BRANDEND ZAND (ZONDER VAREN)
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 17/03/17
Neus: Olivier Cresp, Fabrice Pellegrin
Zal wel aan mijn liggen, maar Bracken doet me denken aan fracking – een ‘nieuwe’, controversiële manier van aardolie winnen in vooral Amerika met een funeste invloed op de omgeving en de natuur als je de tegenstanders onder aanvoering van Leonardo di Caprio mag geloven.
Fracking kun je eigenlijk ook op de parfumindustrie toepassen, maar dan positief want in laboratoria worden allerlei ‘nieuwe maar vergeten’ grondstoffen bewerkt om te zien of je er geur aan kunt onttrekken. Waar de parfumindustrie nu zijn zinnen heeft op gezet is schimmels. Als het hierin in slaagt betekent dat een nieuwe revolutie na de ontwikkeling van synthetische ingrediënten. We houden u op de hoogte.
Als mijn Engelse kennis iets verder had gereikt had ik deze intro niet hoeven schrijven, want bracken is een ander woord voor varen. Niet bootje varen, theetje drinken, maar de plant. Weet alleen niet of deze naam wel past bij de klassieke, plechtstatige en cliché Oriënt-uitstraling van Amouage.
Moet dan eerder denken aan Andy Tauer, Pierre Guillaume en Byredo. Amouage die normaal grote, meeslepende en ‘maatschappelijk verantwoorde’ verhalen heeft, houdt het dit keer op hun site erg kort: ‘An elegant fougère unveiling an aromatic vibrancy and freshness with an enigmatic signature’. Google translate: ‘Een elegante fougère onthult een aromatische levendigheid en frisheid met een raadselachtige handtekening’.
WAT BRACKEN IK EIGENLIJK?
Interessant om te zien hoe andere kenners de geur ontvangen. Vanuit de verkoophoek gezien door www.luckyscent.com – enkele hoogtepunten: ‘Amouage is never a house to just copy what everyone else is doing, so we went into Bracken expecting greatness’. ‘Our expectations were surpassed; might be destined to become a masculine classic’. ‘Amouage breaks with its oriental tradition, offers something more in line with a Victorian herb garden than an Arabian souk or palace’. ‘Fougere lovers, we know you have a lot to choose from, but set all that aside – your new signature scent has arrived’.
Wat een verschil met de geurprofessor-parfumchemicusanalyticus van www.kafkaesqueblog.com: ‘It’s a pity that the type of lavender used is so rough, but it’s actually not the difficult part the opening. Its combination with the increasingly shrill lemon and the nose-searing wood smoke that is rapidly seeping upwards from the base results in an accord that feels antiseptic and a lot like a smoky version of a toilet bowl cleaner’.
En toen: ‘Bracken shifts after 25-30 minutes. A spicy patchouli awakens in the base, stirring next to expanding ripples of tonka which begin to seep upwards. Up top, the cinnamon becomes a major and lovely presence, but several of the other notes start to overlap, turning blurry, while others fade away, rendering the overall bouquet less complex. The lemon and geranium fuse into one; the sense of ferns and wet earth disappears; and the wood smoke grows stronger’.
En toen: na twee alinea’s haak ik meestal af bij Kafkaesque. Je kunt ook te diep een geur ingaan en daardoor doodpraten. Ik heb in ieder geval geen link met toiletreiniger. Vind ik sowieso altijd erg makkelijk een dergelijke vergelijking en, trouwens, daar zitten geurtechnisch hele aangename tussen. Ik ruik de citrusnoten nauwelijks. Kwestie van even met je ogen knipperen en weg is het. Ik ervaar vanaf de opening iets anders: ik bevind me op een zandpad… en nu wordt het persoonlijk: afgelopen zondag fietste ik dus in de zonovergoten omgeving van Oosterhesselen door de bossen en zei tegen mijn fietspartner dat het onmogelijk is om de natuur te kopiëren. Ik rook namelijk Bracken: ik rook gras, zowel fris, zowel droog, ik rook bladgroen, zowel vers, zowel gedroogd, ik rook dennenhars, ik rook hout, ik rook door zon verwarmd zand – kon je dit maar olfactorisch vastleggen met je smartphone en forwarden.
Dan valt de echte Bracken natuurlijk tegen. Wat ik me tegenstaat is de droogte – Amouage mag dan dit keer zijn wierookstokje niet berijden, maar ik krijg toch een rokerig gevoel. Het lijkt wel of alles verschroeid is – de citrusnoten, de lavendel. Liggen kapotgetrapt langs het bospad, af en toe krijgt het een laag warm zand over zich (gevuld met nootmuskaat en kruidnagel) van passerende wandelaars. Het omringende hout (patchoeli en ceder) is erg droog, zonder leven.
Het lekkere van een varengeur is toch eerste het frisgroene gevoel, dan het lichtbloemige gevoel, dan het hooiachtige en/of vochtige gevoel in the end. Ervaar ik dus niet. Voor mij is Bracken lopen over een zandpad met blote voeten. Een lekker gevoel, maar ik verwacht iets anders, zeker als je alle ingrediënten bekijkt: bergamot, citroen, cipres, lavendel, kaneel, nootmuskaat, kruidnagel, geranium, sandel- en cederhout, patchoeli en musk.
Ik ben eigenlijk meer benieuwd naar de vrouwelijke versie. Geïnspireerd op de flower power-beweging van the sixties en wat bloemenkeuze betreft much interessanter – ook voor de man: lelie, narcis en kamille ondergedompeld in patchoeli, beplakt met leer.
GEURENGOEROE 