ANYWAY, ANY WAY THE WIND BLOWS
EEN BRIES DIE ZICH NICHE NOEMT
Jaar van lancering: 2010
Laatst aangepast: 17/11/12
Neus: Emilie Bouge
Model: onbekende babyface
Concept & realisatie: Emilie en Marie Eugénie Bouge
Brecourt opende zijn deuren in 2010. Maar afgaande op de presentatie, het lettertype en de flacons – die voor een groot deel de niche-charme bepaalt – dacht ik dat het een oud en vergeten huis uit de jaren dertig van de vorige eeuw was. Niet dus. Spiksplinternieuw strak in de lak.
Opgezet door de zussen Emilie en Marie Eugénie Bouge die uit een familie van parfumeurs stammen. Geen feiten, geen namen. De eerste was al ‘bekend’ als neus, de tweede zorgt voor het artistieke traject. Als ik het goed begrijp, was Brecourt twee eeuwen geleden al een parfumhuis dat door de twee zussen nieuw leven is ingeblazen.
Dit wordt, zoals wel vaker in de wereld van nicheparfumerie, ook niet historisch weerlegd. Emilie is een van de zovele gefrustreerde neuzen uit het masstige-circuit die voor zichzelf is begonnen. Haar doel: de moderne contouren van poly-sensorische formules vrij verkennen. Klinkt weer zo quasi wetenschappelijk en dus interessant. Not. En vervolgens constateert ze dat wat betreft ‘de olfactieve emotie de context de belangrijkste vector – een wiskundige term die ik niet ga uitleggen – is’. In ieder geval belangrijker dan de geur zelf of de persoon, want: een specifieke context roept dito herinneringen in combinatie met de andere zintuigen. Ik word nu al moe.
Dus ga ik maar over tot om via Emilie’s adviezen tot mijn juiste parfum te komen, binnen Brecourts’ collectie uiteraard. Want je leert je eigen olfactorisch profiel volgens haar niet kennen omdat je een geur cadeau hebt gekregen of omdat je een campagne overtuigend vond. Er volgt een vragenlijst. Eerst geslacht, leeftijd en huidskleur invullen. Dan vraagt Emilie wat voor een soort man ik ben: macho, dichter, dandy of een sportief type.
Moeilijk, want ik ben het eigenlijk allemaal. Nou vooruit macho. Dan: welke filmhelden ik bewonder. In feite geen enkele. Ik ‘moet’ kiezen uit: Robert Redford (in zijn rol als The Great Gatsby), Harrison Ford (in zijn rol als Indiana Jones), Dark Vador in Star Wars of Leonardo di Caprio (als derdeklas passagier op en in de film Titanic). Help. Redford dan maar. Dan: wat vind je het belangrijkste in je leven? Seks, familie, geld of zakelijk succes. Ook weer zoiets. Nou ik was dus een macho, dus telt seks alleen voor me.
We zijn er nog niet. Helaas. Wat volgt: wat is mijn perfecte avond en wie had ik in een ander leven willen zijn? Christopher Columbus, Franck – met een extra c – Sinatra, Al Capone of Mick Jagger? Geen van allen. Jagger vind ik ‘te gemakkelijk’ als icoon. Dan maar Capone. Een gezellig schietpartijtje op zijn tijd is nooit weg. En als je een meisje naar je lonkt op een feessie, wat doe je dan? Ik blijf bij mijn vrienden en mijn perfecte avond is een etentje met hen.
Ik ben er bijna. Hou ik van sterke, originele, substantiële of frisse geuren? En gebruik ik die dan één keer of verschillende keren of niet noodzakelijkerwijs elke dag? Ik kies voor sterk en – lekker flauw – niet elke dag. En welke geur past bij deze macho, maar toch familie- en vriendenman volgens Emilie? Eau Libre. En dit is echt absurd of puur toeval. Want ik had besloten deze als eerste te recenseren. Mijn enige overweging: Yves Saint Lauren lanceerde in 1975 een gelijknamige geur – een groen, androgyn water – waarvan ik altijd spijt heb gehad dat ik daarvan maar één flacon van heb gekocht toen die begin jaren tachtig in de ramsj bij Etos lag.
Wanneer Emilie naar de horizon kijkt of wanneer ze bergen ziet dan kan ze overvallen worden door een frisse rilling. Dit wou ze – hoe origineel – in een geur vertalen: ‘Een explosie van licht en frisse noten in een parfum dat constant verandert’. En zo ontstond dus Eau Libre voor mannen. Ik hoop voor Emilie en klanten die zich door de presentatie laten verblinden, dat de andere geuren in de collectie eigenzinniger zijn, want Eau Libre heb ik al zo vaak geroken, soms beter, soms slechter. Citrus-, bloem- en houtnoten overspoeld door een zee- dan wel ozonakkoord. Maar om dit nu niche te noemen. Presenteer Eau Libre blind aan de hoofdinkoper van Douglas of Ici Paris XL en die zal besluiten deze non-de-script Calvin-Klein-Azzaro-Boss-Gant-mix niet in te kopen.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Het vrije water komt tot ontplooiing met bergamot, grapefruit en meloen ‘vastgehouden’ door ‘lekker vage’ groen akkoorden. Roze peper moet voor wat pit zorgen. Het hart is zachtbloemig door lavendel (foto) en jasmijn. De enige eigenzinnige noot is maté, maar dat stuurt de geur niet richting een wrang-groene basis. Die blijft op en top klassiek door sandel- en cederhout, tonkaboon en musk. En hierover het ozon-akkoord dat het vrije gevoel moet onderstrepen. Het enige voordeel: ambroxan (de synthetische ambergris) maakt zich een beetje los van de rest. Waardoor er een soort warm, musky idee onstaat. Maar niche? No way!
RUIK & VERGELIJK
Misschien ken je Emilie Bouge nog van…
Cathy Guetta Ibiza (2004)
Clarins Par Amour Toujours (2005)
Salvador Dali Little Cherry Kiss (2009)
GEURENGOEROE 