ZOVEELSTE ANGEL IN DISGUISE
Jaar van lancering: 2008
Laatst aangepast: 26/06/17
Neus: onbekend
Dit bericht whatsappte een vriendin van me onlangs vanuit Frankrijk met de opmerking ‘maar alweer 25 jaar geleden’. Onderwerp: Angel van Thierry Mugler. Zij was een van de eerste draagsters in Nederland, was er verliefd op kreeg hierover zoveel opmerkingen, werd zelfs op straat aangesproken. Nu kan ze’m niet meer luchten, wordt bijna onpasselijk bij het geringste vermoeden…
Ach, hoe vaak gaat het zo niet de liefde! Ik heb een, om in relatieproblemenjargon te blijven, een haatliefdeverhouding met Angel. Ik vind de introductie en presentatie – met het effect van een meteorietinslag – nog steeds indrukwekkend, de geur qua revolutionair vertrekpunt ook. Maar heb het nu teveel geroken: Mugler heeft zijn Angel met alle variaties flink uitgemolken – positief gesteld: Mugler verkende het melkwegstelsel voor ons om nieuwe engelen te ontdekken – en de concurrentie heeft inmiddels de drempel ook uitgesleten bij de patisserie.
Zoals Les Parfums de Rosine anno 1918 – het eerste couturehuis met een parfumlijn. En wat voor een: de ene creatie nog inventiever, dromeriger en origineler dan de andere. Kwam natuurlijk door de oprichter: Paul – ‘le magnifique’ – Poiret, deze couturier werd een eeuw geleden omarmd en bejubeld – de zegetocht van Chanel moest nog beginnen – zoals dat nu nog maar weinig ‘collega’s’ voor elkaar weten te krijgen. Achteraf stom, stom, stom om je parfumtak te vernoemen naar je dochter. Dat werkt ‘marketing technisch’ onhandig. En dan gooit de Grote Depressie van 1929 roet in zijn leven en van honderden miljoenen anderen wereldwijd en moet hij zijn couture- en parfumhuis sluiten. Hij overlijdt in 1944 berooid en vergeten.
Maar dan: het huis wordt in 1991 heropend door Marie-Hélène Rogeon en is hiermee achteraf gezien een van de eerste vintage luxemerken. Vintage… nu ingeburgerd en tot vervelens toe uitgemolken maar toen een begrip eigenlijk alleen van toepassing op drank (en dan met name port) en auto’s.
Het leidprincipe wordt de roos – logisch gezien de naam van het huis. Flauw om te zeggen: Paul Poiret zou zich in zijn graf omdraaien bij het zien van de presentatie – niets, maar dan ook niets, herinnert aan zijn creatieve geest. Wat je krijgt: alle clichés die hangen rondom om de roos in een boring standaardflacon… vul zelf maar in. Toch vind ik het knap dat Les Parfums de Rosine zich staande weet te houden tussen alle oude en nieuwe nichelijnen in de parfumerie. Jaar in, jaar uit geurvariaties op de roos verzinnen – ik zou er moe van worden. Maar ik weet zeker dat er voldoende vrouwen zijn die dit van een ‘romantisch’ parfumhuis verwachten en ‘niet kunnen wachten’ op een nieuw ‘Rosientje’ helemaal als die gemaakt van chocolade – of niet?
WAT ROSE PRALINE IK EIGENLIJK?
Ik kreeg dus toevallig een proefje door een aankoop bij www.parfumaria.com en verbaasde me over hoe standvastig toch de gourmandgeur – Rose Praline is een Angel in disguise. Gourmand is ook niet meer echt mijn ding, maar begrijp nog steeds de ‘troostende’ charme. Je ruikt een druipende roos gemaakt van chocolade met een paar extra smaken die de geur pit geven. Remember: Bonbon (2014) moest nog gemaakt worden tijdens de bonboncursus voor couturiers.
De eerste laag verrast het meest: een door bergamot ingepakt kardemom – fris en groen, groen en fris waar al snel de chocolade over wordt uitgestort waaruit een roos ontspringt die zeer ‘vanillezoet’ en iets minder fruitig is. Leuk om te ruiken hoe hier de geranium en de thee de roos een vaag groenig-bloemig accent geven; zorgt voor wat lucht in de chocoladesaus – maakt die niet te dik. Ondanks het feit dat de chocolade blijft druipen in de kern van de bonbon opgevangen een oriëntaalse basis van amber, musk en sandelhout.
GEURENGOEROE 