FROLIC FRUITY FLOWERS IN OVERDRIVE
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 10/05/15
Neus: Paolo Terenzi
Concept & realisatie: Cereria Terenzi
Vooropgesteld: alle tien geuren uit de V Canto-lijn – geïspireerd op de Goddelijke Komedie van Dante Alighieri – hebben ‘wel wat’. Ze zijn zeker niche. Sommige verkennen en rekken de grenzen op van wat ‘we’ als lekker en vies ervaren. Sommige zijn gewoon slimme crowd pleasers. Ensis valt niet in beide categorieën, of je moet van een enorme zoet-frisse bloemenfontein houden.
In relatie tot de compositie, begrijp ik de naam niet. Die ik sowieso al niet kan duiden. Ik ga er vanuit dat niet een schelpdier wordt beboeld. Achtervoegsel dan maar? Want ‘ensis’ in het Latijn vormt bijvoeglijke naamwoorden – met als betekenis ‘afkomstig van, wonende in’ – van zelfstandige naamwoorden die een plaats aanduiden. Zoals lŭtum → lŭtensis. Vertaald: slijk → in het slijk levend.
Ik houd het dan maar op wapen en/of zwaard. Maar het vreemde is dat ik me hier ook niets bij kan voorstellen. Want de geur heeft niets heldhaftigs, probeert ook geen ver verleden op te roepen. Alhoewel de Terenzi’s het over ‘een parfum dat je lot bepaalt, een parfum dat door de krachten van de natuur wordt geleid’ hebben. ‘Ook al wil je het of niet; alle zintuigen worden er door geroerd. Ensis brengt je in contact met je eigen zachte, gevoelige kant’. Bla-di-bla-bla volgens mij. Want…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
… ik word niet zachter en gevoeliger. Eerder spoort Ensis mij aan om vol plezier de natuur (inclusief de meren) in te duiken, of wat daar in Amsterdam en omgeving van over is, om bloemen, bladgroen en dergelijke te verzamelen om de geur na te bootsen. En dat lijkt makkelijk vanwege de natuurlijkheid die de compositie verspreidt.
Lang geleden dat ik zwarte bes (foto) zo in overvloed en in al zijn puurheid heb geroken. Smeuïg, fluweel en zoet, maar vooral fris-zurig. Dat laatste wordt benadrukt door accenten van bergamot, maar met name door viooltje en bladgroen.
Ensis is één en al optimisme. In deze omgeving voelen de bloemen – Bulgaarse roos, sering, lelietje-van-dalen – zich thuis. Die zien nu niet hun zoete, maar frisse en ‘waterachtige’ noten versterkt door een fris briesje (opgeroepen met een zuurstof-molecuul) dat over ze heen waait. Het effect: een fruitige chypre die niet van ophouden weet. Pas als de avond is gevallen voegen zich licht-sensuele noten in de compositie zonder dat frisse, groene en fruitige noten verloren gaan. Originaliteit staat hier voorop. Want klassieke basisingrediënten – patchoeli, amber, musk – worden voorzien van een modern laagje. Cacao kennen we, maar het idee van staal – met aldehyden opgeroepen vermoed ik – verlengt de fris-bloemige boodschap.
GEURENGOEROE 