TRENDFORECAST: GROENER DAN GROEN
‘VOOR DE VROUW SPORTIEF VAN LICHAAM, SPORTIEF VAN GEEST’
Jaar van lancering: 1972
Laatst bijgewerkt: 16/12/15
Neus: Francis Camail
Modellen: onbekend inclusief man en honden
Ja, dames en heren, uit verschillende hoeken hoor ik dat groene geuren bezig zijn met een comeback. Of het nu wel of niet te maken heeft met de media-hippe über-aandacht voor eco, puur natuur, biologisch en andere gentifrication ‘think green’-kreten, ik vind het een prettige ontwikkeling. Geeft je namelijk de mogelijkheid je weer eens te verdiepen in ‘vraiment’ groen geurgeluk. Dus ook in Aliage.
De eerste groene golf in geur ontstond na de Tweede Wereldoorlog – toen werden veel geuren gestuurd door het überfrisse, übergroene en tegelijkertijd groen-warme galbanum. Stond symbool voor een nieuw geloof in de toekomst. Eind jaren zestig, begin jaren zeventig zie we dat groen in geur wordt gelinkt aan emancipatie, het moment dat parfum zijn chique en super vrouwelijke aura van zich afschudt.
Deze ontwikkeling zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met het hippie-denken dat zich sinds het midden van de jaren zestig als een vlek over de westerse wereld verspreidde. Wellicht zette de hierdoor zich manifesterende tweede feministische golf – ter herinnering de eerste vond plaats na de Eerste Wereldoorlog; boegbeeld Coco Chanel – de parfumhuizen aan het denken.
Kortom, parfums werden niet meer alleen gemaakt – cliché!, cliché! – om mannen te verleiden. Nee, parfum werd iets dat je als vrouw voor je zelf kocht. Niet om hem te plezieren, maar als ‘iets’ voor jezelf. Dit betekende dat geuren minder zwoel van inhoud werden. De nadruk kwam meer op het frisse en sportieve aspect te liggen, zonder link met de klassieke eau de cologne.
Ook Estée Lauder voelde in 1972 deze veranderingen aan en dit resulteerde in een – ook nu nog – eigenzinnige geur: Aliage. Frans voor samensmelting. Het werd door Estée gecreëerd voor vrouwen ‘die overlopen van energie en levenslust’, en niet gepromoot als parfum maar als sportspray – ook hierin was ze een pionier. Aliage omschreef ze als ‘de frisse buitenlucht die de geur van alle kruiden en planten vasthoudt’, maar ook als het gevoel van ‘groene gekneusde palmbladeren’.
Als je Aliage nu ruikt, dan vind je het wellicht vreemd. De geur toont treffend hoe elk tijdperk zijn eigen smaak heeft. Alliage is naar huidige maatstaven niet elegant, zwoel en bloemig. Wat je ruikt is grof: aarde, mos en natte bladeren. Zeg maar stroef met mannelijke accenten. Toch is de compositie klassiek van opbouw en sommige kenners zien in de geur een moderne echo van Vent Vert (de originele versie) van Pierre Balmain uit 1945.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Sterk naar eikenmos ruikende geuren worden bijna niet meer gemaakt. De opening begint met ‘overdosis’ aan galbanum – wat de associatie met Vent Vert direct duidelijk maakt. Dus: een ongekend en opvallend fris-groen karakter. Typisch voor klassiek-groene chypres.
Hieraan toegevoegd: citrus en perzik. Zoetsappig fris dus. In het hart ruik je vervolgens jasmijn waarvan niet de zonnig-heldere maar de groen-frisse noot wordt benadrukt door zoet-fris rozenhout, ‘ongeciviliseerd’ tijm en dennennaald – met zijn scherp-frisse terpetijnachtige gloed. Ofwel, een groene bliksemschicht. De basis van musk, vetiver, mirre en nootmuskaat is sterk, maakt de geur donker, pittig en geeft samen met veel eikenmos Aliage zijn boskarakter.
Mooi en nu bijna vreemd aandoend: het vochtige en tegelijkertijd rookachtige impressie. Alsof je vochtige, bijna vergane bladeren tijdens een wandeling met de hond voor je uit schopt in het bos.
Ik val in herhaling, maar toch: eikenmos mag volgens nieuwe richtlijnen van steeds minder gebruikt worden vanwege de kans op huidirritatie. Niet meer dan 0,1 procent van een totaalcompositie van een parfum. Het is bekend dat Lauder de geur conform deze eisen heeft aangepast. Heeft niet tot grote ontsteltenis geleid bij de fans. En ik moet zeggen: Aliage bekoort mij nog steeds, ondanks dat eikenmos is vervangen door een mix van vetiver en patchoeli – een ‘enigszins’ goed alternatief. De oude sensatie ruik je.
RUIK & VERGELIJK
How green was my valley? Begin jaren zeventig ruiken de belangrijkste parfums heel erg groen. En ieder merk had zo zijn eigen kijk op hoe groen nu exact moest ruiken.
Lancôme Ô (1969)
Chanel Nº19 (1970)
Dior Diorella (1972)
GEURENGOEROE 