‘GA JE MEE?’ ‘NOG EEN KEER?’
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 26/11/15
Neus: Emilie Bouge
Fotografie: onbekend
Geuren die ik spontaan, zonder verzoek vooraf krijg toegestuurd, die ik behandel ik uit principe… wel. Maar altijd zin in om, dat is een ander ding. Zo ook Off to Ibiza. De reden? Ik ben een beetje ‘uitge-eiland’ en ‘uitgeholidayed’ wat geuren betreft. Een spraytje en je – gôh dat gaat snel! – vertoeft in je ‘hard verdiende’-vakantiestemming. Met name geuren dus die verwijzen naar Ibiza, Capri en andere door water omgeven hide ways in de Mediterranée. Het leven dat ze olfactorisch in kwestie beloven op te roepen is al lang niet meer.
Ja ik weet, Ibiza heeft ook plekken waar bijna niemand komt. Wat een mooie natuur… Maar geef mij toch maar een pretpilletje zoals – bijna – iedereen doet… en dus even later vanaf je balkon het zwembad in springen – doen we! Capri heeft dan door de ligging – leuk aanmeren is het wel – misschien nog steeds een jaren dertig-air van elitaire chic. Tot je aan wal komt en je in file moet staan met andere, zich zogenaamd ook niet massatoeristen beschouwende ‘cultuursnuivers’, voor wat voor een attractie of uitspanning dan ook. Laatste opmerking is gebaseerd op een him&her-vriendenstel dat vorig jaar Capri aandeed. Hun eerste impressie: hoe snel hier weg?
Off to Ibiza is duidelijk in naam. Doet me denken aan een winkel in een uitgestorven vissersgehucht aan de noordwest kust van de VS getiteld Gone to Paris – de hunkering, de humor!
De boodschap van Off to Ibiza is daarentegen wel erg gaap-gaap: ‘Inspired by a carefree moment on the island of Ibiza’. Voor niche-begrippen – Brécourt wordt in in parfumkringen toch zo beschouwd – wel erg mager. En dan is er nog zoiets: kloppen de ingrediënten? Ik bedoel is de geur ‘typisch Ibiza’ of gewoon een aangename zomerse geur. Laatste dus. Je kunt achter Off to elk eiland in de Middellandse Zee plakken, maar heb je eerder het idee van een wandeling door een stadspark tijdens een zachte, zomerse dag – ook goed.
WAT GAAN WE RUIKEN?
Daarnaast: ik vind Off to Ibiza nogal ‘masstige’-girly. Met name door de mix van rood fruit – framboos – en pioenroos. Moet gezegd: de watermeloen geeft een mooi waterig effect in het begin. Maar de pioenroos bloeit zoals elke gemiddelde pioenroos: zacht, transparant, fleurig, gezoet.
De afronding; een mix van (minder) sandelhout en (meer) witte musk, zorgt voor een al even ‘vertrouwd’ gevoel. Maar geen enkel origineel ingrediënt dat een niche-aanspraak rechtvaardigt. Waar blijft de vijg? Zo’n typisch Middellandse Zee-noot op niche-niveau.
En ook de sfeerfoto – ‘Jeetje wat een lange benen!’ – geeft je eerder het idee dat je op een Escada-zomergeur wordt getrakteerd – en die zijn inhoudelijk vaak ‘spannender’. En dat terwijl Emilie Bouge heeft aangetoond dat ze meer kan. Waarvan getuigen Ambre Noir (2010) en haar elegant-klassiek, tot mijn schande nog nooit besproken chypre Avenue Montaigne (2011). En natuurlijk: Rosa Gallica (2012).
GEURENGOEROE 