ZWOEL-FRIS, FRIS-ZWOEL
MAAR: WAAR IS DE PASSIE IN HET JUBILEUMJAAR?
Jaar van lancering: 2018
Laatst aangepast: tweede lentedag
Neus: Thierry Wasser?
In het jaar dat Guerlain zijn 190 jarig jubileum viert, wordt de in 1999 gestarte Aqua Allegoria opnieuw gepresenteerd. Wil zeggen: de negen populairste van de tig in de loop van de jaren verschenen edities, worden opnieuw in het assortiment opgenomen. Eén daarvan verandert van naam: Grosselina uit 2006 heet nu Rosa Rossa.
Daarnaast zijn sommige qua compositie aangepast: zachter, lichter, meer white musky, meer vrouwelijk. En dat ruik ik vooral bij twee klassiekers in de serie: Pamplelune en Herba Fresca (beide 1999) die toevallig mijn favo’s zijn en samen met Mandarine Basalic (2007) de meest androgyne. Het resolute, ruige, stoere, puur natuur-gevoel is verdwenen, zijn te bewerkt, te geconfectioneerd, te ‘vrouwelijk’. Jammer.
Nu Guerlain zelf aan het woord: ‘De charmante Aqua Allegoria-geuren brengen op hun eigen opgewerkte en spontane manier van nature hartverwarmende akkoorden waarin bloemen en fruit, en fruit en huid met elkaar versmelten tot een heerlijk bruisende eau fraîche, van tedere kleuren en een opgewerkt gevoel’. Moet volgens mij opgewekt zijn.
Volgens Guerlain wordt de neus met Aqua Allegoria uitgedaagd, want zijn taak: ‘De frisheid van een cologne combineren met de geur van een eau de parfum. Durven te kiezen voor eenvoudige plantenakkoorden, helder als water, die in alle tuinen ter wereld aanwezig zijn en uitgedrukt worden met uitzonderlijke grondstoffen’. Kanttekening: ik heb bij alle Aqua Allegoria’s nooit een eau de parfum-gevoel gehad. En dat is maar goed ook. Eerder een cologne op eau de toilette-sterkte.
Over de aller-aller-allernieuwste Aqua Allegoria: ‘Vroeg wakker worden in de frisheid van de ochtend, een wandeling maken in een tuin waarin een briesje de dynamiserende geuren van citroen, pompelmoes en mandarijn met zich meevoert. Genieten van de zonovergoten passievrucht en een duik nemen in het kristalheldere water van een lagune. Zich uitstrekken en de zonnestralen op de huid voelen, de zonnige geur van ylang-ylang opsnuiven’.
WAT PASSIFLORA IK EIGENLIJK?
Nieuw voor mij: volgens Guerlain speelt bergamot uit Calabrië de hoofdrol in alle Aqua Allegoria’s – nou dat klopt dus niet. In sommige variaties ruik ik ze helemaal niet en in Passiflora moet ze het opnemen tegen citroen en grapefruit. En die winnen sans problème, want de opening is behoorlijk citrus-scherp, mist de bloemige elegantie van pure bergamot.
In ieder geval: deze – wel aangename – opening houdt behoorlijk lang aan, wordt vervolgens ‘verwaterd’ door een aqua-noot waaruit ineens, plots de passiebloem – foto – ‘popt up’. Zwoel, warm, nectar-achtig en op een gegeven moment mooi bloemig ondersteund door ylang-ylang en oranjebloesem. En ik neem op het eind een niet genoemde witte musk waar die als een soort poederige sluier over de compositie valt. Maar niet dood. Want de passiefruit-ylang-ylang-combinatie blijf je ruiken.
Alleen, in het jubileumjaar had ik iets meer, iets meer Guerlain verwacht. Beetje nondescript, beetje ongeïnspireerd. Er ontbreekt iets waarvan velen menen dat het nu vol overgave in een product moet zitten en wél in de naam van de geur besloten ligt. Of zou de neus het voor het jubileumjaar te druk met andere creaties hebben gehad?
GEURENGOEROE 