WEER EEN GEUR GENAAMD ICON
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 13/05/15
Neus: Carlos Benaïm
Concept & realisatie: John Ray
Model: Andrew Cooper
Fotografie: Annie Leibovitz
Flaconontwerp: Mark Eisen
Vooropgesteld: ik word zo doodmoe van het begrip icoon, of eigenlijk eerder van mensen die dit etiket op zichzelf, op hun producten of die van anderen plakken – vaak bevriende heel goede collega’s. En de bewieroking waait altijd vanuit de lifestyle-hoek: modeicoon, stijlicoon, de iconische lippenstift, het parfum met icoonstatus.
Dat is wat anders dan een geur zo noemen. De – op voorhand veronderstelde – positie die Icon dan zal krijgen in de parfumerie, blijkt niet altijd uit te komen. Ikon (2008) van Zirh lag vorig jaar een tijdje bij de Kijkshop in de opruimingsbak. Nog wou niemand de geur hebben (terwijl die niet verkeerd was). Icon (2010) van Lush mikt niet echt op een miljoenenpubliek, maar interpreteert de naam ‘zoals het hoort’: een afbeelding van Christus, de Moeder Gods of heilige(n). Zo kun je ook iconisch worden: Icon (2014) van Police. De naam is blijkblaar niet gekocht door een producent en dus rechtenvrij. Want Dunhill… Opvallend: het Engelse luxemerk presenteert de geur alsof Icon voor het eerst wordt gebruikt. Moet na 51.3 Nm (2009), Custom (2011) en Desire Black (2014) een nieuw tijdperk voor de parfumafdeling van het merk inluiden. Ik ben benieuwd. En by the way: Custom ging al aardig die kant op.
De inspiratie: Brits autodesign. Bedacht door creatief directeur (sinds 2012) John Ray die het bekende traject volgt van gerenommeerde, maar een beetje ingedutte ‘heritage’-merken met grensoverschrijdende allure: beter gestalte geven aan de kwintenssens van – in dit geval – de Britse (heren)mode door het rijke verleden van Dunhill te benadrukken.
En wat is de nieuwe Dunhill-man toch weer zo-zou-ik-ook-wel-willen-zijn-maar-lukt-me-niet-elke-dag-weet-niet-wat-de-oorzaak-is: ‘Klassiek, benadert het leven snedig en energiek. Ongedwongen, intelligent, een efficiënt leider. Zijn indrukwekkende verschijning strookt met zijn manier van leven. Trots en gewend om de wereld rond te reizen’. Enz. Enz. Ik zeg: gewoon een lekker ding, beetje intello en bewust vrij van hipster-verschijnselen. In ieder geval van nine to five.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Niet: ‘Nu al een klassieker in de parfumwereld’. Wat een verbeelding en hoogmoed. Moet nog blijken, dunkt me. Ook niet: ‘Een aparte, exotische geurcreatie met een unieke mix van zeldzame en kostbare ingrediënten’.
Want: die worden héél véél gebruikt in mannengeuren. Wat wel opvalt: de zuiverhuid. Icon maakt een natuurlijk-elegante indruk vanaf het begin. De bergamot en neroli spettert je tegemoet, en wordt – zoals nu in hippe parfumkringen en vogue is – pittig gemaakt door zwarte peper. De geur neigt naar een klassieke varengeur, want de citrusopening wordt gekoppeld aan zoet-zonnig lavendel (foto) in het hart die een modern randje krijgt met kardemon. De basis is krachtig en mannelijk, en zoals een huidige mannengeur in de ketenparfumerie moet zijn: ‘groen’ hout (vetiver en eikenmos; ook erg klassiek varen) gecombineerd met leer en oud resulteren in een krachtige elegantie.
Mooi om te ruiken, dat de citrusnoten zelfs over het hart weten te springen waardoor met het name het leer langzaam tevoorschijn komt. Oud, maakt de geur helemaal nu, zonder dat het gaat overheersen. Goed gedaan.
Dat geldt ook voor de flacon waarvan het metaal een ‘guilloche’-behandeling heeft gekregen waarbij een regelmatig patroon wordt gestanst. En dat is ook helemaal ‘heritage’ want deze techniek werd in 1924 door Alfred – de oprichter – Dunhill gebruikt op de harde accessoires (zoals sigarettenhouders en aanstekers) en nu nog steeds op pennen, manchetknopen en andere accessoires. Alleen herken ik in de flacon niet de inspiratiebron: Brits autodesign. Jammer ook dat de dop niet sluit met de nu bijna verplichte magnetische klik.
GEURENGOEROE 