BESCHAAFDE INTRODUCTIE. MISSCHIEN TE?
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 01/06/17
Parfumontwerper: Tanja Deurloo
Patrick Munsters, oprichter van het modemerk Scotch & Soda, kiest met zijn nieuwe label voor een hoger niveau. Salle Privée is voor mannen op zoek naar de elegantie en tijdloze waarden van de klassieke herenkleding.
Geurengoeroe’s bescheiden reactie: zijn er al niet genoeg van dit soort high end-merken waar het geoefende oog getrakteerd wordt op de prachtigste details: exquise stoffen, prachtige coupe; de jassplit nét wat hoger, de schouderbreedte juist net wat smaller of schoudervullingen helemaal afwezig? En natuurlijk de afwerking. Ik kan er zo een stuk of tien noemen, maar dat kost me te veel tikwerk. Het voordeel zullen we maar zeggen in het kader van de heersende ‘hollanditis’: Salle Privée is honderd procent ik hou van Holland. Iets waar we voorheen niet, maar tegenwoordig best wel trots op mogen zijn.
Dit wil Munsters ondermeer met zijn luxe label: ‘Consumers often prefer quantity over quality, while I believe the contrary, luxurious timeless clothing is the concept worth pursuing. We should respect the classic silhouette and century old manufacturing techniques, yet combine them with modern values creating a collection that consists of luxurious timeless and ready-to-wear items fundamental to a man’s wardrobe’. Google translate: ‘Consumenten hebben vaak de voorkeur aan kwantiteit over kwaliteit, terwijl ik tegelijkertijd geloven, luxueuze tijdloze kleding is het concept waard om te volgen. We moeten de klassieke silhouet- en eeuwenoude productietechnieken respecteren, maar combineren ze met moderne waarden die een collectie vormen die bestaat uit luxe tijdloze en klare artikelen die van fundamenteel belang zijn voor een man’s garderobe’.
Iets anders, ik blijf een muggenzifter op alle fronten: wat moet ik me bij salle privé voorstellen? Met Munsters’ kledingfilosofie in mind denk ik dan eerder aan een chambre privée. En als het dan iets groter moet zijn: salon privé. Je spreekt toch ook van een couturesalon.
De eerste geur van Salle Privée, samen met parfumontwerper Tanja Deurloo ontwikkeld, huldigt dezelfde ‘waarden’ zoals je dat tegenwoordig in luxe jargon noemt. Naam: Le Temps Perdu. Maar, jeetjeohjehemeltjemarialief, die naam kan echt niet meer anno 2017. Zoveel mensen in parfumland die er naar gezocht hebben en maar naar blijven zoeken. Maar de volledige romancyclus waaraan gerefereerd wordt lezen, ho maar!
Staat chic en zo, staat sentimenteel (in de goede zin van het woord), staat high brow, maar laat Marcel Proust nu een keer met rust! En nu we het er toch over hebben: wat is er verloren gegaan volgens Salle Privée? Wordt me niet duidelijk op de https://www.salle-privee.com. Wel duidelijk de prijs: 100 ml € 190,00. Vind ik nogal pittig.
WAT LE TEMPS PERDU IK EIGENLIJK?
Ik heb drie proefjes van 2ml over een periode van een paar weken geprobeerd, maar het heilige vuur wil niet overslaan. Dat wel en altijd fijn en chic: geen citrusknallende opening. Je zit direct in een sfeervolle ambiance. De over all indruk: beschaafd, understated, elegant. Maar voor deze drie omschrijvingen kun je ook ‘te’ plaatsen. Het gevoel dat Le Temps Perdu wil overbrengen is er allemaal: ‘Een gelaagde compositie rond een hart van amber en musk op basis van rijke houtachtige akkoorden, harmonieus geblend met een hint van ambrette-absoluut’.
Maar het had van mij wel wat voller en rijker gemogen. De amber en musk zijn mooi vloeibaar en het strakke hout op de achtergrond doet ook zijn werk, maar voor mij te bescheiden. Geldt ook voor de ambrette (foto) met zijn ‘natuurlijke muskgeur’ met groene noot zoals wel wordt beweerd: we would like more.
Hoe ambrette kan werken, ruik ik nogal altijd overtuigend en zo aangenaam in Lancôme’s 1000 & Une Roses (1999). Hoe te omschrijven: zalvend, musky sensueel en zoals ook in Le Temps Perdu ‘warm en animalistisch’. Voor mij had de geur, om in lijn met de naam van het merk te blijven, wat meer Armani Privé-allure mogen hebben. Hoewel die de laatste jaren aan verfijning heeft ingeboet, maakt over amber gesproken Ambre Soie (2004) nog steeds indruk, terwijl ik niet echt ‘van de amber’ ben. En de prijs is slechts een paar euro meer.
Maar, wellicht is mijn kritiek juist wat Patrick Munsters voor ogen had: bescheiden luxe in geur. Toch zeg ik: naar een extreme interpretatie van Le Temps Perdu ben ik benieuwd.
GEURENGOEROE 