FROM VERY GAY TO VERY HAYTERO
‘LAVENDELGEBAK’
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 23/07/15
Neus: Francis Kurkdjian
Model: Jarrod Scott
Fotografie: Stephane Sednaoui
Weet je het nog? ‘In 1995 veroorzaakt Le Male een wereldwijde uitzinnigheid. Als vervolg op Jean Paul Gaultiers lijn van looks opent de uitdagende parfumfiguur nieuwe expressiemogelijkheden voor mannen. De sensuele matroos onthult zijn vleselijke begeerte’. Aldus het persbericht dat continueert met: ‘dit nieuwe verhaal over een door testosteron gedreven man is het bewijs hiervan: Ultra Male. Mannelijker dan ooit straalt hij zijn vruchtbaarheid uit. Hij is een eenzame matroos met een verpletterende geur’.
Als je naar het lekkere ding – niet gay en in het echte leven tattoo-vrije supermale model Jarrod Scott – kijkt die de geur belichaamt, kun je stellen dat Gaultiers ‘dream male’ in de loop der jaren een steeds minder verveelde gay-uitstraling heeft gekregen, steeds mannelijker werd. Van very gay (een blend van Tom of Finland- en Rainer Werner Fassbinder-protagonisten) – naar very haytero. En dat terwijl – opvallend contrast – de geur zelf ‘vrouwelijker’ is geworden. Als je dat zo parfumpolitiek incorrect kunt stellen, want Ultra Male is behoorlijk gourmand. Maar een echte man is hij toch niet echt, want we lezen iets verderop: ‘Ultra Male is gebrandmerkt met een rood anker als een onweerstaanbare kracht, die een vurig verlangen wekt om te schreeuwen: ‘Maak me een man’.’
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Ik heb Ultra Male een beetje over het hoofd gezien, gezien de geur ‘pas’ op 1 juli te koop was, dus twee weken na vaderdag. Bevreemdde me, want dat wordt toch gezien als een van de belangrijkste verkoopdagen in de parfumerie. Best wel chic? Het is trouwens moeilijk de geur zelf over het hoofd te zien. Francis Kurkdjian, die volgens mij alle Le Male-interpretaties voor zijn rekening nam, inclusief de eerste, vindt dat hij Ultra Male heeft vrijgemaakt van de originele geur, maar tegelijkertijd de sensualiteit van ervan opnieuw heeft geïnterpreteerd met de codes van ons moderne netwerk’.
Hoe kan dat en, pardon, moderne netwerkcodes wat zijn dat nu weer? Doe niet zo moeilijk en interessant, Franciske! De geur heeft gewoon de gourmandtrend stevig verwerkt. Dat merk je nog niet in de opening: een frisse opening die modern aandoet doordat citroen wordt vermengd met peer. Het effect: frisjes zachtzoet. Dan wordt bijna alles zwart: want ‘zwarte’ lavendel doet haar werking, weliswaar zoet gemaakt door niet-zwarte kaneel en muskaatsalie.
Het effect: de bloemig-kruidige frisheid van de lavendel wordt groen en tegelijkertijd zoet. Die zoetheid wordt doorgetrokken naar de basis met behulp van ‘zwarte vanille’ en ‘zwarte Azteekse goudsbloem’ (laatste ruik ik niet echt). Het effect: gourmand. Beter gezegd: de lavendel krijgt hierdoor een banketbakkersbehandeling – ‘lavendelgebak’ – wat nog eens versterkt wordt door de sensuele noten van warm amber geschraagd door een licht gedoseerde noot van cederhout en patchoeli.
Francis Kurkdjian omschrijft het als: ‘Gastronomische effecten waar de heer Gaultier zo van houdt, spelen met moderne, houtachtige geurnoten en aromatische lavendelnoten – het hart van de originele geur’. Wat ik me afvraag: hoe komt het dat die andere ‘gourmandman’ van Gaultier Kokorico (2011) niet is aangeslagen – zou het de verkeerde interpretatie/wensdroom van de ontwerpers van de echte man zijn geweest?
GEURENGOEROE 