WUTHERING IRIS
Jaar van lancering: 2000
Laatst aangepast: 25/02/15
Neus: James Heeley
Toen ik hoorde van Iris de Nuit, dacht ik: “Nee, hè, wéér een pure iris, moet dan nu, ook al bloeit deze dan slechts gedurende de nachtelijke uren?” Maar wat blijkt? Het is een van de eerste solo-irissen uit het nichecircuit. Excuses bij deze. Dan kijk je er toch anders tegen aan.
En moet je dus eigenlijk niet denken aan de ‘very iris-istibles’ die daarna verschenen – zoals 28 La Pausa van Chanel, zoals Prada’s Infusion d’Iris (beide 2007). Misschien een beetje in je achterhoofd: Iris Silver Mist (1992) van Serge Lutens, Hermès’ Hiris (1999) en in hetzelfde jaar verschenen Bois d’Iris van The Different Company.
De Nuit slaat wellicht op de melancholieke boodschap: Oscar Wilde’s Picture of Dorian Gray (1891) wordt opgevoerd om de ideale man – ‘classical, literary, romantic’ – te classificeren. James Heeley – Engels van geboorte – kent zijn klassiekers. Bij de vrouw kan hij zich merkwaardigerwijze niet een literaire, ‘lokale’ heldin voorstellen. Hier volstaan: ‘sensual, delicate, creative and individual’.
Ik zeg: Catherine Earnshaw uit Emily Bronte’s Wuthering Heights (1847). Tijdens haar verdwaasde tochten op de heide vond ze in de wilde natuur levende manifestaties, zo voelde ze dezelfde ruwe, ongeremde krachten die in haar strijd leverden.
Voor mij bloeit Iris de Nuit niet in zijn ‘oorspronkelijke’ habitat – Florence en omgeving. Dus warm, droog en lichtjes poederig-zwoel, maar in Noord Europese contreien tijdens de herfst: vochtig, regenachtig nat. En dat brengt James Heeley voor mij op een elegant-koele manier naar voren.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Bij de opening heel even het gevoel alsof ik het beregende, gezoete viooltje van Guerlains Après L’Ondée (1906) ruik – op zich al een compliment. Alleen is het in Iris de Nuit groener en koeler: niet alleen het tere bloemetje, maar ook het vochtige groen van het blad neem je waar. Samen geven ze een aqua-achtige noot waarachter de iris zich redelijk lang schuilhoudt.
Maar eenmaal in bloei, begint hij welig te tieren, geeft zijn karakteristieke noten bloot alleen met meer de nadruk op de houtachtige (versterkt door cederhout) dan poederige noten. Mooi: engelenzaad, met zijn groen-musky noot versterkt dit terwijl ambrette – met zijn aardse-musky noot – voor een lichte sensualiteit zorgt. Verrassend de toepassing van ambergris – versterkt het koele iris-idee. Even verrassend: wortelzaad. Geeft op het eind een extra, maar discrete zoete noot.
GEURENGOEROE 