VOOR DE REBELLE OF BELLE?
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 23/02/16
Neus: onbekend
Model: behoorlijk niet gebodyshopt, maar gefaceshopt onbekende British Rose
Foto- en videografie: onbekend
Net zoals Jo Malone is de uitstraling van The Body Shop (anno 1976) toen het werd overgenomen door een multinational (L’Oréal in 2006) stilletjes aan veranderd. Op de eerste plaats door heel veel geuren te lanceren: twaalf stuks de afgelopen twee jaar. En die kregen – tweede gevolg – geleidelijk aan een lifestyle-opwaardering.
Dus ‘zichtbare’ campagnes helemaal in lijn met huidige parfumpresentatie-trends. Kort door de bocht: übergestyld fashionmodel in übergestyld decor. Zoals Jo Malone. Kan zo de eerste de beste übergestylde glossy in. Of dat gebeurt weet ik niet. Wat wel duidelijk is: The Body Shop raakte sindsdien geleidelijk aan verwijderd van zijn fair share, sociaal- en milieuprogressieve en pro-activistische roots: van revolutionaire ‘rebelle’ naar just for the sake of beauty ‘belle’.
Dat zie je ook nog terug in British Rose: zoals het hoort en al zo vaak gedaan deze ode op de klassieke Engelse roos. Dicht in de buurt: de rozengeuren van Paul Smith en Stella McCartney. Iets verder: de klassieke Engelse parfumhuizen, zoals Floris (1730) en Penghalion’s (anno 1870); die zetten haar ook regelmatig op hun piëdestal. Ook de verantwoording: ‘Rozen worden al eeuwenlang bewonderd om hun geur en schoonheid, en zijn onlosmakelijk verbonden met onze identiteit. British Rose is een briljante Britse interpretatie van een tijdloos icoon van vrouwelijkheid’.
Maar dit braaf-burgerlijk gehuppeltut gaat veranderen. Ik las onlangs op www.huffingtonpost.com dat The Body Shop weer terugkeert naar de filosofie van de oprichtster Anita Roddick (overleden in 2007). Van ‘belle naar rebelle’. De reden: het merk krijgt links en rechts steeds meer concurrentie van hippe eco en puur natuurlabels die met nóg meer principes naar de handel en wandel kijken tijdens het productieproces (hierover meer in een volgende Body Shop-recensie).
In British Rose wordt daar – gelukkig – ook al rekening mee gehouden: ‘Onze rozen – geselecteerd op hun veelzijdige aroma – worden speciaal voor The Body Shop gekweekt op een milieu-awardwinnende kwekerij hartje Engelse countryside, Herefordshire, met de hand geplukt, gedroogd aan de lucht en ter plekke geweekt in fris bergwater. Dit zorgvuldig uitgevoerde extractieproces levert de allerhoogste kwaliteit rozenessence op’.
Zegt Jennifer Hirsch, beauty botanist voor The Body Shop – nog nooit van deze beroepsomschrijving gehoord. Het wordt een beetje onduidelijk als ze zegt: ‘Ik nam de uitdaging een rozensoort te creëren voor The Body Shop graag aan, omdat ik voelde dat men echt op zoek was naar de essentie van de roos. Zo’n kans om de ware schoonheid te vangen is geweldig, en we zijn er volgens mij heel goed in geslaagd’. Ben wel benieuwd hoe het bergwater bij Hirsch wordt afgeleverd want de meren uit The Black Mountain Range (703 meter hoog) zijn moeilijk bereikbaar.
En dit zegt Emma Lambe (foto), eco-farmer: ‘Onze kwekers werken niet ten koste van, maar in harmonie met het land. Door allerlei kleine zoogdieren en insecten toe te laten houden ze de natuurlijke balans in stand, waardoor chemische bestrijdingsmiddelen overbodig zijn…
… Deze bewuste manier van ‘boeren’ maakt deze kwekerij tot de beste plek voor het laten groeien en bloeien van onze prachtige rozen. Het in stand houden van de biodiversiteit is belangrijk. Hoe diverser en meer aanwezig onze flora en fauna, des te meer hoop voor het voortbestaan van onze planeet. Wat wij hebben gedaan, is een ecosysteem creëren waarin allerlei plant- en diersoorten kunnen (over)leven. Vooral bijen, want die vormen de spil in het bestuivingsproces en daarom uiteindelijk ook in het veiligstellen van een toekomst voor ons allemaal. Het hele ecosysteem draait om onderlinge afhankelijkheid, en het boerenlandschap speelt een grote rol in het welzijn en behoud van ons platteland’.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Jammer: naam van de roossoort ontbreekt. Jammer, gezien er niet zoveel rozen zijn die hun geuren ‘zo maar’ afstaan aan de parfumindustrie. Ook niet nieuw gekweekte. Wat Hirsch dus heeft gedaan is bijzonder. Neem daar bij het feit dat je ook pure rozengeuren kunt samenstellen zonder één druppel roosessence te gebruiken.
Ik kan niet zeggen of ik nu een typisch Britse roos ruik. Eerder een gewoon aangename pure rozengeur omringd door meer speelse smaakmakers. En dat is commercieel gezien slim, want een echte, en dan ook nog puur natuur rozenparfum heeft niet zoveel fans.
British Rose zweeft tussen al die Paris Eau de Printemps-variaties (vanaf 2001) van Yves Saint Laurent en À la Rose (2014) van Maison Francis Kurkdjian. Ruikt vertrouwd de klassiek-frisse opening van bergamot en clementine die lijken ondergedompeld in fris-zoet, zoet-fris ‘bergwater’. Dan komen de rozenblaadjes in een wervelwind naar je toe gesneld, begeleid door die van de pioenroos die weer achternagezeten door perzikbloesems. Luchtig, transparant, zonnig met poederige nuances. De ‘marine waterlelie’ zet in het hart de frisheid van de opening voort… Na een tijdje zo gedold te hebben, vallen alle bloemetjes, blaadjes en bloesemtjes op een donsbed gevuld met een behoorlijk scherp-heldere musk. Dat kun je met een beetje fantasie British (Rose) noemen. Had de geur English (Rose) geheten, dan was de landing hoogstwaarschijnlijk zachter geweest.
GEURENGOEROE 