EEN ELEGANT-KLASSIEK FRUITIGE BLOEMENGEUR
#FOOTPRINTFREE FRAGRANCE
Laatst aangepast: 17/12/18
Neus: Daniela Andrier
Etienne de Swardt, oprichter van Etat Libre Orange, weet als geen ander dat de boodschap belangrijker is dan de inhoud. Met goede storytelling wordt een geur ‘vanzelf’ interessanter, laat je een geur anders ervaren.
Hij weet ook dat je naast experimentele ook ‘kant en klaar’-herkenbare geuren in je collectie moet hebben. Hij weet dus dat zijn meest controversiële geur (Sécretions Magnifiques uit 2007 – ‘ruikend naar bloed en sperma’) mensen naar zijn merk zal trekken (interesse gewekt) die hierdoor wellicht de meer toegankelijke edities gaan kopen. Zoals (zelfde jaar) Je suis un Homme (klassieke aromatische houtgeur) en Fat Electrician (2009) – ondanks de ‘kinky en white trash’ uitstraling gewoon een krachtige vetiver (een van de geliefdste mannengeuren). Of de heerlijke van bloedsinaasappels overlopende Cologne (2014).
Nu het maatschappelijk debat – men neme #metoo – op belachelijke wijze ook onderdeel van de storytelling/marketing in de parfumindustrie is geworden – neem Calvin Kleins Women (2017), neem Maison Margiela’s Mutiny (2018) – is De Swardt er als de kippen bij om dit te kapitaliseren. Hij pikt alleen een ander aspect op: opwarming van de aarde, no time to waste, recycle, hergebruik van afval of verwerking van ‘overbodige’ industriële bijproducten.
Dit en ‘allerhande’ komt samen in Les Fleurs du Déchet – I Am Trash. Vrijvertaald: Afvalbloemen, ik ben uitschot. Het idee: ingrediënten al één keer gebruikt, een tweede keer ‘destilleren’ waardoor (dezelfde) parfumoliën worden gewonnen die alleen een ander facet onthullen. In dit geval: ‘appel-olie’ (afkomstig van afval uit de ‘fruitsap-industrie’ bestemd voor veevoer), ‘rose neo absolute’ (gewonnen uit ogenschijnlijk ‘uitgeputte’ rozenblaadjes voor een tweede keer gedestilleerd), en ‘cedarwood atlas neo absolute’ (een tweede destillatie van cederhoutsnippers voor ze in brandstof worden omgezet).
WAT LES FLEURS DU DÉCHET IK EIGENLIJK?
Met het ‘stinkende’ afval valt het wel mee. Want Les Fleurs du Déchet – I Am Trash is een mooi-elegante geur die hoe vernieuwend en ‘vies’ het destillatieproces ook is, klassiek en vertrouwd aandoet. Met andere woorden: presenteer de geur onder een andere naam als de nieuwe Chanel – Gabrielle Eau Sumblimée – en je verkoopt hem waarschijnlijk met minder moeite. Ik noem bewust Chanel omdat ik een lichte, niet opgevoerde aldehyden-noot bespeur.
Je kunt je eveneens afvragen of met de bestaande klassieke winningsprocessen en de gewone klassieke ingrediënten de uitkomst niet hetzelfde was geweest. Moet ook gezegd: afgezien van appelolie, ‘uitgeputte’ rozenblaadjes en het neo-cederhout, zijn het voor mij vooral de groene mandarijn, bittere sinaasappel en aardbei (waarvan de geur/smaak synthetisch wordt opgeroepen) die schwung aan de geur geven en het ‘overschot’ jeu geeft.
Dit trio ruik je vooral in de opening; they lead sprankelend the way naar de rest. Een zomers gevoel en tegelijkertijd toch koel. Opvallend: hoe de appel en de roos samen een mooi bloemig effect opleveren. Zoet, maar op de een of andere manier ook groen, groenig. Alsof de bladeren mee in de versnipperaar zijn gegaan. Ook de basis, blijkt na langer doorruiken iets ‘ingewikkelder’. Het hout heeft een mooie, lichte, verbrande ondertoon zonder dat het aan wierook doet denken.
Verbaasd me, of beter gezegd: ik ben blij verrast dat Daniela Andrier voor Les Fleurs du Déchet – I Am Trash tekende. Want haar MiuMiu- en Tiffany & Co-geuren storen me: über-intellectueel en ‘über-neus’ gepresenteerd, blijken ze bij nadere beschouwing toch meer marketing- dan inspiratie-geïnspireerd én laten je nauwelijks ervaren wat Andrier beoogt op te roepen.
GEURENGOEROE 