tremouille, ik bedoel dus Anne-Marie Orsini gravin van Braccio en prinses van Nerola geroken hebben? Zij introduceerde in 1670, zo wil het verhaal, oranjebloesemwater aan het hof van Versailles dat haar werd opgestuurd uit Calabrië. Zij besprenkelde zichzelf, haar kleren en handschoenen met deze verkwikkende cologne-noot die op aangename wijze de looigeur van het leer maskeerde. Na verloop van tijd ging ‘iedereen’ deze geur neroli (van Nerola dus) noemen.

En zou dit ook de reden zijn geweest waarom de enorme (nog steeds bestaande) orangerieën werden aangelegd door Lodewijk XIV – in marmer op paard hierboven uitkijkend op de oranjebloesembomen – in de Versaillestuinen?

WAT DILETTANTE IK EIGENLIJK?

Anyway, ik voel me als ik Dilettante draag – doe ik al anderhalve week – een beetje Anne-Marie Orsini wandelend door de gangen en tuinen van Versailles. Logisch, ik ben een echte oranjebloesemliefhebber – love her in al haar verschijningen: als eenvoudige knisperende cologne, als een meer gelaagde groene eau de toilette, als volwaardig zoetgesuikerd bloemig parfum met sensuele nasleep.

Een wonder op zich dat al dit olfactorisch schoons in een piepklein bloemeke – op de foto in gedroogde staat – verscholen zit en dat zelfs de bladeren en de takken een fantastisch fris-houtig-groene geur afleveren (petit grain). En ik ervaar het allemaal. Dilettante is een anatomische les in oranjebloesem.

Eerst de – voor mij – groene verkwikking van petit grain. Alsof je er bijstaat hoe het hout en het groen door de versplinteraar gaat. Dan de frisse ongecompliceerdheid van oranjebloesem, dan de weelde van een bloemige noot, dan het inwerking treden van de indolen die sensuele warmte aan de compositie toevoegt. Dit alles geschraagd door sinaasappel zonder dat het schurende, verkwikkende effect van de opening helemaal verloren gaat.

Als het ‘lekker’ warm is dan voel, ervaar je al deze facetten nog intensiever. En behoorlijk persistent. Ik ben veel gewend, I know, mijn neus werkt soms net gelijk de vernietigende verslaving van een coke-junkie: je moet steeds vaker en steeds meer snuiven om hetzelfde effect als eens ‘debutant’ te ervaren.

Ga maar na: mijn partner vond de geur op een geven moment niet dilettant maar pentrant toen we een keer in de auto zaten en ik’m ophad. Hij neigde voor hem richting stank. Toen ik hem in dit verband vertelde van het effect dat oranjebloesem op mensen kan hebben – ‘Ligt er een dode kat onder de bank?’, ‘Wat is dit voor een pislucht?’ – zei hij dat hij het niet zó bedoelde, maar het nog steeds te overweldigend vond.

Vanochtend had-ie het weer toen ik de geur weer droeg: ‘Wat ruikt er hier zo sterk?’, wijzende op de bos bloemen die we net gekregen hadden. ‘Nee-hee ik ben het!’ Terwijl wat mij betreft: ik zit maar ‘op’ Dilettante door te snuiven hopende op nog een keer zo’n ouderwetse indolenkick die ik het begin van neuscarrière had met het vintage-parfumextract van Diorissiomo (1957).

Anders knap: ik heb een heel licht, maar ‘houtgevoel’, dan doel ik niet op petit grain maar op echt hout – iets tussen patchoeli en cederhout. Maar dat zit er niet in en dat is dus knap.

Vergeet ik helemaal te vermelden dat deze full blown oranjebloesemgeur is geïnspireerd op ‘het eenvoudige genoegen van een wandeling door een tuin na een regenbui. Dilettante viert de betovering en de lichthartigheid van de zomer’. Om dit gevoel nog beter op te roepen, verwijst Hiram Green naar het boek The Secret Garden van Frances Hodgson Burnett(1849-1924): ‘It is the sun shining on the rain and the rain falling on the sunshine…’

Alleen waar de naam nu echt opslaat? Gewoon dat Green van de gewone oranjebloesem gewoon een hele gewone geur maakt. Ik bedoel zonder de lifestyletoeters en -bellen die concurrentie eraan vastplakt? Soort van bewust onhip?