VAN ZUURTJE NAAR MACARON
Laatst aangepast: 10/04/17
Neus: Thierry Wasser
Je ziet ze regelmatig door de straten van Amsterdam fietsen, en vast en zekers ook in andere steden: vrolijke vrouwen op vrolijke geverfde omafietsen waarvan de frames bijna helemaal volgroeid zijn met guirlandes vrolijke plastic bloemen van Kitsch Kitchen.
Geurengoeroe wordt daar heel treurig van, heeft zelfs af en toe de neiging deze ‘heksen in spe’ inclusief hun fiets even flink door elkaar te schudden: met de op grond vallende blaadjes en bloesempjes als bewijs voor hun komende bijdrage aan de plastic soup.
Je ogen vallen er soms op, bladerend in een wachtkamer door een gezellige glossy voor vrouwen die willen dromen maar toch met beide benen op de grond staan: een omafiets – soms met een stemmig, romantische kleurtje – verstild alleen in een park geleund tegen een boom (waar is het model gebleven?). Of in zo’n ontzettend leuk, klein, helaas nog niet autovrij (maar daar wordt aan gewerkt) winkelstraatje. De mand is dit keer gevuld met echt bloemen, gekocht bij Fleur Couture waar ze altijd van die artistieke etalages hebben.
En nu… rijdt deze nostalgische fiets Guerlains parfumwereld binnen – pastelrose geschilderd met daarop een wel erg gefotoshopte mand met dito bloemen gegroepeerd rond drie megaflacons Bergamote Calabria die bij de minste beweging vallen en barsten…
WAT BERGAMOTE CALABRIA IK EIGENLIJK?
En wat ruik je dan? In het begin een lekker verfrissende en ongekunstelde aqua op basis van een Guerlains fetisj-ingrediënten: bergamot (tekening). Alleen bergamot is niet meer wat het geweest is, en dat weet Guerlain ook. Bij zonlicht kan de pure olie huidirritaties en -verkleuringen tot gevolg hebben.
En dat mag dus niet meer van ‘bovenaf’. De boosdoener heeft men inmiddels eruit weten te zeven, met het gevolg dat de geur minder complex – vol, zon, bloemig, fris, spannend als je zo wil – is. Thierry Wasser weet dit aardig te omzeilen door de ‘schoongemaakte’ bergamot te omringen met gember, roze peper en kardemon. De eerste twee zorgen voor prikkeling, accentueren de citrus- en sinaasappelkant van bergamot, de laatste het groene aspect terwijl je de bloemige noot ook blijft waarnemen. Het effect: een zuurtje (Napoléon) die geleidelijk overloopt in een macaron voor mijn gevoel. Hier voor verantwoordelijk vanille en witte musk, die maken Bergamote Calabria pluizerig en poederachtig.
Ter ‘compensatie’ en om de frisse lijn door te trekken wordt gelukkig petitgrain – groen, bloemig, houtachtig, scherp – toegevoegd waardoor het Aqua Allegoria-effect voortduurt. Toch wint de poederige musk het op het eind. En dat maakt Bergamote Calabria voor mij eerder vrouwelijk dan ambigu, eerder een fris-transparante muskgeur dan een sprankelende bergamottraktatie.
GEURENGOEROE 