GOLIGHTLY!
HET VERSCHIL TUSSEN EEN JUWEEL EN EEN GEUR
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 28/10/17
Neus: Daniela Andrier
Flirten mag niet meer. Fluiten mag niet meer. ‘Fragrancen’ binnenkort ook niet meer, dat je zegt ‘mmm wat ruik je lekker!’ Voor je het weet word je uitgespuugd, weggemept, naar de schandpaal geleid terwijl je alleen maar oprecht complimenteus wou zijn. Laatste werd onlangs uitbundig gedaan tijdens de presentatie van de nieuwe geur van Tiffany’s & Co. De juwelier had voor de gelegenheid naast de pers een trits BN-ers/influencers geïnviteerd. En die zongen allemaal na het ruiken van de geur unisono in koor: ‘Mmmm, wat lekker!’ en variaties op dit thema.
Ze moeten wel, is een van de onderdelen van hun verdienmodel. Jammer dat je níet hoort, waaróm ze de geur lekker vonden. Was toch fijn geweest als een van deze wandelende reclameborden ter plekke dat treffend onder woorden had gebracht. Of later op haar/zijn eigen social media-platform had ‘onthuld’ dat de geur eigenlijk een beetje of heel veel tegenviel – ‘#sorryTifannybutloveU4ever!’ – maar dan goed onderbouwd door research en bijvoorbeeld het persbericht te hebben doorgenomen. Want laatste roept een aantal vragen op. Althans bij mij.
Vooropgesteld: de naamsbekendheid van Tiffany & Co is wereldwijd mega en volgens mij vooral gestoeld op de verfilming (1961) van Truman Capote’s novelle Breakfast at Tiffany’s (1958) met Audrey Hepburn in de rol van Holly Golightly.
Of iedereen hiervan op de hoogte is en ook van de boeiende geschiedenis van – aldus het persbericht – de beroemdste juwelier Amerika blijft natuurlijk de vraag. En beroemdste? Harry Winston en Graff denken daar trouwens anders over afgaande op ‘jewellers specialised sites’.
Anyway, de narratief – zoals dat tegenwoordig zo hip-interessant heet – van Tiffany’s & Co is inderdaad indrukwekkend en een verfilming waardig. Wat me alleen stoort en waar zoveel (vaak zelfbenoemde) luxemerken last van hebben: het constant rondstrooien van adjectieven en superlatieven die eigenlijk vanzelfsprekend zouden moeten zijn. Hoe meer je het benoemt, des te ongeloofwaardiger het wordt. Als je niet oppast gebruik je zonder het in de gaten te hebben dezelfde beperkte woordenschat van Tellsell-programma’s. Tiffany’s & Co staat dus voor: ‘onbetwiste stijl’, ‘superieure kwaliteit’, ‘innovatief’, ‘traditie van excellence’, ‘wereldberoemd’, ‘kostbaar’, ‘meest iconisch’, ‘uniek’, ‘gedistingeerd’.
En of Steven Meisel (anno 1954) blij is met de omschrijving ‘legendarische fotograaf’ kun je afvragen. Dit lovende adjectief wordt meestal toegepast op personen/‘producten’ die of heel oud of niet meer onder ons zijn. Foutje ook: ‘Charles Lewis Tiffany’s passie voor diamanten bracht hem tot de aankoop van de Tiffany Diamond, een zeldzame en briljante gele diamant’. Tenminste, ik kan me niet indenken dat deze in 1877 ontdekte steen van 128.54 karaat vóór de aankoop van Charles Lewis al Tiffany genoemd werd.
Het voor mij ‘nieuwste’ nieuws staat onderaan het persbericht: het beroemde Tiffany Blue is geïnspireerd op de kleur van de eierschaal van het roodborstje.
Een mooi klein, poëtisch detail dat ook veel van de juwelen (vintage & new) kenmerkt. Zoals ook de inspiratie voor de geur: iris. ‘Gaat terug naar de vroegste schetsen in het Tiffany-archief en is innig vervlochten met het dna van het huis: een irisbroche gezet met demantoïde granaatbloesem en Montana saffieren waarmee Tiffany de Grote Prijs won op de Wereldtentoonstelling van 1900 in Parijs. Jammer dat je dat niet terugziet in de flacon en niet ‘terugruikt’ want…
WAT TIFFANY’S & CO. IK EIGENLIJK?
… het is een geur waarmee de wel heel erg jonge consument op haar wenken bediend wordt. Easy going, mainstream en van alle trendy smaken ‘een beetje wat’ is deze als ‘sprankelende florale musk’ omschreven geur. Tiffany’s & Co. mag dan ‘een contemporaine visie op de meest kostbare ingrediënten van de traditionele haute parfumerie’ zijn. Ik ervaar dat niet.
De geur opent met bruisende topnoten van mandarijnblad. En dat is in ieder geval groenig-fris met op de achtergrond een associatie met, een hint van zoet rood fruit.
Dan komt het: ‘In het hart speelt de kostbare irisbloem de hoofdrol. Na in Frankrijk in juli en augustus te zijn geoogst, wordt de irisboter verkregen door een unieke extractie door hydro-distillatie, exclusief voor de Tiffany-geur, die zorgt voor een pure, heldere, sensuele en langdurende volheid tot de laatste noot’. Hydro-distillatie is niet uniek en dus niet exclusief – het wordt al heel lang toegepast in de parfumindustrie. En het is niet de bloem maar de wortel.
En ik heb iris op deze manier al vaker geroken – het aantal ‘solifleur’-irisgeuren in de nichebranche is enorm. En die ruiken zoals irisboter hoort te ruiken. Of smeuïg (Iris Hermès) of poederig (L’Heure Exquise Annick Goutal), of koel (Irish Silver Mist Serge Lutens) of zonnig-warm (La Pausa Chanel). Om er een paar en de verscheidenheid van iris te noemen.
De ‘boodschapper van de goden’ in Tiffany & Co is verpakt in laagjes musk – want deze iris ruikt heel zacht, poederig, clean met een vleugje hout (patchoeli ontdaan van zijn kamfernoot) en behoudt in de basis ook een zekere vorm van frisheid.
Vreemd hoor dat Daniela Andrier de iris zo eendimensionaal presenteert. Want afgaande op de bovengenoemde broche (zie foto: ik kan niet met zekerheid zeggen of het de winnende broche is, maar is in ieder geval door Tiffany & Co. vervaardigd) had ik meer verfijning, diepte en eigengereidheid verwacht.
Nog vreemder: Andrier tekende in 2007 voor Infusion d’Iris van Prada, de geur die als het ware ‘iris-niche’ bij het grote publiek introduceerde. En dat terwijl ik Tiffany’s & Co hoger inschaal op de lijst van ‘meest exclusieve luxe merken’. Tiffany’s & Co is voor mij een zomerversie van Infusion d’Iris.
Hiermee wordt maar weer eens bewezen dat geuren in de ketenparfumerie het afgelopen decennium nog transparanter, nog ‘eenvoudiger om te dragen’, nog frisser, nog fruitiger, nog ‘muskier’ zijn geworden en daardoor inwisselbaar en minder memorabel.
Tiffany’s & Co. neemt zijn terugkeer in de parfumerie te serieus, verdrinkt in zijn eigen ambities terwijl subtiele humor (wil zeggen verwijzen naar in ‘luxe kringen van goede smaak’ geliefde verhalen en anekdotes) toch ook een van de onderscheidende kenmerken van high end-merken zijn.
En dat het geen naam voor zijn geur weet te vinden, ook zoiets! Ik weet het in ieder geval wel: ‘Tiffany & Co. presents Golightly!’. Audrey Hepburn past met haar tiny, très petite maten ‘zo goed als’ in de doelgroep-leeftijdsmal. Toen zij als Golightly voor de etalage van Tiffany & Co in New York stond was ze 31. Of is dat nu eigenlijk alweer te oud?
