CHIC & VERY, VERY CHEAP
‘MEMORIES, LIKE THE COLORS OF OUR MIND’
Laatst aangepast: 18/02/16
Steeds meer look-a-like-parfumconcepten openen hun winkeldeuren. Ook in Nederland. Loris Perfume doet iets nieuws, zij het voorzichtig: nichegeuren imiteren. Mark my words: zal niet meer lang duren voor dit van oorsprong Turkse bedrijf niet van echt te onderscheiden oudh-geuren tegen afbraakprijzen aanbiedt.
Oh jee, de parfumhandel en -wandel, krijgt de laatste jaren flinke tikken op zijn neus. Niet alleen van het heilige niche-geïnspireerde ‘boven’, maar ook van onder door die parfumpestkoppen die ‘zonder toestemming’ en ‘zo maar’ kopieën van populaire geuren op de markt dumpen. Zonder toestemming – voor zover ik het heb begrepen: je mag niet de flacon van een ‘echte’ geur gebruiken, wel de inhoud (zit vaak geen patent op).
Die volgens – hoe vaag kan ik in mijn omschrijvingen blijven – insiders vaak door insiders wordt geleverd aan deze onderste laag van de industrie. Wordt veel over geklaagd, maar ik heb nog nooit gehoord dat juristen deze fragrance fakers een brief met dwangbevel hebben laten afleveren op het – ja, waar zit dat eigenlijk? – hoofdkantoor.
Nieuwe loot (of uitwas?) heet Loris Parfum uit Turkije. Liep er twee weken geleden bij toeval tegen aan in een straat die qua reputatie wel matcht: de Amsterdamse – Dany de Munks ‘poep-op-de-stoep’-gezelli – Kinkerstraat. Had er al eerder tegen aan kunnen lopen: Loris Parfum opende een jaar geleden op Valentijnsdag zijn eerste Europese winkel in Brussel – het zit al in veel andere Europese landen. In een buurt met een gelijksoortige allure: Schaarbeek. Nu zijn de prijzen al knetterdegek-goedkoop (50ml € 12,50), maar door dit eenjarig jubileum, ging er nog eens € 2,50 vanaf.
Als je tegenwoordig erg verbaasd bent over iets, moet je ‘Oh my God’ zeggen, of schrijven OMG. Doen we, want OMG wat je voorgeschoteld krijgt zijn geen imitaties uit de jaren negentig (die alleen de openingsnoten als overeenkomst hadden), ook geen geuren die qua naam, flacon en geur een beetje in de buurt komen, maar getrouwe kopieën.
Bijna scary. Ik bedoel maar: ‘Opium pour Homme, kom er maar eens om’. Door Yves Saint Laurent uit de roulatie genomen en ‘terecht gekomen’ bij Loris Perfume. Ik heb de geur niet meer – was lang fan -, maar wat ik voorgeschoteld kreeg rook exact zoals ik me deze warm-oosterse verfijning herinner.
Walking down memory lane heet dat dan. Ik probeer de volgende: je maakt de keuze aan de hand van de bekende flacons. Daar staat een nummer naast en die wordt dan voor je gepakt. Paris van good old Yves. Ja, hoor! Daar-is-ie die typische rozenweelde, fluwelig en zacht. Het is echt absurd. In Blv van Bulgari zit de herkenbare gembernoot die langzaam maar zeker warmer wordt. Black van dezelfde juwelier – ruikt zoals de aangepaste versie van Bulgari zelf: het ‘beruchte’ teer en asfalt is er uit gezeefd.
Deze geur kan ik dromen: Diors Fahrenheit. Ik spuit en ruik: alsòf ik droom. Het is een soort ‘spiegelreflex’ in geur. Ook de als veronderstelde, meer complexe composities dragen het oorspronkelijke dna. Ruik aan Diors Diorissimo – en ervaar dezelfde wonderlijke fris-groene ervaring met warme ondertoon. Dat dan weer wel: Angel van Mugler valt tegen in de zin van dat ik het idee heb dat ik met een variatie te maken heb op eau de toilette-sterkte. Maar het is niet alleen ‘old news’, van bijna alle ketentoptiengeuren zijn er versies beschikbaar.
Ook gewaagd: ‘best wel’ geslaagde pogingen om nichecreaties te imiteren. Tom Fords Neroli Portofino is als twee druppels. Nu is dat ook niet echt moeilijk – gezien het au fond een edele versie is van 4711. ‘Zijn’ Black Orchid vind ik hachelijker. Het heeft wel dat mystieke en geheimzinnige van deze nicher, maar ‘in het echt’ is het allemaal wat meer geprononceerd. Ik liet mijn vriend Aventus van Creed ruiken – een favoriet van hem. By the way: hij houdt zich totaal niet bezig met geuren, maar herkent inmiddels wel kwaliteit – Tabac Tabu van Parfum d’Empire vindt hij uitzonderlijk lekker. Ik spoot dus op zijn linkerarm the real thing en op zijn rechter de kopie. Vertelde hem niets. Zijn reactie: ‘Is dat niet dezelfde geur?’ Ik leg uit. Toen: ‘Geen verschil’.
Een vaak gehoord argument gaat hier niet op: dat de geur zo snel vervliegt: de staying power is goed. Maar mocht je dat niet zo vinden: spuit je toch nog een keer, en nog een keer. Vol tevredenheid liep ik weg. Want de vrouw die me hielp – Canan Tungbilek – gaf me de verzekering dat Opium, nu uitverkocht, er binnenkort weer is.
En hoop ik ook bij het ophalen, dat Loris Perfume ook een paar oudhjes in de aanbieding heeft. Er van uitgaande dat de bewering van Frédéric Malle – in de meeste nichegeuren zit geen echt oud – op waarheid berust. Zo moeilijk kan dat dus niet zijn. Er zit in Utrecht ook een gelijksoortige winkelformule onder een andere naam – Bargello. Ook vestigingen in Den Bosch, Eindhoven, Nijmegen, Tilburg en Rotterdam. Alleen die is ‘stukken’ duurder.
Tenslotte: moeten we dit allemaal verschrikkelijk vinden? Ik denk dan ‘altijd’ aan de woorden van Karl Lagerfeld over de ooit ‘oververtegenwoordiging’ van Chanelneptassen in het straatbeeld: ‘De kans dat de vrouw die zich de echte kan veroorloven iemand tegenkomt met een imitatie is nihil’. Het zijn gescheiden werelden en zullen het blijven.
GEURENGOEROE 