AVON-GARDE & ‘AVON BASHING’
A LONG READ
Jaar van lancering: 1980
Laatst aangepast: 30/04/18
Neus: onbekend
Droomde ik nu dat ik mocht aanschuiven bij Tijd voor Max, of was het gewoon een bad trip in verband met het 75jarig bestaan van L(ucy in the)S(ky with)D(iamonds)? Oordeel zelf.
‘Oh, ik zie dat we alweer aan de laatste vraag zijn toegekomen. Geurengoeroe, als wie, wat wil je in een volgend levend terugkomen?’ ‘Goede en interessante vraag Martine. Als een lesbo seriemoordenaar die nooit gepakt wordt… een Egyptisch farao met facultatief geheugenverlies. Moeilijk hoor. Maar Sybrand als je echt diep in mijn hart zou kunnen kijken dan toch als Avonconsulente tijdens de wederopbouw van Europa. Veeltalig monster als ik ben Marc, zou ik over velden en wegen in elke uithoek vol enthousiasme als een ‘colporteur de rêves’ langs de deuren gaan om die prachtparfums uit Amerika onder het volk te verspreiden – tegen betaling of desnoods op afbetaling André – ha, ha, ha!’
Martine: ‘Maar waarom nu Avon precies?’ ‘Omdat het bedrijf op een bepaalde manier de wegen tussen en kunst en kitsch aan het overbruggen waren, slechten eigenlijk. Dat zeg ik met de kennis van nu. Als klein kind zat ik vol verwondering en gebiologeerd in de kleurrijke folders te kijken, te wachten op het moment waarop de consulente zou langskomen. Andere jongens zaten op voetbal, ik zat overal aan te ruiken, hield mijn herbarium netjes bij en ondertussen volleybalde en badmintonde ik wat in clubverband, maar struinde toch het liefst rommelmarkten af naar afgestane geuren.’
André: ‘Wanneer heb je voor het laatst een Avongeur gekocht?’ ‘Dat is leuk dat je daarnaar vraagt, want heel toevallig onlangs nog, in Hoogeveen – of all places. Om precies te zijn in Het Goed, een tweedehandswinkelketen. In een gesloten vitrinekast gevuld met dingen, objecten en parafernalia die moeten doorgaan voor duur en zeldzaam maar het niet zijn, zag ik een parfumflescollectie ‘afgestaan’ naar ik vermoed door (klein)kinderen van een net overleden very old geworden, dat wel, (groot)oma. De verkoopster vroeg of ik ze allemaal wou kopen tegen een schappelijke prijs. Maar dat vond ik way too much. Want de meeste flacons, uitgezonderd een, vielen voor mij nu toch in de categorie heftige kitsch.’ Martine: ‘Jeetje wat gaat de tijd nog snel en we zouden nog uren met je kunnen praten, maar Karin Bloemen moet ook nog een door haar net ontdekt maatschappelijk probleem onder de aandacht brengen en Willeke Alberti wil nog een niet echt door zijn familie gemiste, maar toch gevonden opa toezingen, dus dat kom je, hoop ik, in een andere aflevering met ons delen.’ Geurengoeroe: ‘Hé, wat jammer nou, want ik had naast deze geur nog een ander aspect willen belichten…’.
En wel het volgende: een leuke en gezonde reactie van een ‘avatar’ op www.basenotes.net. Zijn naam: Zealot Crusader. Die stelt het volgende kort door bocht: in de snobistische perfumista communtiy krijgt Avon als huis een ongepaste hoeveelheid haat toebedeeld ondanks het feit dat veel mensen genoten hebben, genieten van de geuren. Alles wat Avon doet komt door toeval en is verder alleen maar goed in het jatten van populaire concepten. Alsof alles wat het sinds de oprichting in 1886 heeft gedaan puur een kwestie van puur geluk is geweest. Onterecht volgens Zealot Crusader. Daar reageert judahsmith weer op. Hij bekent als het ware schuld, moet toegeven dat veel Avongeuren helemaal niet slecht zijn, in het bijzonder Black Suede.
Geurengoeroe bedoelt maar. En die heb ik dus voor € 9,00 gekocht. In die ‘Originalfassung’ verpakt in een glazen leeuw met plastic dop. Is het kunst, is het kitsch? Ik vind het, laat ik het zo zeggen, knap gedaan. Als het geen parfumflacon was geweest, dan was het gewoon een leuk deco-dingetje voor in je interieur. Had je ook nu nog zo maar op een inspiratiepagina kunnen vinden in een interieurglossy. Maar het gaat dus om de inhoud.
WAT BLACK SUEDE IK EIGENLIJK?
Ik heb het dan over de vintage-versie, want Black Suede is nog steeds op de markt zij het in aangepaste vorm. Eerst een kruidige frisheid – citrus met een salie-noot gehuld in een halo van aldehyden. Aangenaam. Dan lavendel all the way die heel mooi eigenlijk wordt gepareerd aan heliotroop – poederig, vanille-zoetig – droog gemaakt door nootmuskaat. Een interessante, niet vaak geroken combi.
Vervolgens een warme ambernoot met ondefinieerbaar hout waarachter zich heel langzaam ‘een soort van’ suède openbaart (die je op de een of andere manier al lichtjes in de opening waarneemt) terwijl de kruidigheid toch present blijft. Moet gezegd: je kunt niet echt lang van de suède genieten, de amber neemt het over en de sterkte – tussen eau de cologne en eau de toilette – noodzaakt je Black Suede vaak te splashen om de ‘totaalintensiteit’ lange tijd achter elkaar te ervaren.
En wat naam betreft; had zowel door Michael Kors als Tom Ford op een flacon geplakt kunnen worden.
GEURENGOEROE 