CRYPTO-GOURMAND
Jaar van lancering: onbekend
Laatst aangepast: 02/03/19
Dat maak je tegenwoordig niet vaak mee: het op www niet kunnen vinden van de betekenis van een naam. Sofron is in dit geval, wat mij betreft, nog meer misleidend omdat ik ervan uitging ‘dat het wel’ saffraan zou zijn, maar dit in nichekringen vaak toegepaste ingrediënt om een soort van suèdegevoel op te roepen of te versterken, ruik ik niet in deze geur en is in het Italiaans zafferano. Tik je sofron, dan is de eerste die verschijnt István Sofron, een blijkbaar beroemde Hongaarse ijshockeyspeler. En sofron kan ook een familienaam zijn. En dan verschijnt Sofron van Farmacia SS Annunziata. Verder geen info. Nou, dan gaan we ‘er maar’ vanuit dat het in dit geval een fantasienaam is.
WAT SOFRON IK EIGENLIJK?
Is een van die geuren die ik al jaren op de plank heb staan, flink heb gebruikt maar nog niet besproken. De laatste dagen ruik ik’m aan een stuk door en dat komt door mijn onlangs besproken Méchant Loup (1997) van L’Artisan Parfumeur. Zit zo: ik heb bij Sofron het gevoel dat Méchant Loup eigenlijk zo had moeten ruiken omdat ik hierin meer hazelnoot en harsen meen te herkennen.
Geroosterde hazelnoot is natuurlijk een melange van verschillende geurmoleculen (ik denk aan hout, vanille, wierook, mirre) en die ruik ik overtuigender in – inderdaad – Sofron. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar toch ook hier: een gourmandsensatie terwijl dat misschien ook niet de intentie was en de gebruikte ingrediënten er eveneens niet naar zijn. Of zou het de mix van abrikoos, mirre en sandelhout zijn?
Anyway, de overall impression: warmte, behaaglijk richting met z’n allen rondom de openhaard tijdens de herfst of nu, wanneer het naderende voorjaar de winter aanspoort te vertrekken. Dat gevoel is er niet direct. Eerst een lenteachtig gevoel met appel en perzik in een halo van citrusnoten, vervolgens wordt het geleidelijk aan donkerder door groenige en kruidige noten die al snel in de ‘security blanket’-basis overgaan.
Elegant is de link tussen sandelhout en mirre, beide melkachtig warm ‘gedragen’ door een sterke houtnoot – ceder en patchoeli. En toch dat gourmandgevoel, terwijl de hiervoor benodigde smaakmakers ontbreken. Wonderlijk. Maar tegelijkertijd – lanceringsjaar is mij onbekend – ik weet niet of je de compositie an sich typisch of nog niche kunt noemen, omdat je dergelijke ‘geurgewaarwordingen’ inmiddels ook mainstream kunt ervaren. Ook weer opvallend: Sofron heeft een cleane basis, maar dat zou ook kunnen doordat de sandelhout en patchoeli synthetisch van aard zijn.
Nou vooruit, nog een dingetje: Sofron is voor mij eerder een ambiancegeur dan een voor ‘persoonlijk gebruik’. Ik schrijf nadrukkelijk voor mij, want voor je het weet vormt zich een leger van internettrollen die me shit, hel en verdoemenis toewensen omdat die het toch echt anders ziet.
GEURENGOEROE 