‘LET THEM SMELL ROSE’
MAGNOLIA-ROOS
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 07/06/15
Neus: Francis Kurkdjian
Portret: Louise Élisabeth Vigée-Lebrun
De Amerikaanse Getrude Stein (1874-1946), mecenas voor de wegbereiders van het kubisme in Parijs èn experimenteel dichter, probeerde in haar poëzie deze vernieuwende kunststroming in de literatuur op te nemen.
Haar bekendste (en hele lange) gedicht in deze, Sacred Emily (1913), bevat de beroemde Rose is a rose is a rose is a rose-regel. Ook in de wereld van geuren te pas en onpas gebruikt en misbruikt, want volgens Stein niet bedoeld om de pracht van deze bloem uit te drukken. Ook door mij tot voor kort. Het borrelde direct in mijn gedachten naar boven, toen ik van de nieuwe geur van Maison Francis Kurkdjian hoorde en er vervolgens aan rook: À la Rose… À la Rose, À la Rose, À la Rose, À la Rose. Met andere woorden: wéér een rozen- en maneschijn-geur die de knisperende frisheid en onschuld oproept van rozenblaadjes.
Daarnaast heeft de geur een ‘boudoir-link’, want À la Rose is geïnspireerd op het schilderij Marie-Antoinette À la Rose (1783) van dé societyportrettiste van die tijd Louise Élisabeth Vigée-Lebrun, wiens pastorale visie op het leven ingefluisterd door Jean Jaccques Rousseau’s terug-naar-de-natuur-filosofie (en waar de echtgenoot van Lodewijk VXI een fervent promotrice van was) zo heerlijk werd geparodieerd door de BBC-comedyserie Just give them Cake. Met Dawn French en Jennifer Saunders in de hoofdrollen.
Ik lees op verschillende sites dat À la Rose is gemaakt met de Japanse markt in gedachten en ‘die’ zo de mogelijk biedt om ‘low key’ kennis te maken met Maison Francis Kurkdjian. Met andere woorden: eerst ‘let them smell rose’, de andere meer ‘moeilijke’ zullen daarna hopelijk vanzelfsprekend ook afgerekend worden bij de kassa.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Vooropgesteld: À la Rose is vakwerk met dien verstande dat met de compositie Francis Kurkdjian zichzelf niet echt heeft uitgedaagd, zich niet echt heeft hoeven uit te sloven. Zijn soliflore-rozen die hij samenstelde voor Guerlain (Rose Barbare uit 2005) en MDCI Parfums (Rose de Siwa uit 2007) zijn eigenzinniger en daardoor meer niche.
Grappig in dit geval: over Vigée-Lebruns portretten wordt beweerd dat die vaak meer glamour dan diepgang hebben. En dat geldt ook voor À la Rose, want de compositie volgt een direct herkenbaar, zo niet voorspelbaar trajact. De opening met door sinaasappel ondersteund bergamot is als een bedauwde rozentuin tijdens het ochtendgloren. Met het stijgen van de zon maakt deze elegante frisheid de weg vrij voor de rozen in het hart – een combinatie van centifolia- en damascenaroos.
Die gaan niet full blown all the way hun weg omdat hun enigszins frisfruitige zoetheid wordt getemperd door magnolia. Sterker, deze fragiele bloem prolongeert lichtjes de frisheid van de opening. En blijft dat overtuigend doen ook als de basisnoten zich geleidelijk vrijgeven: cederhout en (witte) musk in perfecte balans (er is zelfs een lichte mosnuance detecteerbaar) waardoor de musk niet teveel gaat overheersen en de roos-magnolia-combinatie niet te clean wordt.
À la Rose is geen roosparfum dat alle andere overbodig maakt. Is waarschijnlijk ook niet de bedoeling: easy niche. Maar in vergelijk bijvoorbeeld met Rosa Nobile (2014) van Acqua di Parma toch meer elegant en meer doordacht. Call it French chic.
GEURENGOEROE 