‘PEPERIRIS’, ‘IRISPEPER’
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 20/03/16
Neus: Pierre Negrin
Ik heb me een paar jaar geleden ingeschreven voor de Franse nieuwsbrief van Jo Malone omdat ik benieuwd was hoe ik als ‘vaste klant’ benaderd zou worden. Nou, dames en heren, ik kan jullie één ding melden: als andere huizen dezelfde actieve parfumpolitiek zouden voeren en je ‘abonneert je op vijf’; dan heb je daar een dagtaak aan. Ik krijg gemiddeld twee mails per week waarin mij allerlei suggesties worden gedaan om maar zoveel mogelijk te genieten.
Trefzeker: Jo Malone weet dat ik een man ben, dus krijg ik voornamelijk cadeausuggesties. Kun je nagaan hoe fijngefilterd webshops tegenwoordig zijn. Maar je moet maar net zin hebben in deze bijna overdaad-schaadt-aanpak. Wat kies ik nu voor mijn vriendin, vrouw, tante en de buurvrouw die mijn aquariums in de gaten houdt tijdens mijn afwezigheid? Ik bedoel maar: Christine Nagel – nu naar Hermès overgestapt – maakte in haar jaren als ‘nose in residence’ bij Jo Malone (2010-2015) 25 geuren. En dan te weten dat je die ook allemaal kunt layeren. Where do I begin? Ik heb ze allemaal niet geroken. De reden? Geen tijd voor. Ik loop af en toe, als ik toch in de buurt ben, de in shop-in-shop van Jo Malone in Amsterdam (de Bijenkorf) en Brussel (Senteurs d’Ailleurs) binnen. De laatsten die me olfactorisch zijn bijgebleven, maar niet heb besproken: Peony & Blush Suede (2013) en Birch & Black Pepper (2015). De reden? De onverwachte en goed werkende combinatie.
Dat ligt met Iris & Sandalwood anders. Hier komen twee ‘mega-klassieke’ ingrediënten samen die door Jo Malone in de spotlights worden gezet. Puur is de eerste geliefd om zijn bloem-zachte, poederige-aardse noot met een ingehouden sensualiteit. Geen cliché romantische ‘bloem’ zoals de roos, eerder staat de iris voor chic en klasse. Voor sandelhout gelden bijna dezelfde kwalificaties. Ook sensueel, maar eerder vol, romig, ‘diep’ en, als je zo wilt, vrouwelijk in vergelijk met cederhout en guaiac.
WAT IRIS IK EIGENLIJK?
Aangenaam: Orris & Sandalwood bewandelt niet hetzelfde pad van de zoveel pure irisgeuren die het afgelopen decennium zijn verschenen – de bekendste: Infusion d’Iris (2007) van Prada. En refereert ook niet aan de ‘groen-koele’ iris-klassiekers zoals N° 19 van Chanel (1971) en Serge Lutens’ Iris Silver Mist (1992). Ook niet aan de gourmand-benadering van Geurlains L’Heure Bleue (1912).
En dat komt door de ‘droogte’. Vooropgesteld: Orris & Sandalwood is meer iris (tekening) dan sandelhout, en wordt gestuurd door een ingrediënt die deze droogte stuurt: zwarte peper. Waarmee de geur ook opent: niet als een ‘nieswolk’ maar eerder als gemalen peper dat tijd krijgt om te drogen, maar wel heel aanwezig. En dat komt natuurlijk door de iris; die zuigt de peper in zich op en temt het als het ware en laat zijn kenmerkende noten ‘verbloemen’ door ‘iets’ dat zweeft tussen jasmijn en viooltje. Het duurt even voor de rol van peper is uitgespeeld, en de iris door kan blijven bloeien om langzaam maar zeker in te dalen in de houtachtige basis van sandelhout.
Die is voor mijn gevoel eerder strak dan romig. Ondanks de toevoeging van een ‘vanille-infused’ amber, die hoewel warm en vloeiend is, toch droog blijft. En dat komt dus ook door de iris, die nu zijn hout- en aardachtige noten meer benadrukt. Met op de achtergrond nog steeds een zweem van peper – ik zou de geur Orris & Pepper hebben genoemd.
Mijn indruk: Orris & Sandalwood is ‘gender free’, neigend naar mannelijk in vergelijk met andere, recente Jo Malone-geuren. Kan als saai overkomen, in de zin van dat je niet in een wervelwind van vrolijke en ‘vrouwelijke’ impressies terechtkomt. Mocht jij dat ook als vrouw vinden, dan ben je bij Jo Malone aan het goede adres, want het is een perfecte basis voor layeren. En daar helpt Jo Malone je graag mee.
GEURENGOEROE 