OUD SUIKERZOET, SUIKERZOET OUD
Jaar van lancering: 19??
Laatst aangepast: 23/05/15
Neus: onbekend
Concept & realisatie: Al Haramain
Als je het zelf heerlijk vindt (of iemand kent) om cadeautjes uit te pakken, waarin ‘laag na laag’ het geschenk zich langzaam prijsgeeft, dan heb je aan Marwah een hele goede. Wordt de geur na aankoop of bij aflevering ook nog mooi ingepakt met het verplicht parfumtasje en linten, dan ben je voorlopig wel even zoet voor je tot de ware verrassing komt: de geur. En je wordt nog ‘gefopt’ ook: de omdoos is absurd groot uitgevallen in vergelijk met het zich daarin bevindende sier-coffret – lachen!
Natuurlijk moet je als geconditioneerde westerling met dito smaak even – of heel lang – door de Arabische Disneyland- en Barbiekaptafel-uitstraling heen kijken. En voorkomen dat hierdoor een ‘objectieve’ geuranalyse wordt tegengehouden.
Met andere woorden: hoe zou je Marwah blind ervaren? Ik vraag me als soort van estheet bij dergelijke pracht en praal (of is het nu prul?) af: heeft Al Haramain zich qua vormgeving laten leiden door de klassieke Arabische – lees: ‘barokke’ – of de moderne – lees: ‘droog design’ – Arabische esthetica op vormgeversgebied?
Ik ben er op verschillende namensites niet achter gekomen wat de naam exact betekent. Er is spake van a: kwetsbare plant b: gladde, harde witte steen c: kwarts en d: naam van een heuvel bij in Mekka waar Hajar water zocht voor haar zoon Ismaël. Ik geloof gezien, de oprichting en geschiedenis van hat parfumhuis (anno 1970) in het laatste.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
In westerse ogen een erg zoet parfum. Maar als je goed doorruikt, merk je hoe de in Europa gemaakte oriëntaalse geuren op oud-basis Marwah en andere, gelijksoortige Arabische parfums schatplichtig zijn, én dat de geur meer is dan alleen maar roos, sandelhout, amber en oud. Als daar al sprake van is. Vooral de eerste geurmoleculen brengen een pittig gekruide toets, die de apothekersnoot van oud vermengd met pikante noten zwevend tussen peper en nootmuskaat die lijken verpakt in een bittergroene toets. Die toets houdt wel plotseling op. Alsof die bij groen licht, vergeet door te rijden en de rest van de ingrediënten uit het oog verliest.
Dat is dan eerst roos: en die is zo zoet als Turks fruit – dus gekonfijt met een poederregen van suiker – met zoveel meer de nadruk op zoet, dan op de zoetig-fruitige aspecten van roos als bloem. En die wordt dan vervolgens verpakt in sandelhout en amber. Maar dat ruik ik niet echt, want Marwah heeft in zijn geheel niet de romig-melkachtige structuur eigen aan sandelhout. Ik ruik voornamelijk een clean-zonnige musk very, very, very zoet gemaakt door suikerachtige noten, maar geen vanille.
En amber? Ook bij het stoplicht op de rem blijven staan? Tijdens al deze vragen is het oud ondertussen goed geaccelereerd. Schommelt als een schaapjeswolk boven de compositie – telkens iets meer of minder prijsgevend. Hierbij vraag ik me af of het wel echte oud is, ondanks de medicinale scherpte en het andere kenmerk van oud: houtachtig, ‘oud papier’ dat je ruikt.
Maar dat maakt niet uit: voor het geld – 25ml parfumolie € 49,90 – krijg je heel veel en Marwah laat je weer eens kennismaken met de bijna in het westen uitgestorven klassieke parfumapplicatie. Niet sprayen, niet met je hand aanbrengen, maar met een ‘gouden’ staafje. Laatste vraag: hoe zou Marwah worden ervaren als er in plaats van Al Haramain – ik noem nu namen die als eerste bij me opkomen – Armani Privé, Creed of By Kilian op de ‘aftiteling’ zou hebben gestaan?
Vind je zo’n staafje maar een gedoe, weet dan dat Marwah ook als luchtverfrisser via de site van Al Haramain wordt aangeboden: ‘A wonderfully long-lasting and pleasant fragrance for use at home, in your office or car. Transform your surroundings into a fresh and aromatic haven of healthy living’. Aromatic? Fresh? Boeiend om te zien dat de Arabische wereld hier beduidend anders over denkt.
GEURENGOEROE 