WATERKRACHT: DE REFLECTIE VAN DE BRUTE NATUUR
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 26/05/15
Neus: Alberto Morillas
Model: Jason Morgan
Fotografie: onbekend
Videografie: onbekend
Het lijkt wel of de gemiddelde geurengrootgrutters een beetje tot inkeer zijn gekomen: het bombarderen ieder seizoen van de markt met nieuwe geuren of flankers wordt minder. Het blijkt de klant niet echt gelukkiger te maken, maar sterkt bij hem wel de gedachte dat hij niet serieus wordt genomen. Nog even en hij ‘loopt over’ naar niche.
Mocht de klant dat doen, echt huilen doen de geurengrootgrutters niet, want daar hebben ze inmiddels ook eigen hoekje. En daarnaast: ze doen toch zo hun stinkende best – vinden ze, ik ook soms – door massmarketgeuren te lanceren die richting niche gaan. En dat zijn geen zomerse genoegens en uitstapjes, wel uitgepuurde versies van (moderne) klassiekers – vaak een eau parfum-variatie gepresenteerd als extract. Giorgio Armani doet het met Acqua di Giò pour Homme (1996); werd in 2012 vervolmaakt tot Acqua di Giò Essenza. En nu bereikt het zijn absolute versie – maar zeg nooit nooit – met Acqua di Giò pour Homme Profumo. Armani omschrijft deze exercitie “als een zoektocht naar perfectie, als de reflectie van de brute natuur. De geur vindt de mythe van Acqua di Giò pour Homme opnieuw uit, verbeeldt het verhaal over mannen en vrijheid, over een plek waar de zee het door de zon zwart geblakerde zand ontmoet.”
WAT RUIK IK EIGENLIJK
Van zilt zeegroen, via kruidig bittergroen, is Acqua di Giò pour Homme steeds donkerder, meer klassiek-mannelijk geworden in zijn intenties. Maar toch is de zeetoets niet verloren gegaan. Je kunt stellen dat in Acqua di Giò pour Homme Profumo het zonlicht niet tot het zeewater weet door te dringen.
Tegengehouden als het wordt door een wolk gevuld met Armani’s lievelingsingrediënt: wierook (foto). Armani: “Heilig, eeuwenoud en door zijn mystieke sensualiteit tijdloos betoverend. Acqua di Giò Profumo verzoent hierdoor frisheid met diepgang, eenvoud van vorm met complexiteit; het minerale zwart van rotsen met het kristalheldere blauw van zeegolven’. Na een aanzet van zonnig, fris-sensueel elemihars en fris-bloemig bergamot omringd door waterige noten, trekt ‘het profumo’ vervolgens een groenkruidig spoor van geranium (voor de lichtbloemige toets), salie en rozemarijn om in de basis uiteindelijk ‘zwart’ te worden door patchoeli en wierook.
Alleen is het niet zo rokerig en daardoor mysterieus als gehoopt. Ruik daarvoor maar aan: Bois d’Encens (2004) en/of Encens Satin (2014) uit de Armani Privé-reeks. Acqua di Giò pour Homme Profumo neigt voor mij niet richting niche in vergelijk met Acqua di Giò Essenza. Nu is het meer een business-as-usual men’s fragrance met een suggestie van ‘anders’ en onderscheidend die na verloop van tijd toch weer mainstream blijkt te worden.
GEURENGOEROE 