DE MAN VOLGENS PIERRE CARDIN:
BIJNA NICHEVERFIJNING
IN EEN DOORGEDRAAIDE AANBIEDINGENGEUR
Jaar van lancering: 1972
Laatst aangepast: 08/01/11
Neus: helaas onbekend
Pierre Cardin was samen met André Courrèges en Paco Rabanne de couturier die in de jaren zestig van de vorige eeuw de space age in de mode introduceerde.
Wil zeggen: met ouderwetse couturetechnieken een nieuwe, een op de toekomst gerichte look die als je goed kijkt – met terugwerkende kracht – eigenlijk heel klassiek blijkt.
Dat viel natuurlijk niet (of wel?) toevallig samen met de strijd tussen de Amerikanen en de Russen en de verovering van ruimte, te beginnen met de maan. En niet te vergeten de nu nog steeds populaire tv-serie Star Trek die zijn eerste uitzending in 1969 beleefde.
Hij is ook de eerste couturier die – vanaf de jaren zeventig – er geen moeite mee had om zijn toen nog chique naam op elk denkbaar product te plakken. En niet alleen op ‘luxe gerelateerde’. Je kunt het niet zo gek verzinnen of ‘the General Motors of fashion’ deed het met overgave: sigaretten, autobanden, bijzettafels, gewone tafels, telefoons, lampen, teddyberen. Zelfs op eten. Zo kocht hij begin jaren tachtig het beroemde Parijse restaurant Maxim’s en verbond hier aan een ‘kruideniers’-lijn.
En hoewel Cardin niet meer echt actief is, wordt zijn naam nog steeds gestikt op bijvoorbeeld kleding die niet onderdoet voor C&A en Zeeman. Heeft zijn naam geen goed gedaan. Vond hij decennia niet erg.
Tot 2010. Toen kon je in een interview in The New York Times lezen dat hij – toen inmiddels 88 jaar! – van plan was zijn naam terug te kopen, de licenties drastisch te beperken, het merk als het ware te reanimeren en in oude luister herstellen.
Logisch: in het Verre Oosten – zijn grootste afzetmarkt – is bijna niemand meer onder de indruk van zijn initialen op wat voor een product dan ook. En zowaar: zijn nieuwste shows voor de man, zijn typisch Cardin, maar wel heel erg gedateerd, niet vertaald naar nu. Absurd eigenlijk.
Ook op geurengebied is Cardin zeer actief geweest. De laatste jaren maakten er de verschillende licentiehouders een potje van. Ga ze niet allemaal noemen. Vond in 2001 op Curaçao wel een heel erg chic parfum van hem, genaamd Suite 16 (1960).
Opvallend: hij heeft maar één klassieker – Men’s Cologne – op zijn naam staan. Nog steeds te koop. En heel goedkoop. Wordt ook nog via zijn best wel knullige site die barst van de taalfouten – lijkt wel gemaakt in de jaren zeventig – aangeprezen.
Eveneens opvallend: de traditionele en veilige uitstraling van de geur. Van zijn oorspronkelijke couturehandschrift is niets te herkennen. Dat was natuurlijk de bedoeling: de man in de straat moest verleid worden, niet de hippe vogels en artistieke typen – die hadden toen al hun ‘niche-adresjes’. En dat deed je toen niet echt met mannen gehuld in space age-kostuums. En ja, heel veel mensen zien in de flacon een fallussymbool in optima forma.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
De inhoud is het tegendeel van viriel en nog steeds een prachtige geur. Staat nog steeds op mijn badkamerplankje. Wil wat zeggen.
En dat de geur in vakkringen nog steeds wordt gewaardeerd, blijkt wel uit het feit dat Patricia de Nicolaï Men’s Cologne – samen met Guerlains Habit Rouge (1965) – als inspiratiebron nam voor haar eerste mannengeur New York (1989).
Kruidig-zoet is volgens mij de omschrijving in een notendop. En de geur lijkt inhoudelijk nauwelijks veranderd. Je ruikt nog steeds de volheid van natuurlijke ingrediënten. Misschien inmiddels gemaakt van synthetische, maar dat weet de neus goed te maskeren.
En net zoals de eerste campagne (foto onder), is de geur zeer klassiek. Een elegant-frisse opening van citroen, bergamot en lavendel waaruit heel duidelijk de basilicum tevoorschijn komt omringd door een aura van sinaasappel.
Dit gaat naadloos over in anjer en leer in het hart. Gepeperd en stoer-zwoel dat wordt ondersteund door droog iris en dito sandelhout. Maar al heel snel neem je dé versierder van Man’s Cologne waar: de zwoele, warme en ‘intieme’ basis van tonkaboon, benzoïne, vanille en amber die een bosachtige ondertoon krijgt door eikenmos.
Eigenlijk kun je stellen dat deze geur nu erg niche aandoet. Had op het etiket Creed gestaan, dan had ik het ook geloofd.
RUIK & VERGELIJK
Toch maar eens doen:
Parfums de Nicolaï New York (1989)
